öyle bir bunalıma girdimki uyku uyumuyorum. yemek desen 1-2 yudum o da zorla kalbim sürekli kırgın. herkese kırılıyorum. çok kötüyüm gerçekten birde işin içine tatsızlıklar girdimi tamam. normalde çalışan eğitimli biriyim. ama çocugum oldu işi bıraktım. ev hanımı olmak bana hiç yaramadı. kendimi bildim bilelei çalışırım ben. alışamadım. sonra çocuk oldu. bazı sebeplerden kaynanamlara tasındık falan filan derken tabi arkasından bir sürü gelen sorunlar çorap söküğü gibi devam etti. neyse ev aldık evimize taşındık tam herşey güzel olacak derken hiç içinden çıkamıyorum artık. eşimin aldıgı ancak kredi taksidimizi karşılıyor. oglum küçük diede işe giremedim bende kendimce bişeyler satmaya temizliğe gitmeye fln başadım. allaha şükür bir şekilde hem oğluma baktım. hemde geçimimizi sağlamaya devam ediyorum. benim sıkıntılarım maddi değil. ama eşim üzerime çok sorumluluk yüklemeye başladı. artık hiç beni anlamamaya başladı. çocugun sorumlulugu bende evin faturaların ev işlerinin yaptıgım işlerin cartların curtların eşim artık hiç birşeye karışmaz oldu. zaten bu beni yeterince bunaltmıstı patlama noktasına gelmiştim. asıl konuya gelince benimkayınvalidem nasıl desem çocuklarına çok mu düşkün denir bilmiyorum. istiyorki hergün oraya gidelim. ama herşeye karışır. birliklte yaşamamız imkansız hale gelerek ayrılmıştık o evden o derece yani. ben yinede kötülüğünden yaptı demiyorum sonuçta o da bir anne. elimden geldiğince haftada 1-2 mutlaka giderim. son 3 hafta ilk defa gidemedim. benim oğlumda çok tuhaf bir çocuk benim babamı 6 ayda bir görür. ablamlarda kardeşlerimde arkadaşlarımda herkeste durur. ama onların aileye gelince durmöuyor bu çocuk. tabi bu problem oldu iyice başladılar yok çocuk yabancı belledi bizi. fln filan anlatıyorum. güzel güzel bana anlamış gibi davranıyorlar. dün yine aynısı oldu dedimki hasta anne çok huysuz kimse kırılsın istemedim ben ama ne zaman odadan çıksam kayınvalidem eşime sürekli bişeyler anlatıyor ben odaya girince susuyolar bu boyle 5-6 kere devam etti.birinde benim geldiğimi farketmediler kulağımla duydugum şey şuydu. çocuk bizi tanımıyor soguk gibi bişey söledi hiçbişey demedim. sustum oturdum. nolduysa artık eşim benle konuşmuyor resmen beni suçluyor. napcamı bilmiyorum. 11 aylık çocugu tembihleyip götürmüyorum herhalde dedim. çok canım sıkkın kızlar ya eşim annesine toz kondurmaz kondurmasında istemem ama beni kimsenin bu kadar ezmeye hakkı yok. eşimle zaten hiç oturup konuşamazsın. hemen kavga eder. bilmiyorum napcam ne zaman gitsem hep bişey hep bişey. üstelik ben bu annesinin sürekli bu şekilde davranması nedeniyle bir kaç kere boşanma aşamaısna geldik gerçekten bir çare bulamıyorum