İçimi dökmek istiyorum.. Ne yapacağımı bilmiyorum.. Savruldum. Kavruldum
Arkadaşlar 1 yıllık bir ilişkim var, ve hep benim ite kaka götürmeye çalışmalarımla devam etti. Karşımdaki adam burada kadınların kocam ilgisiz, hırt, odun, anlayışsız, kaba.. Diyeceği tipte bir insan
o kadar aşık oldum ki olur sandım
o da benim gibi sever sandım
Bugün birlikte benim uğraşlarım sonucu iftar yapacaktık. Bir avm önünde buluşma ayarladık. Ben en son 3 yıl once filan etek giyinmişimdir. askılı giymem. kot tişört genel olarak. bugün onunla buluşacağız diye altıma beyaz bir pantolon, üzerine göğüs kısmı hafif dantelli gerisi düz bir bulüz ile üzerine bir hırka çektim. hafif makyaj yaptım, tırnaklarımı ojeledim..
Buluşur buluşmaz boyununa sarılıp ''özlemişim'' dedim. bana sadece naptın dedi önce. Sonra yüzüme bakıp kaç kere sana böyle giyinme diyeceğim dedi. ne diyeceğimi bilemedim.. Yürümeye devam ettim sonra ellerime baktı ve ''SADE OL BİRAZ'' dedi. Beynimden vurulmuşa döndüm
suratımı kapatp onca insanın içinde hıçkıra hıçkıra ağladım oruçlu oruçlu..
Ben bilgisiz, körü körüne her şeye bağlanan bir insan olmadım hiç. Alanımda başarılıyım, kadın haklarında savunuculuk yapan bir insanım. Ve bunları ben yaşıyorum. Ne ilginçtir ki, büyük mü konuştum bilmiyorum bir yıl boyunca kopamadım bu adamdan. Yıl dönümümüzde bana hediye ettiği kolyeyi getirdi, kutlamayı sonra yaparız dememize rağmen ben kutladım ya deyip umursamadı bile. Onun için çalışmam, bir garsona iyi akşamlar demem, ruj sürmem, giyinmem, kahkaha atmam, hatta nefes almam bile suç.
Bana hiçbir şey yapma deyip, kendisi de asla yanımda olmadı. Kendi ailesi, arkadaşları, hayatı, işi hep ön plandaydı. Defalarca ayrıldık, bu sondu diye af diledi ama hiç düzelmedi.
Bu benim imtihanımmış. Nasıl baş edilir bilmiyorum.
Artık insanlara anlatmaya bile utanıyorum
İçimdeki bu umudu söküp atamıyorum.
Onu gördüğümde duyduğum tarifsiz sevgiden vazgeçemiyorum.
Psikolojik olarak yıprandım. Özgüvenimi kaybettim. Yolum yok.Hayatımın dönüm noktası olan yıllarımı tartışmalarla, çabasızlıklarla aldı götürdü benden. Bu saçma kişiliği de cabası.
Boşluktayım.. Yalnız hissediyorum.
Not: Eve döndüğümde tüm sosyal medya, whatsapp hesaplarımı sildim. Telefonumu da kapattım. Artık uğraşacak gücüm kalmadı. İlk konuşmamız da artık ayrılık konuşması olacak.
Arkadaşlar 1 yıllık bir ilişkim var, ve hep benim ite kaka götürmeye çalışmalarımla devam etti. Karşımdaki adam burada kadınların kocam ilgisiz, hırt, odun, anlayışsız, kaba.. Diyeceği tipte bir insan
o kadar aşık oldum ki olur sandım
o da benim gibi sever sandım
Bugün birlikte benim uğraşlarım sonucu iftar yapacaktık. Bir avm önünde buluşma ayarladık. Ben en son 3 yıl once filan etek giyinmişimdir. askılı giymem. kot tişört genel olarak. bugün onunla buluşacağız diye altıma beyaz bir pantolon, üzerine göğüs kısmı hafif dantelli gerisi düz bir bulüz ile üzerine bir hırka çektim. hafif makyaj yaptım, tırnaklarımı ojeledim..
Buluşur buluşmaz boyununa sarılıp ''özlemişim'' dedim. bana sadece naptın dedi önce. Sonra yüzüme bakıp kaç kere sana böyle giyinme diyeceğim dedi. ne diyeceğimi bilemedim.. Yürümeye devam ettim sonra ellerime baktı ve ''SADE OL BİRAZ'' dedi. Beynimden vurulmuşa döndüm
suratımı kapatp onca insanın içinde hıçkıra hıçkıra ağladım oruçlu oruçlu..
Ben bilgisiz, körü körüne her şeye bağlanan bir insan olmadım hiç. Alanımda başarılıyım, kadın haklarında savunuculuk yapan bir insanım. Ve bunları ben yaşıyorum. Ne ilginçtir ki, büyük mü konuştum bilmiyorum bir yıl boyunca kopamadım bu adamdan. Yıl dönümümüzde bana hediye ettiği kolyeyi getirdi, kutlamayı sonra yaparız dememize rağmen ben kutladım ya deyip umursamadı bile. Onun için çalışmam, bir garsona iyi akşamlar demem, ruj sürmem, giyinmem, kahkaha atmam, hatta nefes almam bile suç.
Bana hiçbir şey yapma deyip, kendisi de asla yanımda olmadı. Kendi ailesi, arkadaşları, hayatı, işi hep ön plandaydı. Defalarca ayrıldık, bu sondu diye af diledi ama hiç düzelmedi.
Bu benim imtihanımmış. Nasıl baş edilir bilmiyorum.
Artık insanlara anlatmaya bile utanıyorum
İçimdeki bu umudu söküp atamıyorum.
Onu gördüğümde duyduğum tarifsiz sevgiden vazgeçemiyorum.
Psikolojik olarak yıprandım. Özgüvenimi kaybettim. Yolum yok.Hayatımın dönüm noktası olan yıllarımı tartışmalarla, çabasızlıklarla aldı götürdü benden. Bu saçma kişiliği de cabası.
Boşluktayım.. Yalnız hissediyorum.

Not: Eve döndüğümde tüm sosyal medya, whatsapp hesaplarımı sildim. Telefonumu da kapattım. Artık uğraşacak gücüm kalmadı. İlk konuşmamız da artık ayrılık konuşması olacak.