- 13 Haziran 2018
- 1.069
- 527
- 123
Kızlar konu açmayacaktım ama tek yaşıyorum o kadar daraldım ki her gece mutlaka ağlıyorum.
Hayatım sıkışıp kalmış gibi bunun farkındayım tek bir adım atamıyorum. İlişki anlamında yaklaşanların samimiyetine güvenemiyorum. Eski konuştuğum unutamadığım içimde yara olan kişinin arkadaş çevresi çevremde hep. Ya da onla alakasız olanlar da benden küçük ya da serseri oluyor. Sert yorumlar yapacaksınız biliyorum ama vazgeçemiyorum. Beni üzmesine rağmen dönmeyen o ama vazgeçemiyorum. Bugüne kadar hep örnek olan ben (İnsanların tabiri bu.Sana özeniyorum derdi arkadaşım açıkça. Güçlü durduğumu iddia ederdi.)artık kendimi paspas gibi hissediyorum. Kimseyi ayıplamadım ama üzülüyordum benim şu anki halimde olan arkadaşlarıma kızıyordum bak yapma etme diye. Şimdi ben daha beter oldum.Değersiz,iğrenç,aptal hissediyorum kendimi. Daha önce de bir sürü kötü yorum aldım ama onlar beni olumlu etkilemiyor direk savunmaya geçiyorum bana benim halime düşmüş veya empati yeteneği yüksek içtenlikle sohbet gibi yol gösterecek insanlarla dertleşmek iyi gelecek sanırım.
Ya da iyi bir falcı varsa ! ona gideyim ben kendimden hiçbir konuda umut görmüyorum belki yalan belki gerçek azıcık umut aşılar en azından.
Böyle içimi dökmek istedim. Ölsem de kurtulsam diyorum tükenmişlik sendromu mu bilmiyorum sanki biri bana bir şey yapmış yulin duraklasın hiçbir şeye ilgi duymasın zevk almasın önüne hayırsızlar çıksın işi gücü rast gitmesin diye. İş yerimde benden yıllarca daha kıdemli insanlar bile bizim başımıza gelmedi yıllarca sana çok garip zor şeyler denk geliyor diyorlar daha bugün bu cümleyi yine duydum.
Arkadaşlarım bile kurşun mu döktürsen falan demeye başladılar bilmiyorum bunlar gerçek mi değil mi en sonunda kurban kestirdim. Ama yok kötüyüm ve bu insanlar (arkadaşları) hala çevremde.
Dipnot: O kadar kötü hissettim ki aklıma gelen neyse yazdım. Karışık oldu. Yazım hataları olabilir kusuruma bakmayın. Azıcık toparlanınca düzenlerim.
Hayatım sıkışıp kalmış gibi bunun farkındayım tek bir adım atamıyorum. İlişki anlamında yaklaşanların samimiyetine güvenemiyorum. Eski konuştuğum unutamadığım içimde yara olan kişinin arkadaş çevresi çevremde hep. Ya da onla alakasız olanlar da benden küçük ya da serseri oluyor. Sert yorumlar yapacaksınız biliyorum ama vazgeçemiyorum. Beni üzmesine rağmen dönmeyen o ama vazgeçemiyorum. Bugüne kadar hep örnek olan ben (İnsanların tabiri bu.Sana özeniyorum derdi arkadaşım açıkça. Güçlü durduğumu iddia ederdi.)artık kendimi paspas gibi hissediyorum. Kimseyi ayıplamadım ama üzülüyordum benim şu anki halimde olan arkadaşlarıma kızıyordum bak yapma etme diye. Şimdi ben daha beter oldum.Değersiz,iğrenç,aptal hissediyorum kendimi. Daha önce de bir sürü kötü yorum aldım ama onlar beni olumlu etkilemiyor direk savunmaya geçiyorum bana benim halime düşmüş veya empati yeteneği yüksek içtenlikle sohbet gibi yol gösterecek insanlarla dertleşmek iyi gelecek sanırım.
Ya da iyi bir falcı varsa ! ona gideyim ben kendimden hiçbir konuda umut görmüyorum belki yalan belki gerçek azıcık umut aşılar en azından.
Böyle içimi dökmek istedim. Ölsem de kurtulsam diyorum tükenmişlik sendromu mu bilmiyorum sanki biri bana bir şey yapmış yulin duraklasın hiçbir şeye ilgi duymasın zevk almasın önüne hayırsızlar çıksın işi gücü rast gitmesin diye. İş yerimde benden yıllarca daha kıdemli insanlar bile bizim başımıza gelmedi yıllarca sana çok garip zor şeyler denk geliyor diyorlar daha bugün bu cümleyi yine duydum.
Arkadaşlarım bile kurşun mu döktürsen falan demeye başladılar bilmiyorum bunlar gerçek mi değil mi en sonunda kurban kestirdim. Ama yok kötüyüm ve bu insanlar (arkadaşları) hala çevremde.
Dipnot: O kadar kötü hissettim ki aklıma gelen neyse yazdım. Karışık oldu. Yazım hataları olabilir kusuruma bakmayın. Azıcık toparlanınca düzenlerim.
Son düzenleme:
