Değersizlik duygum ile başa çıkamıyorum

mrvylmzz22

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
20 Nisan 2022
21
11
3
30
Merhaba arkadaşlar, 27 yaşındayım, çok güzel olduğumu düşünmesem de çevrem tarafından beğenilen ve iltifat alan, iyi eğitim almış birisiyim ancak ikili ilişkilerinde çok sıkıntılıyım yani şöyle şimdiye kadar ki hayatıma giren erkekleri düşünüyorum resmen hepsinin hayatına zorla girmişim bir tane bile benim ayrıldığım veya karşımdaki erkek benden ayrılmak istediğinde bunu olgunlukla karşılamışmışım yok hep ağlayıp yalvarıyorum türlü fedakarlıklar yapıyorum, resmen zorla kendimi sevdirmeye çalışıyorum genellikle de karşı taraf bu çabalı görünce ya bu kız iyi bi kız beni de çok seviyor moduna giriyor ve ilişki bir süre daha devam ediyor kendimi değersiz ve yıpranmış hissediyorum defalarca psikologlara da gittim ancak yok yani değişemiyorum :(
 
Merhaba arkadaşlar, 27 yaşındayım, çok güzel olduğumu düşünmesem de çevrem tarafından beğenilen ve iltifat alan, iyi eğitim almış birisiyim ancak ikili ilişkilerinde çok sıkıntılıyım yani şöyle şimdiye kadar ki hayatıma giren erkekleri düşünüyorum resmen hepsinin hayatına zorla girmişim bir tane bile benim ayrıldığım veya karşımdaki erkek benden ayrılmak istediğinde bunu olgunlukla karşılamışmışım yok hep ağlayıp yalvarıyorum türlü fedakarlıklar yapıyorum, resmen zorla kendimi sevdirmeye çalışıyorum genellikle de karşı taraf bu çabalı görünce ya bu kız iyi bi kız beni de çok seviyor moduna giriyor ve ilişki bir süre daha devam ediyor kendimi değersiz ve yıpranmış hissediyorum defalarca psikologlara da gittim ancak yok yani değişemiyorum :KK43:
Erkekler ağlayıp yalvaran kızları sevmezler.
Niye yalvarasınız ki ben anlamıyorum.
Madem gençsiniz güzelsiniz siz kendinize kriter belirleyin.
Her şeyden önce kendinizi önemseyin.
Kimseye kendinizi zorla sevdirmeye çalışmayın
Her defasında aynı sahneyi yaşarsınız.
 
Erkekler ağlayıp yalvaran kızları sevmezler.
Niye yalvarasınız ki ben anlamıyorum.
Madem gençsiniz güzelsiniz siz kendinize kriter belirleyin.
Her şeyden önce kendinizi önemseyin.
Kimseye kendinizi zorla sevdirmeye çalışmayın
Her defasında aynı sahneyi yaşarsınız.
Evet o kadar çok yaşadım ki bunu
 
Kaybetme korkusu, takdir edilme övülme sevilme güdüsü hepimizde vardır ama bu kendi benliginizi aşağı çekerek bağımlı kişilik durumuna gelecek kadar vahimse çocukluk dönemindeki yasadiklarinizin,ailenizin tutumunun çok önemi var bence.

Sürekli eleştirilen, hataları tolere edilmeyen,başarı beklentisi yüksek olan bi çocuk muydunuz? Kendini hep yetersiz görüp ödünler vererek tutunmaya çalışmışsınız çevrenize
 
Evet o kadar çok yaşadım ki bunu
Benim anladığım çok fazla bağlanıp gereğinden fazla değer veriyorsunuz
Karşı taraf da bunu anlayınca relax davranıyor her konuda.
Ne gerek var buna
Kontrollü gidin ilişkinizde
Kimse bulunmaz hint kumaşı değil
Önce " ben " deyin lütfen bunu kafanıza yerleştirin.
 
Öyle olmasa da ikili ilişkilerde stratejik ,politik davranmayi sevmem aslında.nasilsak öyle sevilmeli ya da sevmeliyiz ama bu kadar ezik hareketler herkesi sizi cepte keklik görüp ya da sevmeden sadece merhamet duymasına sebep olur.

Önce neden böyle olduğunuzu iyice sorgulayıp gerkirse destek alip sonra teoride söylediğiniz olumlu özelliklerinizin farkında olarak uygulamaya geçirin
 
Kaybetme korkusu, takdir edilme övülme sevilme güdüsü hepimizde vardır ama bu kendi benliginizi aşağı çekerek bağımlı kişilik durumuna gelecek kadar vahimse çocukluk dönemindeki yasadiklarinizin,ailenizin tutumunun çok önemi var bence.

Sürekli eleştirilen, hataları tolere edilmeyen,başarı beklentisi yüksek olan bi çocuk muydunuz? Kendini hep yetersiz görüp ödünler vererek tutunmaya çalışmışsınız çevrenize
Aslında ailem küçükken beni hiç eleştirmezdi sadece evimizde fiziksel ve duygusal şiddet vardı bunun etkisi varmıdır bilmiyorum
 
Benim anladığım çok fazla bağlanıp gereğinden fazla değer veriyorsunuz
Karşı taraf da bunu anlayınca relax davranıyor her konuda.
Ne gerek var buna
Kontrollü gidin ilişkinizde
Kimse bulunmaz hint kumaşı değil
Önce " ben " deyin lütfen bunu kafanıza yerleştirine
Benim anladığım çok fazla bağlanıp gereğinden fazla değer veriyorsunuz
Karşı taraf da bunu anlayınca relax davranıyor her konuda.
Ne gerek var buna
Kontrollü gidin ilişkinizde
Kimse bulunmaz hint kumaşı değil
Önce " ben " deyin lütfen bunu kafanıza yerleştirin.
Evet maalesef, mesela şimdiye kadar hiç bir ilişkimde ben çabalamadan bişey olmadı
 
Aslında ailem küçükken beni hiç eleştirmezdi sadece evimizde fiziksel ve duygusal şiddet vardı bunun etkisi varmıdır bilmiyorum
Olmaz mı babanızdan mi gördünüz? Dayak psikolojik siddet bi süre sonra ozsaygimizi kaybettirir,ben bunu hakettim de yaşıyorum, hakli olsam da sesimi çıkarmıyim alttan alayım vs gibi düşüncelere evriliyor. Kendinize bi söz verin önce ben demeyi deneyin 🙏
 
Evet maalesef, mesela şimdiye kadar hiç bir ilişkimde ben çabalamadan bişey olmadı
İşte demek istediğim tam da bu aslında.
Siz çabalamayacaksınız ve bunu belli edeceksiniz.
Tabi ki ilişkide taraflar birbirini seviyordur aşık olmuşlardır o zaman durum farklı iki taraf da çabalar uğraşır
elinden geleni yapar. Ama sizinkiler bu seviyeye gelemiyor maalesef.
İlişkileriniz hem sizin adımınızla başlıyor hem de siz itekleye itekleye götürüyorsunuz belli bir yere kadar.
Küçükken ailesinden sevgi görmemiş çocuklar yetişkin olduklarında karşı taraftan, sevgilisinden, eşinden her neyse aşırı derecede sevgi görmek istiyorlar. Bunu göremeyince de depresyona giriyorlar.
Sizinki de sevilme arayışı . Biraz kafanızı dinleyin , kendinizi sevin, kendinizi önemseyin........
Sonrası gelir zaten.
 
Merhaba arkadaşlar, 27 yaşındayım, çok güzel olduğumu düşünmesem de çevrem tarafından beğenilen ve iltifat alan, iyi eğitim almış birisiyim ancak ikili ilişkilerinde çok sıkıntılıyım yani şöyle şimdiye kadar ki hayatıma giren erkekleri düşünüyorum resmen hepsinin hayatına zorla girmişim bir tane bile benim ayrıldığım veya karşımdaki erkek benden ayrılmak istediğinde bunu olgunlukla karşılamışmışım yok hep ağlayıp yalvarıyorum türlü fedakarlıklar yapıyorum, resmen zorla kendimi sevdirmeye çalışıyorum genellikle de karşı taraf bu çabalı görünce ya bu kız iyi bi kız beni de çok seviyor moduna giriyor ve ilişki bir süre daha devam ediyor kendimi değersiz ve yıpranmış hissediyorum defalarca psikologlara da gittim ancak yok yani değişemiyorum :KK43:
Canım valla sana tavsiye verebilecek durumda değilim ama dertleşme amacıyla yazıyorum.ben de zaman zaman aşırı iltifatlara maruz kalıyoruz çecremdekiler tarafından, seven de çok seviyor yalan yok.peşimden koşan da çok oldu. Eee o zaman ne halt iatiyorsun, hava atmak için mi yazdın bunları dediğini duyar gibiyim.o yüzden derdimi anlatayım.hastanede sağlıkçı olarak çalışıyorum.benim de burada bırak ilgileneni, belki koca gün selam veren bile çıkmıyor. Koridoru kaç tur dolaşıyorum.insan bir kadın bile olmasa karşısında kimdir bu diye daha fazla bakar. Yani günlük hayatımdaki durumun aksine hastanede neredryse hayalet gibi fakılıyorum.oysa ki kapalı bir ortam. Daha fazla bakan olmalı ama durum bu. Bu şekilde ben de kendime saygı duymayı ve sevmeyi başaramıyorum.bir kadına çok güzel.olmasa bile biraz bakılacağını düşünüyorum ama olmuyor. Önceki yaşadıklarımla bu durumu bağdaştıramıyorum.çok üzülüyorum.bu lafadan nasıl çıkabilirim ben de bilmiyorum.
 
Merhaba arkadaşlar, 27 yaşındayım, çok güzel olduğumu düşünmesem de çevrem tarafından beğenilen ve iltifat alan, iyi eğitim almış birisiyim ancak ikili ilişkilerinde çok sıkıntılıyım yani şöyle şimdiye kadar ki hayatıma giren erkekleri düşünüyorum resmen hepsinin hayatına zorla girmişim bir tane bile benim ayrıldığım veya karşımdaki erkek benden ayrılmak istediğinde bunu olgunlukla karşılamışmışım yok hep ağlayıp yalvarıyorum türlü fedakarlıklar yapıyorum, resmen zorla kendimi sevdirmeye çalışıyorum genellikle de karşı taraf bu çabalı görünce ya bu kız iyi bi kız beni de çok seviyor moduna giriyor ve ilişki bir süre daha devam ediyor kendimi değersiz ve yıpranmış hissediyorum defalarca psikologlara da gittim ancak yok yani değişemiyorum :KK43:

Bende de benzer duygular var, insanların istediklerini yapmayınca, onların huyuna gitmeyince, yumuşak başlı olup her dediklerini kabul etmeyince kabul görmeyeceğimi, reddedileceğimi, sevilmeyeceğimi, eleştirileceğimi düşünüp karşımdaki kişiyi kaybetmemek için kendimden tavizler veriyorum.Sonrasında pişman olacağımı bildiğim şeyleri tekrar tekrar yapıyorum, bağımlı kişilik de geliştirdim, kopamadım, yalvardım, onurumu gururumu ayaklar altına aldım. Son iki yıldaki İlişkilerimde hep verici oldum, seçmedim seçildim, ilgi ve alaka dilenip kendimi değersizleştirdim. Bir erkeğin istediklerini istediği anda yapmayınca sevilmeyeceğimi düşündüm hep.

Kendi çabamla biraz ilerleme kaydettim, halen daha tam çözemedim bu sorunlarımı, hayır diyemiyorum insanlara, dersem yalnız kalırım, dışlanırım korkum devam ediyor.Eskiye göre iyileşme gösterdiklerim var ama hala zorlanıyorum.

Kendimi mesleğimde ispat ettim, kariyer elde ettim halen daha özgüven problemi yaşıyorum. Küçükken aşırı mükemmeliyetçilikle yetiştirildim. Başarısız olmama tahamülleri yoktu ailemin. Eleştirildim, salak, sünepe, beceriksiz, aklı havada gibi lafları çok duydum. Bu travmalar şuan hala etkisini devam ettiriyor.
Kendi değerimi bilme konusunda hala çok yol katetmem gerekiyor. Terapiye ara verdim psikologla enerjiyi tutturamadık, yeniden üzerinde çalışmam gerek.

Çocukluğuma inmeli terapiye ihtiyacım var sanırım. Kendi kendime bi yere kadar gidiyor ve sonra tıkanıyor.Çözemiyorum.
 
defalarca psikologlara da gittim ancak yok yani değişemiyorum :KK43:
Bu saatten sonra biz ne desek bos bence..
Zaten onceki konularinda soylenmesi gereken her sey soylenmis.
Tibbi mudahale de sonuc vermiyora ne yapilir bilemiyorum.
Artik seni kendinden baska kimse kurtaramaz.
 
Canım valla sana tavsiye verebilecek durumda değilim ama dertleşme amacıyla yazıyorum.ben de zaman zaman aşırı iltifatlara maruz kalıyoruz çecremdekiler tarafından, seven de çok seviyor yalan yok.peşimden koşan da çok oldu. Eee o zaman ne halt iatiyorsun, hava atmak için mi yazdın bunları dediğini duyar gibiyim.o yüzden derdimi anlatayım.hastanede sağlıkçı olarak çalışıyorum.benim de burada bırak ilgileneni, belki koca gün selam veren bile çıkmıyor. Koridoru kaç tur dolaşıyorum.insan bir kadın bile olmasa karşısında kimdir bu diye daha fazla bakar. Yani günlük hayatımdaki durumun aksine hastanede neredryse hayalet gibi fakılıyorum.oysa ki kapalı bir ortam. Daha fazla bakan olmalı ama durum bu. Bu şekilde ben de kendime saygı duymayı ve sevmeyi başaramıyorum.bir kadına çok güzel.olmasa bile biraz bakılacağını düşünüyorum ama olmuyor. Önceki yaşadıklarımla bu durumu bağdaştıramıyorum.çok üzülüyorum.bu lafadan nasıl çıkabilirim ben de bilmiyorum.
Milletin ebesi eşeğe ters binmiş hastane koridorlarında hemşire kesecek durumda değillerse demek ki.
 
Fark ettiyseniz bence düzelebilir bazı şeyler. Aynı şekilde güzel olunca tanışmak isteyen ilk başta çok oluyor. Bende bir dönem bunların hepsini kabul ediyodum gidip tanışıyordum sonrası bir bakıyorum benimle tanışmaya can atan insan bana neden böylesin diye sormaya başlıyor, fazla sessizdim yani dışardan daha havalı görüyorlarmış birisi de demişti hatta göründüğün gibi değilsin diye, bir de üstüne ben kendimi zorluyordum, onlar için , kendimi suçluyordum. şimdiki aklım olsa asla yapmazdım, farkındalık önemli
 
Genellikle bu tarz durumların sebebi ailemiz oluyor. Çünkü değerli olduğumuz duygusunu çok küçük yaşlarda ailemiz tarafından almış olmamız gerekiyor.
Ama malesef çoğu aile bunun bilincinde olmadığı için, bizi hep daha ileri taşıma hırsıyla ‘olduğumuz halde her zaman çok değerliyiz’ hissini bize vermiyor.
Sonra çevresini mutlu etmeye çalışan ve mutsuz olduğunu bile bile o ortamdan gitmeyen, sorunu hep kendinden arayan, kendini yetersiz hisseden kadınlar sürüsü…
Malesef..
 
Merhaba arkadaşlar, 27 yaşındayım, çok güzel olduğumu düşünmesem de çevrem tarafından beğenilen ve iltifat alan, iyi eğitim almış birisiyim ancak ikili ilişkilerinde çok sıkıntılıyım yani şöyle şimdiye kadar ki hayatıma giren erkekleri düşünüyorum resmen hepsinin hayatına zorla girmişim bir tane bile benim ayrıldığım veya karşımdaki erkek benden ayrılmak istediğinde bunu olgunlukla karşılamışmışım yok hep ağlayıp yalvarıyorum türlü fedakarlıklar yapıyorum, resmen zorla kendimi sevdirmeye çalışıyorum genellikle de karşı taraf bu çabalı görünce ya bu kız iyi bi kız beni de çok seviyor moduna giriyor ve ilişki bir süre daha devam ediyor kendimi değersiz ve yıpranmış hissediyorum defalarca psikologlara da gittim ancak yok yani değişemiyorum :KK43:
Spora başlayın, salgilattigi hormonlar ve verdiği yaşama sevinci, özgüven gerçekten cok etkili. Hem kafanizi dagitmis olursunuz. Ama haftada 3 4 gun olmalı
 
Olmaz mı babanızdan mi gördünüz? Dayak psikolojik siddet bi süre sonra ozsaygimizi kaybettirir,ben bunu hakettim de yaşıyorum, hakli olsam da sesimi çıkarmıyim alttan alayım vs gibi düşüncelere evriliyor. Kendinize bi söz verin önce ben demeyi deneyin 🙏
Evet babamdan , çok teşekkür ederim bu arada söyledikleriniz bana çok iyi geldi
 
Genellikle bu tarz durumların sebebi ailemiz oluyor. Çünkü değerli olduğumuz duygusunu çok küçük yaşlarda ailemiz tarafından almış olmamız gerekiyor.
Ama malesef çoğu aile bunun bilincinde olmadığı için, bizi hep daha ileri taşıma hırsıyla ‘olduğumuz halde her zaman çok değerliyiz’ hissini bize vermiyor.
Sonra çevresini mutlu etmeye çalışan ve mutsuz olduğunu bile bile o ortamdan gitmeyen, sorunu hep kendinden arayan, kendini yetersiz hisseden kadınlar sürüsü…
Malesef..
Çok haklısınız maalesef ki bazı şeyleri seçemiyoruz mesela ailemizi bilmiyorum belki de boşa çabalıyorum daha fazla hayatıma kimseyi sokmamalıyım bu duyguları üzerimde taşıdığım sürece aile olmak, çocuk sahibi olmak hiç akıllıca değil çünkü benim gibi mutsuz nesiller yetişsin istemiyorum
 
Back
X