Çok Sıkıldım.

Gerçekten çok daraldım artık. Feci bunalımdayım bu arkadaş konusunda. Üniversitede 2. yılım, geçen sene hazırlık için farklı bir ilçedeydik herkesle ne kadar güzeldim kaldığım yurtta en azından selam verip aldığım insan çoktu. Bu sene ise farklı bir ilçedeyiz yine aynı kişilerle hemen hemen ama ben mi değiştim nedir hiç arkadaş edinemedim . Ne yeni sınıfımdan, ne yeni yurdumdan. Aslında yurttan edindim sanıyordum ama bensiz takılmaya başlamışlar. Bense okuldan sonra gelip hemen odama kapanmak zorunda kalıyorum, hiç arkadaşım kalmadı. 1-2 tane var onlar da çok iyiydik geçen sene, bu sene farklı sınıflara gidince dağıldık açıkçası. Bugün beni en iyi arkadaşı olarak niteleyen insan bile buluşmak istediğimde on tane bahane buldu. Onun yurduna gidince de sevindi, yanımdan hiç ayrılmadı falan. Of kusura bakmayın çok karışık yazıyorum kaldığım yurtta arkadaş sandığım insanların artık bensiz takılması günlerdir sinirime dokunuyor, çok kırılıyorum. Kendimi değersiz, aptal gibi hissediyorum. Odama gelip pc başına çökerken sanki bensiz bir hayat akıyor dışarıda öğrenciler nasıl aktif, takılıyorlar her yerde birbirleriyle, dışarıya çıkıyorlar ama ben bunun gerisindeyim. Ne yapmam lazım gerçekten çok bunaldım okulu bırakmayı düşünüyorum ciddi ciddi. Ben bu kadar güçsüz müyüm diyorum kendi kendime. Kimse beni arayıp sormuyor, kimse bir yere giderken bana gerek duymuyor yanında.Ben mi kendimi çok geri çekiyorum acaba? Ama ciddi ciddi bensiz bir hayat akıp gidiyor sanki. Yani, 1 senedir beklediğim Hobbit'e gidebileceğim tek arkadaşım Ankara'daki arkadaşım. Niye böyle oluyor, neden kendimi sevdiremiyorum, çok mu tuhaf ve sıkıcıyım acaba? Bunları yenmek için neler yapmalıyım.......... Bu sene kaldığım odada tek olmam ve yurtta fazla öğrencinin olmaması da zorluyor meseleyi..... Ciddi ciddi okulu bırakmayı düşünüyorum artık, çok güçsüz ve zayıf buluyorum kendimi..... İleride geçmişe dönünce bunları hatırlamak istemiyorum, bu da bir yandan zorluyor ruh halimi. Kalbim taş gibi ağır inanın ki. Asıl mesele arkadaşsızlık değil ben bunu anladım, kimseye kendimi sevdiremediğim için kendime kırılıyorum ben. Oysa ki herkes gibi beğenilen biri olmak istiyorum. Çok karamsar bir pencereden bakmaya başladım artık dünyaya, dizi izlerken en aptal sahnede bile karakterin düştüğü duruma hüngür hüngür ağlıyorum. Kimse beni anlamıyor modundayım. Tek istediğim birazcık gülmek. Ama galiba bunu karşı tarafa çok hissettirip üzerlerinde bir baskı falan oluşturuyorum. Çok beceriksizim çok