Haklısınız da çocuk açısından öyle olmuyor o işler.
Daha önce bir konuda daha yazmıştım. Kurumlardaki çocuklarının yarısından fazlasının ebeveynleri var.
bakamamış getirmişler, boşanmışlar başlarından atmışlar.
Çocukları arada ziyarete gelenleri falan var çocuk kalbi bir umut affediyor, sarılıyor, özlüyor.
Çocukların bazı dönemleri kötü de olsa anne baba yanında olmaya muhtaç.
Daha doğrusu en kötü anne baba yurttan iyidir.
(Şiddet, taciz, istismar, çocuk çalıştırma gibi şeyleri hariç tutuyorum tabiki)
6 yaşında çocuk; annem var babam var ben niye buradayım diye düşünmüyor.
Ha geldi ha gelecekler, özledim diye bekliyor.
10 yaşında falan anlıyor neyin içinde olduğunu.
Bana sorarsanız tabiri caizse eşek gibi sıkacak dişini. Gidip ilaç mı kullanıyor tedavi mi oluyor, neyse ona 6 yaşındaki çocukla başedemiyorum
Diye düşündüren, çözecek.
Ben toplumsal baskının bazen önemli oldugunu düşünüyorum.
Anası babası yaşlandığında milletten korkusuyla ziyaret eden, çocuğunu bu baskı yüzünden yanında tutan, bu baskı yüzünden eşine el kaldıramayan vs..
Allah tan korkmuyor ama kuldan utanıyor işte...