- Konu Sahibi derbeder84
- #1
Dayanamıyorum artık, içimdekileri anlatıp paylaşacağım kimsem yok.O kadar mutsuz ve çaresiz hissediyorum ki, yaşayan bir ölüden farkım yok.Gücüm kalmadı artık, yok olmak istiyorum.Ölmek çare değil benim için, öbür dünyamında, ahiretiminde ne olacağı meçhul çünkü:2:
Nerden başlasam anlatmaya bilmiyorum.Çocukluğumdan beri ben hep böyle karamsar, çaresiz ve içe kapanığım.Annemi 12 yıl önce kaybettim.Şu an 30 yaşındayım.Babam aksi ve huysuz bir adam. Bir o kadar da dengesiz maalesef.Bi gün dünyanın en iyi adamı dersin, ertesi gün tersinden kalkar, dünyayı sana dar eder.Dışarda diğer insanlara karşı nazik kibar, anlayışlı, sevecendir, evde bize kan kusturur.Bi saati bi saatine uymaz.Arada alkol alır, küfretmeyi de pek sever. Bi gün başımı okşadığını, bana içten sarıldığını hatırlamam.Yıllarca annemi hastanelik edene kadar dövdüğü bile oldu, annem verem oldu, sonrasında bazı hastalıkları daha ortaya çıktı, dayanamadı genç yaşta öldü gitti.O ölünce ben ve küçük kardeşim yıkıma uğradık. Kardeşimde büyüdü artık, üniversiteye hazırlanıyor.Bendeiş güç sahibiyim, kendi yağımızda kavruluyoruz.Babam tekrar evlenmedi, ama bunu da kafamıza sürekli kakar durur. Ben ömrümü size adadım, üvey anne elinde büyümeyin istedim, nankörsünüz, hainsiniz der sürekli, en ufak tartışmada bu yaptığı fedakarlığı burnumuzdan getirmesini, küfürler savurmasını iyi bilir.Ne yaptığım yemeği, ne yaptığım temizliği beğenir, hep bu konulardan tartışma çıkarır,karşısında söz söyletmez.
Anlaşamadık bir türlü babamla, sevemedi gitti beni, evlilikten de hep korktum, Babam gibi birine denk gelirsem o da beni mutsuz eder, daha beter olursam diye 30 yaşıma kadar kimseyi hayatıma sokmadım. Çok çaresiz hissettiğim bir dönemde, bir akrabamız vasıtasıyla bir astsubayla tanıştım.Aşık oldum, deliler gibi sevdalandım diyemem ama cana yakın buldum onu.Allah korkusu olan, sevip sayabileceğim, dürüst ve güvenilir biri olarak gördüm. Evlenip gidiyim de babam benden kurtulsun, bende belki daha mutlu olurum diye düşündüm.Babama konuyu açtım.
Tanıştılar falan ama babam çok kızgın bana, bir astsubay parçasıylamı evleneceksin, doğu ilerde sürüneceksin, gün yüzü görmeyeceksin, inatçı, aksi bir adam bu, senin gözlerin kör olmuş, sen ne bilecen doğru seçim yapmayı diye hergün söyleniyor bana.Babamın onayı yok evlenmeme, yaşımda 30 oldu. Napim bilmiyorumki? Bu sevdiğim adamda değer veriyor bana, bu yaşıma kadar görmediğim ilgiyi gösteriyor, şefkati gösteriyor, herşeye rağmen baba rızası almadan da evlenmek istemiyorum.Çok korkuyorum temiz kalpli, insanları pek tanıyamayan, iyi ve kötü niyetliyi hemen çözemeyen biriyim
Özgüveni, özsaygısı olmayan biriyim, seçim yapmakta zorlanan, kendi içinde yaşayan biriyim. Evlenip daha beter olmakta var bu işin sonunda, bana bi akıl verin nolur!
Nerden başlasam anlatmaya bilmiyorum.Çocukluğumdan beri ben hep böyle karamsar, çaresiz ve içe kapanığım.Annemi 12 yıl önce kaybettim.Şu an 30 yaşındayım.Babam aksi ve huysuz bir adam. Bir o kadar da dengesiz maalesef.Bi gün dünyanın en iyi adamı dersin, ertesi gün tersinden kalkar, dünyayı sana dar eder.Dışarda diğer insanlara karşı nazik kibar, anlayışlı, sevecendir, evde bize kan kusturur.Bi saati bi saatine uymaz.Arada alkol alır, küfretmeyi de pek sever. Bi gün başımı okşadığını, bana içten sarıldığını hatırlamam.Yıllarca annemi hastanelik edene kadar dövdüğü bile oldu, annem verem oldu, sonrasında bazı hastalıkları daha ortaya çıktı, dayanamadı genç yaşta öldü gitti.O ölünce ben ve küçük kardeşim yıkıma uğradık. Kardeşimde büyüdü artık, üniversiteye hazırlanıyor.Bendeiş güç sahibiyim, kendi yağımızda kavruluyoruz.Babam tekrar evlenmedi, ama bunu da kafamıza sürekli kakar durur. Ben ömrümü size adadım, üvey anne elinde büyümeyin istedim, nankörsünüz, hainsiniz der sürekli, en ufak tartışmada bu yaptığı fedakarlığı burnumuzdan getirmesini, küfürler savurmasını iyi bilir.Ne yaptığım yemeği, ne yaptığım temizliği beğenir, hep bu konulardan tartışma çıkarır,karşısında söz söyletmez.
Anlaşamadık bir türlü babamla, sevemedi gitti beni, evlilikten de hep korktum, Babam gibi birine denk gelirsem o da beni mutsuz eder, daha beter olursam diye 30 yaşıma kadar kimseyi hayatıma sokmadım. Çok çaresiz hissettiğim bir dönemde, bir akrabamız vasıtasıyla bir astsubayla tanıştım.Aşık oldum, deliler gibi sevdalandım diyemem ama cana yakın buldum onu.Allah korkusu olan, sevip sayabileceğim, dürüst ve güvenilir biri olarak gördüm. Evlenip gidiyim de babam benden kurtulsun, bende belki daha mutlu olurum diye düşündüm.Babama konuyu açtım.
Tanıştılar falan ama babam çok kızgın bana, bir astsubay parçasıylamı evleneceksin, doğu ilerde sürüneceksin, gün yüzü görmeyeceksin, inatçı, aksi bir adam bu, senin gözlerin kör olmuş, sen ne bilecen doğru seçim yapmayı diye hergün söyleniyor bana.Babamın onayı yok evlenmeme, yaşımda 30 oldu. Napim bilmiyorumki? Bu sevdiğim adamda değer veriyor bana, bu yaşıma kadar görmediğim ilgiyi gösteriyor, şefkati gösteriyor, herşeye rağmen baba rızası almadan da evlenmek istemiyorum.Çok korkuyorum temiz kalpli, insanları pek tanıyamayan, iyi ve kötü niyetliyi hemen çözemeyen biriyim
Özgüveni, özsaygısı olmayan biriyim, seçim yapmakta zorlanan, kendi içinde yaşayan biriyim. Evlenip daha beter olmakta var bu işin sonunda, bana bi akıl verin nolur!
öğretmen öğretmenle veya işi daha tehlikesiz biriyle evlenmeli mantığında
