Çok yalnızım!!!

gunebakan_ .!.:

Siz kendinize biraz alan açın, kendiniz icin bir seyler yapin gunde yarim saat bile olsa. Cocugunuz mutlaka o kadar uyuyordur, mutlaka o kadar bos vaktiniz vardir. Her gun parka cikan biri mutlaka bir kac kisiyle sıklıkla karsilasir, kendinize bir kac park arkadasi edinin. Bir gun asagi kisir indirin, bir gun hazir kek icecek indirin, bir gun patlamis misir indirin, bir iki kadin davet edin laf lafi acar samimiyet gelisir. Ben 8 senelik evliyim 8 senede 8 kere ev tasidim, cevrem degisti ve gurbetteyim. Ama her gittigim yerde komsuma bir iki kap yemek pasta borek ikram ettim kapidan. O tabaklar bir ikramla geldi kapima, muhabbet olustu. Parkta gordugum suratsiz davranmayan her insana selam verdim, ayrilirken goz temasim olana bile hayirli aksamlar dedim. Sonraki karsilasmalarimizda ayni kisiler beni gorunce gulumsemeye basladi. Boyle boyle her gittigim yerde kendi cevremi kendim olusturdum. Insanin ailesinin yakinligi elbette baskadir ama olmuyorsa ne yapabiliriz? Oldugu kadar kendimiz cabalar, bir cevre ediniriz. Yani hayatinizin sonuna kadar gurbette yasamak zorunda kalabilirsiniz, hep boyle depresif ve olumsuz mu takilacaksiniz? Siz aslinda yalnizliktan bunalmaktan daha cok yalnizlik insani bunaltir önkabulune gore kendinizi bu moda sokmussunuz, cikmak istemiyorsunuz, orda kal hakkindir baska da caren yok denmesini umuyorsunuz. Ki kolay degil, hepimiz bunaliyoruz zaman zaman. Ama yorum yapanlar olarak sadece bunu dile getirmenin bir faydasi yok ki. Burdan size hak veren yorumlari okuyup okuyup kaldiginiz yerden bunalmaya devam mi edeceksiniz? Motive edici yorumlar geldi aslinda size ama yuzde yuz haklisin yorumu olmadiklari icin caniniz sıkıldı. Basta islere yetisemiyorum esim gelince yemek yapiyor 11de yemek yiyoruz demistiniz. Sonrasinda bu sorun degil aslinda ben yalnizliktan bunaldim dediniz. Bana biraz mahvoldum, hayatim karardi dusuncesiyle biraz fazla bosvermis geldiniz. Yemegi bari cocugu esinize verip yapabilirsiniz. Siz tukendim avutulmam lazim, benim yerimde kim olsa boyle depresyona girerdi, yemek bile yapamazdi kafasindan cikmazsaniz kimse size yardim edemez ki

Genişletmek için tıkla...

Zorhayat91 .!.:

20 aylik .. yaa aslında çocuktan ziyade yalnızlık dahada yoruyo sanki düşünsenize hiç kimseniz yok oturup bi iki kelime konuşacaginiz ne bilim yada çocuğu alıp şuraya az kafa dagitmaya gidiyim diyebileceginiz bi yer yaa gercekten öyle sıkıcı ki tek gittiğim yer inanın park alanı 1 gidersin 2 gidersin baydı artık....cocuk zaten illaki yorar insanı evet ama yalnız olmak ta ayri bir yoruyo beni yani insanın hiçmi yardima ihtiyacı olmaz hiçmi kimse olmaz herkezmi uzak olur bunalıma girmiş durumdayım kendimi teselli ve sabırla susturmaya calisiyorum ama bişey bogazimda dügümlendi sanki

Genişletmek için tıkla...

Zorhayat91 .!.:

Hiç alakası yok inanın benim söylemek istediklerimi anlayanlar anlamıştır kimse kimsenin ne denli ne yaşadığını bilmiyor ne derece zorlandığını bilmiyor herkez siz gibi değil veya siz herkez gibi değilsinizdir kusura bakmayın ama hangi devirde yaşıyoruz her önüme gelen insana selam verip pasta börek mantığı üstelik karşımdaki insana nasil güvenebilirim ki inmidir cinmidir hangi kafadasiniz anlayamadım doğrusu tamam komşuluk kavramı iyi güzel de ..insanlar artik yanindan geçenden bile tırsıyor siz pasta börek tanışma faslından bahsediyorsunuz konuyu sacma sapan bi yere cektiniz herşey söylediğiniz kadar basit olsaydı zaten hiçbir sorunumuz kalmazdı kimse de buraya girip yorum yapma ihtiyacı hissetmezdi. O sizin kendi şahsi fikriniz ve düşünceniz.

Genişletmek için tıkla...

Zorhayat91 .!.:

Çok yoruldum artık sabahtan akşama kadar tek başıma kızıma bakıyorum hiç durmuyor çok hareketli evde yemek haricinde ufak tefek şeyleri yapıyorum ama ocak başına geçipte bir türlü bana yemek yapma fırsatı vermiyor eşim işten gelince yemeği eşim yapiyor sırf bu yüzden her gün tartışıyoruz yemek yememiz akşam saat 10 11 leri buluyor çok zorlanıyorum yanimda hiç kimsem yok hiç yardimcim yok annem babam hepsi uzak o kadar yalniz hissediyorumki kendimi birşeylere yetişebilmek için yeterince mücadele veriyorum ama olmuyor bir yere kadar artık gücüm kalmadı sürekli oturup ağlıyorumm sinirlerim çok bozuldu herşey bana bakıyor evin içinde hem yemek hem çamaşır hem sil süpür hem çocuğun bakımı hem çocuğu al dışarı gezdirmeye çıkart üstelik evi darmadağın bir halde bırakıp çocuğun yinede gönlü olsun deyip parka götürüyorum depresyonda gibiyim yetemiyorum sanki beni bu kadar bunaltan ne olabilir sizce hem yalnızım hem birşeylere yetişemiyorum niye böyleyim sizce gercekten depresyonda miyim yoksa

Genişletmek için tıkla...

iwannabehappy .!.:

Merhaba iki dakika önce aynı konudan topik açtım. Benimki on aylık. İki aydır bittim tükendim nereye kadar böyle gidecek. Emeklerken böyle ayaklanınca çok daha kötü olacak diyorlar.

Genişletmek için tıkla...