Aslında bu zamana kadar böyle değildim,iyi olmak için uğraşırdım ama en iyi olmak için uğraşmazdım. Mimarlık okuyorum birinci senem, ve bu zamana kadar çok ders çalışmadığım için üniversitede iyi notlara sahip olmak istiyorum, ayrıca kendimi de geliştirmek istiyorum.
Arkadaşlarım hep söylerdi, çok sanat ruhlu bir insansın, yaratıcısın falan filan diye. Aslında ben de çok olmasa da öyle olduğuma inanıyorum, görselliğim iyidir zevkim iyidir vs. Ama sınıfta bir çocuk var, çok çok iyi resim yapıyor. Tamam bu yetenek ama az da olsa o yetenekten bende de var. Artık yaptığım şeylerde en iyi ben olmalıyım diye başlıyorum yapmaya. Sizce yanlış mı yapıyorum hırslı olmakla?
Bir de bu çocukla ben ilk projede aynı gruptaydım ve çok mükemmeliyetçi bir çocuk, her şeyi kendi yapmak istiyordu ben de baya siir oldum. Sonra gittikçe daha gıcık oldum çocuğa şu an hiç sevmiyorum. Sanırım kıskanıyorum. Hareketleri bana çok artist geliyordu, sanki her şeyi kendi biliyormuş da hava atıyormuş gibi. Arkadaşlarım çok iyi çocuk sen gıcık olduğun için sana öyle geliyor diyorlar. Ama bilmiyorum hırslı olmak kötü, kıskanmak daha kötü
Ama ben iyi bir mimar olmak istiyorum, notlarım iyi olsun istiyorum. Kafamı buna taktım bu aralar