- 1 Ağustos 2013
- 293
- 363
- 41
Merhaba bayanlar,
32 yaşında, evli bir bayanım. Henüz çocuğum yok.
Evlendiğimden beri çok fazla kilo aldım. (58'den 70' kg'a çıktım) Yaklaşık bir buçuk yıldır evliyim ve başından beri korunma için doğum kontrol ilacı kullanıyorum. Ve aldığım bu kiloların nedenini ilaca bağlıyorum. Çünkü yeme içmemde ve hareket düzenimde herhangi bir değişim olmadı. Sürekli masa başında çalışıyorum ve günde 3 saat servisle yol gidiyorum. Dolayısıyla sürekli oturma halindeyim. Ama son bir buçuk yıldır resmen balon gibiyim. Şişim, ellerim, ayaklarım, göğüslerim kocaman oldu. Bunu da ilaca bağlıyorum dediğim gibi.
Durum zaten beni rahatsız etmeye başlamıştı. Bu neden ilacı bırakmaya ve farklı bir doğum kontrol yöntemine geçmeye karar verdim. Ayrıca 01 Nisan tarihine de diyetisyenden randevu aldım. Spor yapacak zamanım pek olmuyor ama elimden geldiğince yavaş yavaş kilo vermek istiyorum.
Bu sabah iş arkadaşlarımızla, her cumartesi yaptığımız şekilde, ofiste, evden getirdiğimiz kahvaltılıklarla kahvaltı yaptık ayaküstü. Simit, peynir, çay, vs. Haftanın 6 günü çalıştığımız ve hemen hepimiz uzun yoldan geldiğimiz için kahvaltıya hasret kalıyoruz. Hafta içi masamızda çalışırken ağzımıza attığımız bir tost ya da ekmek arası peynirle geçiştiriyoruz sabahları. Kahvaltı bittikten sonra kalan malzemeleri toplayıp çay ocağına çıkardım. Orada buzdolabı var. "Bunları tekrar eve götürmeyelim, burda kalsın, haftaya yine kahvaltı yapacağımız zaman alırız burdan" dedim. O sırada çay ocağında şirketin santral görevlisi kız, temizlik şefi bir ablamız bir de çay ocağı yetkilisi kadın vardı. Aramız iyidir normalde. Ama elimdeki kahvaltılıkları görünce, "Sen de hala iyi yiyosun", "Çok kilo aldın, resmen şiştin", "Bu gidişat iyi değil, azıcık kilo ver, hareket edemiyosun artık" gibi şeyler söylemeye başladılar. Normal şartlar altında çok hazır cevabımdır, hemen esprili bir laf sokar, kahkahamı da atar döner giderim. Ama nedense basiretim bağlandı, hiçbir şey diyemedim. "Ben ilaç kullanıyorum, bu yüzden böyle oldum" filan diye geveleyebildim sadece. En çok da ablanın söylediği "Eskiden kadın gibiydin, şimdi erkek gibi oldun, yürürken arkadan erkek gibi görünüyorsun" dedi, o çok zoruma gitti. Çıktım ordan, ofise geldim. Kimse görmeden başladı gözümden yaşlar süzülmeye. Çok fazla zoruma gitti söylenenler.
Bekarken daha iyi bir işte çalışıyordum, kendime bakacak zamanım oluyordu, param oluyordu. Bakımlar yapıyordum, her sabah yürüyüşe gidiyordum. Hiçbir zaman zayıf olmadım ama 55-58 kg (165 cm boy) ile çok orantılı ve hoş bir vücudum vardı. Makyajsız sokağa çıkmazdım. Topuklu dışında ayakkabı giymezdim. Ama hayat şartları gereği artık bunları yapamıyorum. Gıda fabrikasında mühendis olarak çalıştığım için makyaj yapmamız, oje sürmemiz, etek ve topuklu ayakkabı giymemiz hatta parfüm sıkmamız bile yasak. Sabah 6'da uyanıyorum, 6.30'da yola çıkıyorum. Akşam 7.15'de evdeyim. Yemek yap, bulaşık yıka, evi toparla diyene kadar saat 10 oluyor. Yıkılıp kalıyorum koltukta. Spor yapamıyorum. Bakım yapamıyorum. Kendimi ucube gibi hissediyorum. Kendimden tiksinir oldum. Başka bir iş bulabilsem ayrılacağım burdan ama onu da bulamıyorum.
Psikolojim çöktü. Spor salonuna, zayıflama ilaçlarına verecek param yok. Maddi durumum kötü. Diyetisyene bile devlettekine gideceğim. İş arkadaşlarımın söyledikleri beni çok üzdü. Ağlamadan duramıyorum. Zoruma gitti. Ben bunları hak edecek ne yaptım?
32 yaşında, evli bir bayanım. Henüz çocuğum yok.
Evlendiğimden beri çok fazla kilo aldım. (58'den 70' kg'a çıktım) Yaklaşık bir buçuk yıldır evliyim ve başından beri korunma için doğum kontrol ilacı kullanıyorum. Ve aldığım bu kiloların nedenini ilaca bağlıyorum. Çünkü yeme içmemde ve hareket düzenimde herhangi bir değişim olmadı. Sürekli masa başında çalışıyorum ve günde 3 saat servisle yol gidiyorum. Dolayısıyla sürekli oturma halindeyim. Ama son bir buçuk yıldır resmen balon gibiyim. Şişim, ellerim, ayaklarım, göğüslerim kocaman oldu. Bunu da ilaca bağlıyorum dediğim gibi.
Durum zaten beni rahatsız etmeye başlamıştı. Bu neden ilacı bırakmaya ve farklı bir doğum kontrol yöntemine geçmeye karar verdim. Ayrıca 01 Nisan tarihine de diyetisyenden randevu aldım. Spor yapacak zamanım pek olmuyor ama elimden geldiğince yavaş yavaş kilo vermek istiyorum.
Bu sabah iş arkadaşlarımızla, her cumartesi yaptığımız şekilde, ofiste, evden getirdiğimiz kahvaltılıklarla kahvaltı yaptık ayaküstü. Simit, peynir, çay, vs. Haftanın 6 günü çalıştığımız ve hemen hepimiz uzun yoldan geldiğimiz için kahvaltıya hasret kalıyoruz. Hafta içi masamızda çalışırken ağzımıza attığımız bir tost ya da ekmek arası peynirle geçiştiriyoruz sabahları. Kahvaltı bittikten sonra kalan malzemeleri toplayıp çay ocağına çıkardım. Orada buzdolabı var. "Bunları tekrar eve götürmeyelim, burda kalsın, haftaya yine kahvaltı yapacağımız zaman alırız burdan" dedim. O sırada çay ocağında şirketin santral görevlisi kız, temizlik şefi bir ablamız bir de çay ocağı yetkilisi kadın vardı. Aramız iyidir normalde. Ama elimdeki kahvaltılıkları görünce, "Sen de hala iyi yiyosun", "Çok kilo aldın, resmen şiştin", "Bu gidişat iyi değil, azıcık kilo ver, hareket edemiyosun artık" gibi şeyler söylemeye başladılar. Normal şartlar altında çok hazır cevabımdır, hemen esprili bir laf sokar, kahkahamı da atar döner giderim. Ama nedense basiretim bağlandı, hiçbir şey diyemedim. "Ben ilaç kullanıyorum, bu yüzden böyle oldum" filan diye geveleyebildim sadece. En çok da ablanın söylediği "Eskiden kadın gibiydin, şimdi erkek gibi oldun, yürürken arkadan erkek gibi görünüyorsun" dedi, o çok zoruma gitti. Çıktım ordan, ofise geldim. Kimse görmeden başladı gözümden yaşlar süzülmeye. Çok fazla zoruma gitti söylenenler.
Bekarken daha iyi bir işte çalışıyordum, kendime bakacak zamanım oluyordu, param oluyordu. Bakımlar yapıyordum, her sabah yürüyüşe gidiyordum. Hiçbir zaman zayıf olmadım ama 55-58 kg (165 cm boy) ile çok orantılı ve hoş bir vücudum vardı. Makyajsız sokağa çıkmazdım. Topuklu dışında ayakkabı giymezdim. Ama hayat şartları gereği artık bunları yapamıyorum. Gıda fabrikasında mühendis olarak çalıştığım için makyaj yapmamız, oje sürmemiz, etek ve topuklu ayakkabı giymemiz hatta parfüm sıkmamız bile yasak. Sabah 6'da uyanıyorum, 6.30'da yola çıkıyorum. Akşam 7.15'de evdeyim. Yemek yap, bulaşık yıka, evi toparla diyene kadar saat 10 oluyor. Yıkılıp kalıyorum koltukta. Spor yapamıyorum. Bakım yapamıyorum. Kendimi ucube gibi hissediyorum. Kendimden tiksinir oldum. Başka bir iş bulabilsem ayrılacağım burdan ama onu da bulamıyorum.
Psikolojim çöktü. Spor salonuna, zayıflama ilaçlarına verecek param yok. Maddi durumum kötü. Diyetisyene bile devlettekine gideceğim. İş arkadaşlarımın söyledikleri beni çok üzdü. Ağlamadan duramıyorum. Zoruma gitti. Ben bunları hak edecek ne yaptım?
kimin sizi ağlatmaya hakkı var
