Merhabalar herkese.nasıl başlasam bilmiyorum.çoook yalnızım.dertleşecek kimsem yok.var da yok gibi.küçükken annemi kayb ettim,7 ay önce de babamı kayb ettim.bir abim var yurt dışında koptuk sayılır artık.aramaz sormaz hiç.oysa küçükken aramız çok iyiydi.hiç kavga etmezdik çok iyi anlaşırdık.biz ne ara bu hale geldik bilmiyorum.üvey annemi her gün arar nasıl olduğunu görmek için ama beni bi kere aramadı babamı kayb ettiğimizden bu yana.cenazesine de gelemedi.ben yalnız kaldım.bazen üvey annemi ararken ve ya ben eşiyle konuşurken denk gelir bir iki kelam eder zorunlu o kadar.kuzenlerim var onlar destek olmaya çalışdılar sağ olsunlar ama şimdi dertleşmek için arasam geçiştirirler.nasıl oldun diye soran yok.ama en ufak şeyde insanı çok güzel yargılarlar.uzak durmaya çalışıyorum ben de.bu sefer de yalnızlıktan kafayı yiycem artık.çocuklarım var gün içinde onlarla ilgileniyorum bazen de onlara yetemediğimi düşünüp üzülüyorum.çünkü sürekl mutsuz ve depresif ruh halindeyim.bazen insanlarla bağıra çağıra kavga edesim var beni neden anlamıyorsunuz diye.o zaman da kafayı yedi bu derler kesin.gün içinde telefonum nerdeyse çalmaz.bir tek üvey annem arar o da yalnız kaldı bana sarmış durumda.ben napacağımı şaşırdım.daha çok içime kapandım.babamı özlüyorum çok,annemi de.keşke beni bu kadar erken bırakıp gitmeselerdi.çok özledim.benim de annem babam yaşasaydı.kendimi küçük çocuk gibi çaresiz hiss ediyorum.