Merhaba arkadaşlar.İyi bir çocukluk geçirmedim.Annem kırsal bir kesimden genç yaşta İstanbula gelin gelmiş bilinçli bir anne değildi. Herkese güvenirdi.Beni bir gün komşunun oğlanlarına emanet etmişti.Onlar da ergenlik çağında çocuklardı sanırsam.Bana tacizde bulundular.Ben okula bile gitmiyorum.Hayal meyal hatırlıyorum.Oyun oynayacağız diye sevinirken burada anlatamayacağım,pskoloğuma bile zor anlattığım şeyler yaptılar.Ben o an donmuşum.Sevmediğim bir oyun oynadıklarını düşünmüştüm o zamanlar. Yıllar sonra da benden bir yaş büyük ,birlikte büyüdüğüm dayımın tacizine uğradım.Okumak için anneannemlerde kalıyordum.16 yaşlarında filanım.Dayım geceler gelir vücudumun olur olmaz yerlerne dokunurdu.Aylarım ondan kaçmakla geçti.Ve ben kimseye bir şey diyemedim.Ve bu sebepten ötürü yullarca kendimi suçladın.Kötü olayların normal karşılandığı bir eve emanet verilmiştim ve iyi bir lisede okuyordum.Bir süre sonra sevgilisi olunca duruldu ama bu olayın etkisi benden yıllarca gitmedi.Yaptığı şeyden ötürü kendimi suçladım.Bunun sebebini de bilmiyorum.Kendimi çok berbat hissetmiştim sadece. Ailemin yanına mezun olup geldiğimde bunalımdaydım.Öfke problemim vardı.Ama yaşadıklarımı o kadar dondurmuştum ki öfkemden ötürü kendimi suçluyordum.Yalvar yakar ailemden beni psikolağa götürmesini istemişti .O günden beri bana evin delisi derler.Bu arada gerçekten herkes psikolog olmasın.Çünkü ben yaşadıklarımı ona anlatamadım.Ama çok zor günler yaşadığımı söylediğimde kendimi açmama yardımcı olabilirdi.Hatta babama demiş ki,sen kendine bak ,sen daha kötüsün ,kızın iyi demiş. Velhasıl kelam yıllarca gitmedim bir daha psikoloğa.Ta ki depresyona girene kadar.. Bu arada anneme yıllar sonra dayımın yaptıklarını anlattığımda bana üzüldü ama dayıma bir şey demedi.Tavır koymadı.Onu suçlamadı.Çocuktur,alkollüdür vs gibi şeyler söylemişti.Babam ilgilenmiyordu,ğara vwrmiyordu ona senden para aramıştır dedi.Beddua da ederdi ama asla onumla iletişimi kesmedi.Onunla bu konuyu konuşmadı.Ondan hesap sormadı. Neyse yıllar sonra geçirdiğim depresyondan ötürü psikoloğa gittim.Çok şükür çok yol katettim.İyileştim.Hatta bu yaşıma kadar da iyi gelmişim.Şu an 31 yaşındayım.Aklıma takılan ,kendime güvenimi azaltan,beni ümitsizliğe düşüren bir kaç şeyi sizlere sormak istiyorum; 1.Tacize uğramak ayıp mıdır?Alnımızda da yazar mı?Ebeveynlermiz tarafından korunmamak başkaları tarafından da sevilmeyeceğimiz,sahiplenilmeyeceğimizi mi gösterir.Biz zavallı mıyız? 2.Benim öcümü bu saatten sonra kim alacak.O zamanlar çocuktum bir şey yapamadım.Onlar unuttular ama ben unutmadım.Kinim geçmedi.Günlüğüme Yazmak,konuşmak yetmedi bana. 3.Hayatıma birini almaya korkuyorum.Bu olayı duyarsa ve bu ağır yükü ona verirsem diye.Beni terkeder mi ya da o kişiyi bulup vurur mu?Ya da bunalıma mı girer..Benim kalkamadığım durumun altından kendisi kalkabilir mi?
ahh o insanları Allah'ım hem bu dünyada hemde cehenneminde gün yüzü göstermesin nasıl üzüldüm ya 
