Merhaba. 2,5 yıllık evliyim arkadaşlar eşim de ben de mimarlık mezunuyuz üniversitede başladı ilişkimiz. Mezun olalı 5 buçuk sene oldu. Ben 5 senedir bir fiil çalışıyorum. Hep kendi ayakları üzerinde duran, kuralları, hedefleri olan ve bu hedefleri gerçekleştiren, güçlü başarılı bi insan olmaya çalıştım. Mezun olduktan 6 ay sonra askere gitti, gidene kadar da işe girmemişti. Askerden döndükten sonra nişanlanmak istedi, birbirimizi seviyorduk. Bi 9 ay kadar sonra nişanlandık ama o sırada yine işi yoktu ben İstanbul'da çalışıyordum o ise evde oturuyordu. Ailemin buna okey vermesinin sebebi de çok iyi çocuk efendi çocuk nasıl olsa mesleği var. Ama gel gör ki işsizlik süreci devam etti ve ben ailemden uzakta İstanbul'da çalıştığım için ve güzel bir işim olduğu için dedim ki İstanbul'a gel iş bul böyle olmaz. Geldi ve buldu da ama 2 ay çalıştı sonra işten çıkarıldı anlaşamadı. Başka iş aramaya başladı o sırada iş bulma sürecindeyken ben başıma gelecekleri hissettiğimden bir uyarı niteliğinde ona söyledim. Ben evlendiğimizde işsiz evde oturan birisi ile yapamam dedim. Bir süre sonra başka bir iş buldu ama biz de bu sırada ev tuttuk ve ev dizmeye başladık çünkü ikimiz de teyzelerimizde kalıyorduk. İkinci işine girdikten sonra oldu bunlar. Tamam iş buldu diye düğün yerini de tuttuk. Tabi eşyaların hepsini ve düğün yerini vs eşimin birikimi olmadığı için babası yaptı. Sonraki seneye gelene kadar da düğün hazırlıkları yaparken ve düğüne 2 ay kalmışken yine işten çıkartıldı. Ben bir belirsizlikle benim hayatım böyle mi geçecek kaygıları ile o imzayı attım geri de dönemedim. Evlendikten hemen sonra işe girdi ve İstanbul'da evli olduğumuz süreç içerisinde işsiz kalmadı ama orada da biz evimizi neden buraya kurduk neden burada yaşıyoruz gibi konulara kapıldık ayrıca deprem korkusu da oluştu yaşadığımız mahalle de çok kötüydü. Ankara'ya dönmek istedik ailelerimize yakın olmak için ve alıştığımız site hayatına dönmek için... ve döndük de evlendikten 1 buçuk sene sonra. Önce ben iş buldum o şekilde geldik çünkü tecrübem vardı. Ona da eski yöneticim vasıtasıyla bir iş bulduk hemen. Orda da 3 ay çalışıp işten çıkartıldı. Ama sirkülasyonun çok olduğu kötü bir işyeriymiş o yüzden çok irdelemedim. 3 ay işsiz kaldı bu süreçte evdeydi ben çalışıyordum ama bilgisayar oyunları oynadığına şahit oldum. Sürekli sabırlı olmaya onu anlamaya çalıştım arada sırada uyarılarımı yaparak. Sonra başka bir işe girdi orda da 3 ay çalışıp çıktı. Çıkartılma sebebi yine aynıydı tecrübesiz olduğu için yetiştirmek istemiyoruz proje veremiyoruz. Artık tahammülüm kalmadı ve zor zamanlarımız başladı tekrar. Kiramızı babası ödüyor bense çalışıyorum 4 ay oldu işsiz hala. O da iş aradığını ama bulamadığını uğraştığını söylüyor ama uğraşmak bence böyle olmaz gerekirse asgari ücrete bir yere gir mağazaya diyorum onun sonu mu var diyor illa mesleğinde bir iş bulmak istiyor. Ailesi de sürekli destek ol iyi günde kötü günde diyerek imza attınız oğlumuz uğraşıyor o da bu durumdan mutsuz diyorlar. Destek olmadığım için ben suçlu oluyorum bu ülkede işsizlik var bu normal diyorlar ama ben bu kadar uzun süre asla işsiz kalmam mesela bi şekilde bulurum kendi şansımı yaratırım ona da sürekli tavsiye veriyorum şöyle yap böyle yap ara peşine düş git yalvar diye. Ben hiçbir şekilde gelecek hayali kuramıyorum bir sürü hedefim gerçekleştirmek istediğim şeyler vardı ve parasızlık çok zor. Evin arabanın ihtiyaçlarını karşılıyorum ve ona para da veriyorum. Bu sıkıntılardan bahsettiğimde yeri geliyor ailesinin bana aç mısın açıkta mısın dedikleri oluyor. Ama olay o değil tatile gidemiyorum yurtdışını gezemiyorum ben çocuk bile düşünemiyorum asla da yapmam zaten. Arkadaşlar lütfen bir akıl verin. Ayrılsam ona haksızlık yapacakmışım gibi geliyor ama gerçekten uğraştığını da düşünmüyorum gerekirse limon satıp evi geçindirmesi gerekirken ben çalışıyorum o ise evde. Ben uğraştığımı düşünüyorum taşınmasaydık böyle olmazdı diyip ona sığınıyor. Ayrılmasam bu şekilde yaşamak çok zor sabır taşına döndüm. Bir akıl verin.
