yazını okuyunca kendim aklıma geldim.aynı yaşadığın olayın tıpkısını bende yaşamıştım.sanki ben kendimi anlatmışım gibi geldi biranda bana.bende tam 8.ayındmdayken drum gebelik haftana göre bebeğinin kafası büyük herşeye hazırlıklı ol dedi.dünya başıma yııkılmıştı.hayatım mahvolduğunu hissettim.hastane hastane dolaştım.bi hastaneye gidiyorum ultrasona giriyorum.dr bebkte bi sorun yok diyıo.başka hastaneye gidiyorum diğper dr kafası doğumk haftasına göre büyük diyo.o şekilde 1 ayı nasıl geçirdim tahmin edebilirsin.neyse doğum yapçak olduğum hastanenin druna gittim yine.aynı dr a 38 haftalıkken bebeği almamız gerekiyo dedi.normal doğum yapamzsın dedi.bebeğin sakat çünkü dedi.şuanda bile ağlıyorum yazarken yine o günler aklıma geldi
neyse ben yine ağlayarak eve gittim.20 ekim pazartesi günü annermle birlikte doğum için hastaneye gittim.eşimin hiç bişiden haberi yoktu tabi.son olarak ultrasona girdim.dr hazılıksınız demi herşeye dedi.ağlayarak evet dedim.o şekilde doğuma girdim.epidural oldum.ilk bebeğimi ben görmek istedim.ve işte o an gelmişti.başımda 7 dr üzgün bi şekilde doğumumu gerçekleştiriyodu.veeeeeeeee o an geldi kızım doğduuu.ve herkez şokkkkk ben kızım nasıl diyorum kimsede tık yok.dedimki hiç önemli diil.o benim canım ciğerim.ne olursa olsun evladım dedim.dr hayretler içinde muayene etti. baş çevresine boyuna kilosuna baktı.ve daha sonra benden özürdiledi.çok uzun oldu cnm ama içini rahatlatmak istedim.onu sadece allah bilir.ben bebeğinin sağlıklı olduğunu düşünüyorum
