Merhabalar.aranizda yeniyim.niyetim hiç kimseyi dertlerimle boğmak değil. bir umut, caresizligime yol gösterebilcek fikirler,oneriler almak.o kadar yalnızım ki, belki de içimi dokebilecegim birilerine ulaşmak.soze nereden baslayim bilemiyorum.en derinlere inmeden sadece şu an ki sorunundan baslayim (öncesi hakkında ki sorularınıza da açığım)
Maaş+ikramiye+yemek kendi çabalarıyla girdiğim bir sendikada calisiyordum.20 yasimda evlatliktan reddedilme tehdidi ile şu anki eşimle evlendirildim. Esim çalışmama izin vermedi.Ne eşim beni sevdi nede ben esimi.ben onun sevgisizligini hissetmeme rağmen yıllarca kabul edilir bir çaresizlikle hep çok sevgili davrandim.cunku başka şansım yoktu.benim anneme babama kiyamadigim kadar onlar hep kiydilar bana.evliligim boyunca hep fiziksel ve psikolojik şiddete maruz kaldım.bir kaç kez dayanamayıp baba evine donsemde, ailem de her defasında bin pişman ettiler gittiğime.hemde eşimin kendilerine bile ettiği kufurleri duydukları halde! Her gidisimin bir dönüşü oldu içim kan ağlayan ağlaya...
Bundan birkaç sene önce yine bir dayak sonrası çocuklarımın büyüdüğünü farketmiş ve yalvarmistim.cocuklarim beni böyle görmesin çok utanıyorum diye. Üzüldükleri de çabası. O yakarisimdan sonra çocukların yanında daha dikkatli olmaya başladı. Ta ki dune kadar...
Aylardır ayrı yatıyoruz.(çocuklar tabi bununda farkında) ben sırf çocukların kafası karışmasın içlerine normal bir anne baba olmadığımizi dert etmesinler diye bir kaç kez salonda yatmamasini söylesemde başka başka şeyler bahane ederek benden ayrı yatmaya devam etti.
Ve dün...
İşten gelir gelmez yine her zaman ki gibi ilk dakikadan terör estirmeye başladı.(buna sebep bile gerekmiyor) en küçük oğlum yanına gittiğinde acı acı ağladığını duyunca ne oldu diye sordum.babam bana vurdu dedi.o an dayanamadım gittim ne istiyorsun el kadar çocuktan dedim.bu sefer benim üzerime yürümeye başladı.tam dovecekken çocuklarım geldi ayırdı bizi.bu defada tüm çocuklarımın yanında bana öyle şeyler söyledi ki.dunden bu yana ölüden farkim yok.bunlari yazarken nasıl utandigimi bir bilseniz...seni görmek istemiyorum, gördükçe midem bulanıyor kusasim geliyor.senin gibi bir o.. evlendiğim güne lanet olsun.seni şuan surda gebertmek isterim ama ben bekleyecegim.kendini bir şekilde oldurmeni bekleyeceğim.camdan atsan kendini keşke. elim pis kanına bulasmasin.defol git bu evden.ve sonu yine aileme varan kufurlere kadar daha neler neler. Tabi hırsını alamadı bu sefer boynuma yapıştı.yine çocuklar zor bela ayırdılar.
Şimdi söyleyeceğim şeye tepkiler gelebilir.ama o kadar cikmazdayim ki bunları çocuklarımın yanında yapmasaydi belki yine hiçbirşey olmamış gibi çaresizce yaşamaya devam edebilirdim.ama Allah hiç kimseye yasatmasin bir annenin çocukları karşısında güçsüz görünmesi, onemsizlestirilmesi ,rezil oluşu hiçbir şeye benzemiyor.ve onlar üzülmesin diye yanlarında göz yaşlarını içine akıtmak, ağlayacak bir alan bulamamak. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya o kadar ihtiyacım var ki.
Bu olaydan sonra çocuklarımla göz göze gelemiyorum.ve o isittiklerimden sonra artık bu evliliği surdurmenin hiçbir faydası ve sonu olmadığını çok daha iyi anladım.dusunsenize sizden midesi bulanan bir eş! Bazı eşler çok sevmesine rağmen şiddet uygulaya biliyorlar(gerçi bunuda anlamıyorum) ama mide bulanmasi galiba en ağırı...
Artık herşey için çok geçte olsa bir çözüm ariyorum. ne maddi gücüm var, ne bir yakınım nede arkadasim(eşimin sayesinde hepsini yitirdim).yapayalnizim, güçsüzüm.ne yapacağını nereye gidecegimi bilmiyorum.aklima gelen tek çare en küçük çocuğuyla kadın sığınma evine gitmek.eger daha önceden yaklaşık olaylar yaşayan yada başka careler,oneriler söylenebilecek arkadaşlar varsa hepinizin yardımına çok ihtiyacım var.icimi dökmeye okadar ihtiyacım vardı ki. Galiba bu bile biraz olsun kendimi iyi hissettirecek. Şimdiden teşekkür ediyorum. Bu arada 20 yillik evliyim. 18-16-5 yaşlarında 3 çocuğum var.