- 12 Temmuz 2006
- 58.800
- 224.562
- 1.223
- 53
Milana yaş aralığı olsa da çocuklar kardeşini kıskanıyor, komşum 9 sene ara verdikten sonra 2. çocuğunu doğurmuştu, çok iyi hatırlıyorum büyük kızı sinir krizi geçiriyordu.
Kardeşler arası kıskançlık kaçınılmaz bir durum maalesef ama o kıskançlık dönemini iyi yönetebilmek gerekiyor, anne için çok bunaltıcı bir süreç ama durmaksızın yanlış davranışların üzerine gidip çocukla konuşmak lazım, büyük çocukla baş başa geçirilecek zamanlar yaratmak da mühim.
Şiddete vurgu yapılmış, evin büyüğüydüm, daha ne olduğunu anlamadan 1-2 yaş arayla 2 kardeşim oldu, annemden az sopa yemedim, en çok da bağırmaları kızdırırdı beni, ben de az yaramaz çocuk değildim, düz duvara tırmanırdım, belki annem 3 çocukla çok bunalıyordu ama ben seçmedim doğmayı, ben seçmedim 3 çocuklu anne olmayı, herkes unuttuk demiş de yok o öyle olmuyor, kimse unutmuyor aslında ve çocuk sahibi olmaya karar verildiğinde annem gibi olmayacağım diyor herkes, sebebi unuttuk dedikleri dayakları unutmamaları, unutmuyorsunuz çünkü kardeşiniz küçük diye size büyüksün denip 30 yaş olgunluğu bekliyorlar, çocuk olmadan abla, abi yapıyorlar ve sorumluluk yüklüyorlar, sen abla/abisin, o daha küçük diyorlar, ben de küçüğüm oysa.
Evin büyük çocukları kardeşlerini seviyor, ben bir kardeşimi kaybettim, diğeri içinse dünya bir yana o bir yana ama anne babalar çocuklar arasında dengeyi kuramadığından büyük çocuk dikkat çekmek, ben de küçüğüm demek için kardeşine yapıyor yapacağını, aynı annelerin kendileri gibi erişkinlere gücü yetmediği için çocuklarına vurmaları gibi.
Ben çok mu minnoş anneydim, kızıma bağırdığım zamanlar oldu ama vurmak başka bir şey, sırf onun çocuk olduğunu unutmamak, çocukluğunda çocuk gibi yaşamasına imkan tanımak için de kardeşi olmadı, kendi de kardeş istemezdi zaten çünkü çevresinde kardeşi olan arkadaşlarının isteklerinin hep kardeşinin ihtiyaçları sonrasına ötelendiğini gördüğünden belki de yalnızca beni sevin kardeş olmaz derdi.
Çocuk büyütmek zor, kimseden Sultan Süleyman sabrı da bekleyemeyiz ama çocuklar için sabrı sonuna kadar kullanmak gerekiyor, kızım çok sevgili arkadaşlarımdan bir tanesinden öyle bir küfür öğrenmişti ki sürekli alışveriş yaptığım market sahibine o küfürü söyleyince yerin dibine girmiştim, özür üstüne özür dilemiştim, çocuk onu isim gibi algıladı, bebeğine o küfürü isim olarak koydu, kızıp vurabilirdim, ağzına 2 tane patlatsam belki anında o sözü söylemeyi bırakırdı ama sabırla o kelimenin kötü olduğunu anlatıp durdum, birine söylerse o söylediği kişinin çok üzüleceğini anlattım, birkaç haftamı aldı ama söylemekten vazgeçirdim, 1 çocuk ya da 5 çocuk fark etmiyor, her birine sabırla tane tane herşeyi anlatmak ve öğretmek gerekiyor.
