Hayat artık çok zor gelmeye başladı. Kısaca anlatmak istiyorum, okuyan herkese teşekkür ederim.
Kavga dolu bir ailede büyüdüm . Sevgisiz babam ona aşık olan annem... Babamın sürekli bağırıp çağırması ,annemin her gün ağlaması , annemin 7 yaşında beri beni dert arkadaşı görmesi yüzünden sessiz bir çocukluk geçirdim. Annem benim doğumumdan sonra ülser kolite yakalandı acıdan ağladığı günler çok olurdu , ölmesinden çok korkardım. Babam yüzünden, öleyim de kurtulun lafını çok duyduğum için her zaman onu kaybetme korkusuyla büyüdüm. Yaşıtlarıma göre çok olgun oldum her zaman. Çocukken dış görünüşüm güzel değil diye arkadaşlarım tarafından zorbalığa çok uğradım, babam sırf uzun saç sevmiyor diye saçlarımı zorla kestiği için yakışıklı imalarını çok duydum, her gün eve gelince annem üzülmesin zaten yeterince üzgün diye hiç birini anlatamadım. Arkadaşlarım benimle oynamak istemeyip bir olup benden kaçtıkları için asansör de 8 yaşında tacize uğradım, bunun gibi bir çok olay yaşadım hiç birini anneme anlatamadım çünkü zaten o her zaman üzgündü bir de ben üzemezdim...
Ortaokula geçtim en yakın arkadaşlarım tarafından kazıklandım , liseye geçince annem kansere yakalandı , erkeklerin bana çok baktığını, kapanmamı söyleyip durduğu için sırf annem istiyor diye kapandım. Gittiğim okul da tessettürlü olduğum için öğretmenler tarafından bile zorbalandım, zaten benim isteğimle olmadığı için çok zorlanıyordum. Annemin hastalığı üstüne, babam trafik kazası geçirdi daha sonra felç kaldı , babamda da kanserden şüphelendiler vs Uzatmak istemiyorum .Kısaca ikisi de hastalıklarla boğuştu yanlarında her zaman ben vardım , ikisinin de her dediğini yaptım onlar için derslerimi ikinci plana attım, sadece onlarla ilgilendim. Bu yüzden ergenliğim ağır geçti. Sinir krizleri intihar etme teşebbüslerini zirvede yaşadım. Onlar istedikleri için , istemediğim şeyleri yaptım . Daha sonra babamın ağır ithamlarına rağmen açıldım . En azından kendi tercihlerime saygı duyulsun istedim . Liseyi bitirdim , üniversite sınavı için hazırlanmaya başladım fakat 0 psikoloji ile... Gerçekten lise dönemlerim çok ağır geçtiği için yaşama hevesim, hayata olan umudum kalmamıştı ders çalışırken bile sürekli annemle babamı düşünüyordum. Ya annem babamı bıçaklarsa ya ben üniversiteye gidince onu kapı dışarı ederse diye diye ders çalıştığım masadan ağlayarak kalkıyordum, annemin hep kanlı bedeni geliyordu gözlerime .
O yüzden ilk sene girdiğim sınavdan başarılı olamadım ailem bir şey demedi. Çünkü zor dönemlerden geçtiğimi biliyorlardı. Bir sene daha hazırlanmaya çalıştım ama başaramadım. Annemle babamın gerçek yüzünü o zaman gördüm. Onlar için kendi hayatımı silip atmışken sadece 1 sene daha mezuna kalmam ikisini de çok sinirlendirdi .(aslında çok başarılı bir çocuktum , annemle babamın hastalığına kadar) Yeri geldi onlardan daha çok onlara annelik babalık yaptım o yaşımda ama hiç bir değeri yokmuş onların gözünde onu fark ettim. Sınav stresi ve yaşadıklarımdan dolayı midem çok kötü oluyordu. 2 hafta ağzıma tek lokma koymayıp su bile içemediğimi her 10 dk da bir midem boş olmasına rağmen stresten kustuğumu , midemin ağrısından yürüyemediğimi , buna rağmen acımı tek başıma yaşayıp annemle babam etkilenmesin diye odama girmemesini söylerdim. Çünkü onlar bunu yapamadığı için her günüm kabus gibi geçerdi, ben onlara bunu yaşatmak istemiyordum. Eğer bir daha kusarsam hastaneye kaldırılacağımı bildiğim için, annemin doktorun bile yazmadığı ilacı içmek istemediğimden bana başına ne geliyorsa hak ediyorsun gibi söylemlerini , sırf dudağıma iki ruj kondurdum diye babamın en kötü zamanlarımda beni yanına çağırıp tesselli vermesini beklerken, makyajlı kadınlara günü birlik teklifler gelir diyerek bana or.bu muamelesi yapmasını, annem sırf aldığım tshirtü beğenmediği için kolunu makasla kesmesini, stresten paranoyaklaştığım için annemin hastalığını taşıdığımı düşünüp bunu kavga esnasın da anneme söyleyince iyi olmuş demesini , sırf annemi babamdan koruduğum için babamın beni evden kovmasını , beni evlatlıktan reddetmesini , annemle bana ağız dolusu ettiği küfürleri unutamıyorum .
Artık aşırı sinirli birisi oldum çıktım , depreme yakalandık kıyamet kopuyor sanmıştım çok kötüydü gerçekten , şehri terk etmek zorunda kaldık , benim tüm kitaplarım evde kaldı. Annem her ay düzenli alması gereken ilacı burada alamadı. Gerçekten inanmazdım ama annem sırf tessettürlü diye doktorun herkesin içinde annemi rencide ettiğini ilacı vermemek için çabaladığını düşünüyorum. Babam bu muameleye sessiz kalamadığı için doktoru sağlık bakanlığına şikayet etti , hastane değiştirdik çünkü annem bu ilacı almak zorunda .( İlaç çok pahalı olduğu için raporsuz alamıyoruz maalesef) . Annemin bu sefer gittiği doktor sağolsun çok ilgilendi elinden gelen her şeyi yaptı . Kendi şehrimiz de sorunsuz aldığımız ilacı burada alabilmek için sağlık bakanlığından onay alınması gerekiyormuş, annem 1 ay önce onay için imzasını vs attı. Bugün aradık bilgi alabilmek için ne hikmetse hastane onay için başvuruyu bile göndermemiş. Hastanenin rektörü ile şikayet ettiğimiz doktorun tanıdık olduğunu düşünmeye başladık . Ki babam en başından beri bunu söyleyip duruyordu da ciddiye almamıştık. Annem gün geçtikçe kötüleşiyor, ilacını alamadığı için, sınava 1,5 ay kaldı ben depremden sonra yine dağıldım. Stresten kalbime ağrılar giriyor , kaldıramıyorum . Sırtım sivilcelerden gözükmüyor, geceleri uyuyamıyorum, ne yapmalıyım bilmiyorum...
belki az da olsa rahatlamak istedim, içimi açmak istedim , buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim . Hepinize mutlu ve sağlıklı günler diliyorum.
