- 2 Ağustos 2012
- 596
- 173
- 333
yazıp rahatlamak istedim sadece..
küçüklüğünden beri aşağılanan sadece kız olduğu için duymadığı hakaret kalmamış bir genç kadının annelere tavsiyesi diyelim.
daha 5-6 yaşlarından itibaren haftasonu dahil sabahın 6sında kaldırılıp oğluna "taze ekmek" aldıran bir annenin çocuğuyum ben kar kış demeyip evin tüm ihtiyacını taşıyan minik bir kız çocuğuydum hiç bilmem annemle bir bakkala fırına gittiğimizi hep yalnızdım hep korkardım birşey olur mu acaba düşsem biri kaldırır mı diye ama Allah hep korudu beni çok şükür..
hiç mutlu bi çocuk olmamışım şimdi daha iyi hatırlıyorum dayak yemediği güne şükreden çocuklardandım. hiç sebepsiz yere hemde... hatta bi keresinde okuldan öğle yemeğine gelip abimin bi siniriyle tekme tokat dövülüp oklavayı kafamda kırmışlığı bile var ve hiçbir zaman annemin neden yaptın diye sormaması beni hep yalnız bırakması... bazen o günler canlanıyor aklımda ağlayacak gibi oluyorum
inanın buraya yazamadığım o kadar kötü şeyler yaşattılar ki bana insanlarla dost bile olamıyorum kendi kabuğumda sıkışıp kalıyorum her insan yalnızdır biliyorum ama ben yapayalnızım
şimdi 30 yaşında kocaman bir kadınım ama hala bazen o özgüven dedikleri şeyden bende olmadığını düşünüyorum...
anneler lütfen evlat ayrımı yapmayın ve özellikle de kız çocuğunuz varsa ona bırakacağınız miras özgüven olsun çünkü bu sonradan kazanılan birşey değil maalesef okuduğunuz için teşekkürler...
küçüklüğünden beri aşağılanan sadece kız olduğu için duymadığı hakaret kalmamış bir genç kadının annelere tavsiyesi diyelim.
daha 5-6 yaşlarından itibaren haftasonu dahil sabahın 6sında kaldırılıp oğluna "taze ekmek" aldıran bir annenin çocuğuyum ben kar kış demeyip evin tüm ihtiyacını taşıyan minik bir kız çocuğuydum hiç bilmem annemle bir bakkala fırına gittiğimizi hep yalnızdım hep korkardım birşey olur mu acaba düşsem biri kaldırır mı diye ama Allah hep korudu beni çok şükür..
hiç mutlu bi çocuk olmamışım şimdi daha iyi hatırlıyorum dayak yemediği güne şükreden çocuklardandım. hiç sebepsiz yere hemde... hatta bi keresinde okuldan öğle yemeğine gelip abimin bi siniriyle tekme tokat dövülüp oklavayı kafamda kırmışlığı bile var ve hiçbir zaman annemin neden yaptın diye sormaması beni hep yalnız bırakması... bazen o günler canlanıyor aklımda ağlayacak gibi oluyorum
inanın buraya yazamadığım o kadar kötü şeyler yaşattılar ki bana insanlarla dost bile olamıyorum kendi kabuğumda sıkışıp kalıyorum her insan yalnızdır biliyorum ama ben yapayalnızım
şimdi 30 yaşında kocaman bir kadınım ama hala bazen o özgüven dedikleri şeyden bende olmadığını düşünüyorum...
anneler lütfen evlat ayrımı yapmayın ve özellikle de kız çocuğunuz varsa ona bırakacağınız miras özgüven olsun çünkü bu sonradan kazanılan birşey değil maalesef okuduğunuz için teşekkürler...