Ne kötü yanlıs mı okuyorum dıye tekrar tekrar okudumKonunuzu okuyunca çocukluğum film şeridi gibi gözümün önünden geçti.. Malesef bizim ailede de kız erkek evlat ayrım çok yaptılar.. Kardeşimle öyle bir yetiştirdiler ki, sanki iki düşman çocuğu.. Kardeşim sırf erkek olduğu için çok tolerans gösterildi. Her şeyin suçlusu ben oldum.. Malesef bende de çocukluğumda ki bu olaylar, travmaya sönüştü.. Ergenlik döneminde intihar etmeyi çok düşündüm.. Hatta bir gün annem beni tuttu elimden çatı kata çıkardı, atlamak istiyorsan atla dedi.. Yani çok çok zor.. Bu satırları yazarken bile gözyaşlarına boğuluyorum.. Ama üzerini kapatıyorsun.. Kapatmaktan başka çaren var mı? Yaşananlar yaşandığıyla kalıyor.. Ailene eşine çocuğuna odaklan.. Onlarla mutlu ol..
Çok üzüldüm inanın şimdi nasıl peki hayatınız