Tam da herkesin tahmin ettiği gibi.
Eşinize güveniyorsunuz ve sizi aldatacak için böyle olmadığınızı, sadece başka kadınlarla resmi olmasını istediğinizi söylüyorsunuz.
Sizin sıkıntınız sizin de belirttiğiniz gibi eşle, aldatmayla ilgili değil.
Siz hemcinslerinizden nefret ediyorsunuz.
Kendinize bir sorun:
Dostum diyeceğiniz yaşıtınız, kafa dengi kimse var mı hayatınızda?
Dertleştiğiniz, sırlarınızı paylaştığınız, hesapsızca yanında gülüp yine hesapsızca ağlayabildiğiniz, teklifsiz gelip gidebildiğiniz, gecenin bir yarısı ağlayabildiğiniz arkadaşlarınız var mı?
Elbette yok.
En fazla merhaba merhaba. Yüzeysel ve resmi ve de sığ.
Demem o ki asosyalsiniz ve kendinizle barışık değilsiniz. Özgüvensìz ve kronik kaygılı ve insanlardan uzak bir yapınız var.
Sizinki kıskanma değil, çünkü bu anlaşılabilir ve normal değil.
Sizin sorununuz daha derin, daha geniş açıdan bakılması gereken bir durum.
Eşinizin merhaba merhaba ya da silgisi değil mesele.
Nasıl kolumuz kırılınca ortopediste gidiyorsak, insanlarla ilişkilerimizde ya da kendimizle ilgili özgüven sorunumuz varsa -ki bu gayet normal ve kınanacak bir şey değil- doktora gitmeliyiz.
Kınıyor değilim, size normal gelen ya da bu da benim huyum diye normalleştirdiğiniz için belirtmek istedim.
Sahiden de sorun büyük. Bunu farketmıssınızdır muhtemelen 38 sayfa yorumdan sonra...