• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Değersizlik Duygusu

777mutluluk

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
27 Haziran 2018
2.537
2.396
133
27
Merhaba KK'nın güzel kadınları,umarım hayatınız yolundadır ve mutlusunuzdur.Ben şu sıralar değersizlik duygusu içerisindeyim.Bu duygu bazen o kadar yoğun oluyor ki hayatta hiç sevilmemişim,hiç var olmamışım gibi hissettiriyor.Kendimi sorguladığımda bu duyguyu ilk olarak babamın bizi terk edip gittiği yıllarda (daha sonra geri dönsede) öğrenmiş olduğumu fark etim.Üzerinden yıllar geçse de bu duygu beni terk etmedi.Daha da kötüsü yanına birde bağlanma korkusu eklendi.Hiçkimseye bağlanmamalıyım,kapıyı çekip gidebilecek kadar güçlü olmalıyım anlayışı yerleşti bende.Birine aşık olduğumu hissetsem onu kendimden uzaklaştırmak için her şeyi yapıyorum,bunun yanlış olduğunu bile bile yapıyorum.O kişiye bağlanırsam acı çekecekmişim gibi hissediyorum ve maalesef tüm bunların sorumlusu olarak babamın küçükken yaşattıkları olarak görüyorum.Bunu nasıl yeneceğimi bilmiyorum.Başkalarının davranışları,sözleri ile kendi değerimi belirliyorum.Oysaki beni değerli yapan kendi varlığım bunun da bilincindeyim ama iş davranışa gelince yapamıyorum.İnsan kendisini nasıl değerli hisseder ve bizim değerimizi belirleyen nedir?Geçmişin yüklerinden nasıl kurtuluruz?
 
Yaşadığınız olay elbette travma olup iz bırakmış,bunu bir uzman yardımı ile çözebileceğinizi düsünüyorum.Kendi basınıza altından kalkmanız zor olacaktır.Ben asırı bir sevgi ortamında büyüdüm ama gel gelelim sebebini anlamadıgım bir sekilde ben de insanlara güvenmiyorum.Herkes bırakıp gidermiş gibi geldigi icin değer de vermiyorum,kalpten yakın hissedemiyorum karşı cins veya yakın arkadasımı.Tabi bu benim kendime değer vermemi engellemiyor.Yani kimseye cok güvenmek zorunda değilsiniz ama kendinizi sevmek zorundasınız.Once siz,ve cooook değerlisiniz.Yani hayatınızda hic kimse olmasa sizi sevmese bile ne eksilir ki sizden
 
Yaşadığınız olay elbette travma olup iz bırakmış,bunu bir uzman yardımı ile çözebileceğinizi düsünüyorum.Kendi basınıza altından kalkmanız zor olacaktır.Ben asırı bir sevgi ortamında büyüdüm ama gel gelelim sebebini anlamadıgım bir sekilde ben de insanlara güvenmiyorum.Herkes bırakıp gidermiş gibi geldigi icin değer de vermiyorum,kalpten yakın hissedemiyorum karşı cins veya yakın arkadasımı.Tabi bu benim kendime değer vermemi engellemiyor.Yani kimseye cok güvenmek zorunda değilsiniz ama kendinizi sevmek zorundasınız.Once siz,ve cooook değerlisiniz.Yani hayatınızda hic kimse olmasa sizi sevmese bile ne eksilir ki sizden
ben de kendime böyle diyorum ama davranışta tam tersi oluyor.
 
Merhaba KK'nın güzel kadınları,umarım hayatınız yolundadır ve mutlusunuzdur.Ben şu sıralar değersizlik duygusu içerisindeyim.Bu duygu bazen o kadar yoğun oluyor ki hayatta hiç sevilmemişim,hiç var olmamışım gibi hissettiriyor.Kendimi sorguladığımda bu duyguyu ilk olarak babamın bizi terk edip gittiği yıllarda (daha sonra geri dönsede) öğrenmiş olduğumu fark etim.Üzerinden yıllar geçse de bu duygu beni terk etmedi.Daha da kötüsü yanına birde bağlanma korkusu eklendi.Hiçkimseye bağlanmamalıyım,kapıyı çekip gidebilecek kadar güçlü olmalıyım anlayışı yerleşti bende.Birine aşık olduğumu hissetsem onu kendimden uzaklaştırmak için her şeyi yapıyorum,bunun yanlış olduğunu bile bile yapıyorum.O kişiye bağlanırsam acı çekecekmişim gibi hissediyorum ve maalesef tüm bunların sorumlusu olarak babamın küçükken yaşattıkları olarak görüyorum.Bunu nasıl yeneceğimi bilmiyorum.Başkalarının davranışları,sözleri ile kendi değerimi belirliyorum.Oysaki beni değerli yapan kendi varlığım bunun da bilincindeyim ama iş davranışa gelince yapamıyorum.İnsan kendisini nasıl değerli hisseder ve bizim değerimizi belirleyen nedir?Geçmişin yüklerinden nasıl kurtuluruz?
Uzman desteği alarak. Belki de kolaylıkla bu düşüncelerden kurtulacaksınız. Hiç vakit kaybetmeyin. Buradan doğru desteği alamazsınız.
 
kapıyı çekip gidebilecek kadar güçlü olmalıyım anlayışı yerleşti bende
Psikolog yardımı ile çözebilirsiniz bence ama ne olursa olsun bu anlayışı (dozunda) sürdürmenizi tavsiye ederim. Hiç kimse için vazgeçilmez değiliz, bizi dünyaya getiren anne baba için bile. Hiç kimse de bizim için vazgeçilmez olmamalı. Ben böyle düşünüyorum. En azından insanlardan daha az yara almak adına..
 
Psikolog yardımı ile çözebilirsiniz bence ama ne olursa olsun bu anlayışı (dozunda) sürdürmenizi tavsiye ederim. Hiç kimse için vazgeçilmez değiliz, bizi dünyaya getiren anne baba için bile. Hiç kimse de bizim için vazgeçilmez olmamalı. Ben böyle düşünüyorum. En azından insanlardan daha az yara almak adına..
çok haklısınız,ben bu dozu ayarlamada sıkıntı yaşıyorum.Çok kolay hayatımdan insan silebiliyorum.
 
22 yaşınızdasınız daha yeni yeni olgunlaşıyorsunuz bu korkularınız normal kendinizi anormal görmeyin bende zaman zaman yaşarım bunları sizde eksik olan şey mutlu olmamanız. Sizi mutlu eden bir çevrenizin olmaması işte bu yüzden kendinizi değersiz hissediyorsunuz. Sizi mutlu eden insanları çevrenize doldurursanız hayatınızı dolu dolu yaşarsınız emin olun :) mesele sevgilide değil iyi bir arkadaşta olabilir sizi mutlu edecek birisi olması yeter.
 
Şimdi ne desek boş. Zamanla tecrübeler yaşadıkça, hayatta bir şeyler elde ettikçe geri gelir o duygu.

Siz dünyanın en iyi evladı dahi olsanız babanız gene de gidebilirdi. Bu onun sorunu sizin değil.
 
Bariz terapi gerektiren bir durum ama masraflı şeyler bunlar, maalesef herkesin bütçesi kaldırmıyor...
 
Back
X