Rabbim sabırlar versin, insan acısını yaşayan başka birini görünce sıkı sıkı sarılmak istiyor.. Benim kızımın eşyaları da duruyor, yalnız olduğum çoğu zaman açıp açıp seviyorum. Bir çift çorabı, ve emziğiyle askısı hep yastığımın altında durur. O arkadaşımın bebeği hariç, diğer bebeklere bende inanılmaz seviyeliyim. Ama sanki o benim kızımı biliyor gibi nasıl candan yaklaşıyor bana bir bilseniz. Benim vücudum ödem yapıyordu ama hiç tansiyon sorunu yaşamadım. Ki en ufak tansiyon hareketliliğinde anlarım hemen bünyem zayıftır. Yeniden hamilelik düşündüğüm de farklı bir doktora gitmeyi düşünüyorum. Bilemiyorum bi noktada kader diye mi düşünmek lazım. Dünyada yiyecek ekmeği yokmuş minik cennet kuşlarımızın. Rabbim tez vakitte isteyen herkesin kucağını sevinçle doldurur inşallah
 
Allah razi olsun..baska rahatsizliklar gecirdigim icin yeni gordum msjinizi..bende yikayip haxirladigi kiyafetleriyle uyuyorum.kokusu gecince digerini aliyorum.sanki onpari giymis gibi hissediyorum.bir gun hersey duzelmis gibi olsak diger gun matem evine donuyor yuvamiz.esimle birbirimize iyiyiz msji versekte bazen salona gittigimde onu aglarken buluyorum.bazende o beni mutfakta aglarken buluyor.aciyla yasamayi ogrenmeye calisiyoruz.resmi var guzel kizimin teyzem cekmis eve getirdiklerinde.baska kizdim cektigi icin ama iyikide cekmis.gonlumu sakinlestiriyor.yeniden gebelik istiyorum.kendimi zor tutuyorum sezaryenliyim biraz daha vakit gecmesi gerek.ne kadar aci ceksemde hic isyan etmedim.Rabbime sigindim.insallah alan Rabbim verecekte birgun..
 
Biliyor musunuz benim kızımın da bir fotoğrafı var. İlk gördüğümde aklımı kaybedeceğim sandım, günlerce ağladım. Şimdi içim her sıkıldığında açıp açıp seviyorum. Dediğiniz gibi günü gününü tutmuyor bu acının. Bir gün iyi olsak, bir gün gözümüzde yaş kalmıyor ağlamaktan. Rabbim içimize inşirah ferahlığı versin. Bende kendi rahatsızlıklarımla uğraştığımdan, yeni bir gebelik düşüncesi bile geçmiyor aklımdan. Sanırım psikolojik olarakta hazır değilim buna. Doğum yapalı yaklaşık 10 ay olacak. İlk günler hemen bir bebeğim olsun istiyordum ama vakit geçtikçe hasretini çektiğim şeyin bir bebek değil, kızım olduğunu gördüm. O sebeple de kendime izin verdim biraz. Rabbim en güzel vakitte isteyen herkese nasip etsin inşallah.
 
Aynı şeyi yaşadım 27 Ağustos 2024’te. 21.hafta detaylı ultrasonum yapılmıştı Plasentam gayet iyi konumdaydı doktor herşey yolunda seyahat yapabilirsin dedi eşimle yurtdışına çıkmıştık gittiğimin 2.günü kanamam oldu plasenta aşağı kaymış dediler 2 hafta hep yattım geri Türkiyeye de dönemedim ve 2 hafta sonra 23.haftamda muayenede herşey mükemmeldi plasentam tekrar yukarı doğru çıkmıştı bebeğim çok iyiydi artık Türkiyeye gidebilir miyim dedim evet sorun yok dediler. Doktordon çıktım ve 15 dakika içerisinde çok şiddetli bir kanama daha hemen geri hastaneye gittik plasentanın yarısı ayrılmış yarısı hala tutunuyordu acil ameliyata almalıyız bebeğin yaşama ihtimali çok zor dediler. Bebeğim iyi mi şuan tutunmaya devam eden plasenta onu besleyebiliyor mu dedim evet ona kan akışı hala normal, bebeğin kalp atışları, herşeyi normal dediler. O zaman ameliyat olmayacağım bu kanama duracak geçen seferde oldu durdu yine duracak dedim ama bu bambaşka bi durum şuan kanamanız içe doğru dediler bebeğiniz şuan iyi ama böyle devam etmeyecek ve iç kanama olacak bi süre sonra diğer organları etkileyecek siz ölebilirsiniz, yada sizi yaşatsak da rahminizi almak zorunda kalabiliriz dediler. Bilmediğim bir ülkenin doktorlarıyla nasıl güveneceğimi de bilemeden yanlış bişey yapma korkusu ya hata yaparsam diyerek türkiye de bir sürü doktora ulaşarak 6 saat o kanamayla direndim. Artık eşime annenin son anları 2.5 litre kan kaybetti birazdan kan kaybından vücut şoka girecek ve bayılacak karınızı kurtaramayabiliriz lütfen ikna edin demişler. O an nasıl bi his anlatılamaz kendi canını asla düşünmüyorsun, bebeğinde sorun yok ve senin plasentanda sorun olduğu için sağlıklı bebeğin sen ölme diye ölecek diyorsun kendine. Kabul edemedim tamam şoka girene ve bayılana kadar son ana kadar kalacağım dedim. O an o doktorların bana bakışını ve çaresizliğini, öleceğim sanırım diyip yine de bi mucize olur mu diye bekleyişimi hiç unutamayacağım.
Ve en sonunda plasentamın kalan kısmı da ayrılmaya başladı bebeğimin kalp atışlarının yavaşlayışını duydum o an artık başka çarem yoktu Allah kimseye yaşatmasın. Hiç bilmediğim bir ülkede yanımda ailem bile olamadan evladımı kaybettim. kan kaybından dolayı vücudumun toparlanması uzun sürdü 1 hafta hastanede yattım. Ben hastanedeyken eşim evladımın cenazesini Türkiyeye götürdü geri geldi. Korkunç günlerdi. Üstünden 7 ay geçti. Travması geçmedi tabiki. Zaten tüp bebekle ikiz hamilelikti 2.bebeği 10.haftada kalbi durmuştu Türkiyedeki doktoruma göre 2. Bebeğin düşmeye çalışırken onunda plasentasına zarar verdiği burdan giderken asla böyle bi ihtimal yoktu dedi. Ama ben hala kahrediyorum kendime o uçağa bindiğim güne. 7 aydır sormadığım doktor kalmadı hepsi seyahatle hiç alakası yok evde yatıyorda olsan bu olacaktı dediler ama insan kendini suçluyor işte. Şimdi 6 ay beklemiştim geçen ay tekrar doğal yolla olur duasıyla deniyoruz yaşım 34. Yine olmazsa tkrar tüp bebek. Allah herkese evladıyla sağlıklı bir ömür nasip etsin. Bugün kadar hiç yazmamıştım forumda bu durumu.ama yazan arkadaşımız başka kimse yok mu diyince dayanamadım tek değilsin ve ben sağlık sektöründe iyi konumda biriyim yine de kendi başına gelince insan o annelik duygularının yanında mantık, bilgi birikimi hepsi koca bir çöp. Hala biliyorum ki bunun hiç bir sebebi yoktu birden olabilecek bişeydi ve çok düşük o ihtimal beni buldu ama yine de bir neden bulabilmek için 7 aydır deliler gibi araştırıyorum, yurtdışı makaleler okuyorum ya bi saha yaşarsam bi neden bulayım ki onu ortadan kaldırırsam bir daha olmaz diye. Maalesef Allah istedi ve yavrumuz cennet kuşu oldu. Size tek tavsiyem ise şu olur kan pıhtılaşma sorununuz olup olmadığına mutlaka baktırın.
Çok uzun yazdım belki gereksiz detaylar verdim ama kusura bakmayın başlamışken bana da bir iç boşalması oldu.
 
Öncelikle başınız sağolsun.. Biz ne yaparsak yapalım, gerçekten kader diye bir gerçek var ve onun önüne geçemeyiz. O seyahate gitseniz de gitmeseniz de kaderiniz zaten doktorunuzun da dediği gibi yazılmış. Dünyada yiyecek ekmekleri olsaydı bi şekilde kavuşurduk hepimiz bebeklerimize. Benim de hiçbir sorunum yoktu ve kontrole diye gittim doktora. Güzel güzel kahvaltımı yaptım, bırakın ağır iş yapmayı rutin işlerimi bile yapmadan gittim o gün. Dekolman plasenta ve tam ayrılmış. Ruhum dahi duymadı. Bende zaman zaman, ayaklarımın şişliği için neden daha önce gitmedim diye suçluyorum tabi kendimi. Ama nereden bileceğiz ki başınıza bunların geleceğini. Sonrası için tedbir almak, çok daha önemli Şuan. Rabbim tez vakitte isteyen herkesin kucağını doldursun. İçinize ferahlık versin
 
Başınız sağolsun rabbim içinize ferahlık versin benim de dekolman plesanta nedeniyle 20 haftalıkken çok yoğun bir kanamayla hastaneye gittim bebeği alacaklardı ben izin vermedim 22 haftalıkken karnımda öldü ben de aylarca kendime gelemedim keşkelerle geçti gümlerim ama takdiri ilahi sizin elinizde olan bir şey değil rabbim bize cennet kuşu nasip etti cennette doya doya sevecez onları
 
Merhabalar, birebir aynı şeyleri yaşadım 26 ocakta 40 haftalık bebeğimi kaybettim. Eğer konuşmak isterseniz Instagramdan konuşabiliriz.

Merhaaba bende 33 gün önce doğum yaptım bebeğim 3 gün yaşadı kaybettim.. Hep kendimi suçluyorum neyi eksik neyi yanlış yaptım diye çok zor çok büyük bir acıymış. İnsan hem bir bebek istiyor hem de acaba o bebeğimin yerinemi koyucam onu o yüzden mi istiyorum diyorum. Tekrar düşünüyo musunuz hamilelik
 
Merhabalar, başınız sağolsun öncelikle. Acınız tazecik, dinlenmeniz için, acınızı yaşamak için kendinize izin verin. Bende henüz lohusayken hemen bebeğim olsun istiyordum. Sonra biraz zaman geçtiğinde, hasretini çektiğimin bir bebek değil kızım olduğunu fark ettim. Rabbim bize bu duyguyu bir kez nasip etti, yine en güzel vakitte nasip eder diye canı gönülden inandım hep. Evet bir bebek belki yaramıza iyi gelir, ancak ben içim acıdan kavrulurken bir bebeği o acının içine atmak istemedim. O bana yeni hayallerle, umutlarla gelmeli dedim. Kızımı zaten asla unutamam, onun yeri kalbimde gönlümde bambaşka. Sizin de öyledir biliyorum. Kendinizi suçlamayın, ben bu acıyı yaşadıktan sonra çevremden bir sürü insanın bebeğini kaybettiğini öğrendim. Hepsinin hikayesi farklı farklıydı ama nihayetinde sonuç aynıydı. Biz ne yaparsak yapalım, meleklerimiz cennete doğacaktı. He birde zamanla kızımı kaybettim demek yerine, kızımı cennete doğurduğumu düşündüm. 1 ay kadar önce burnumdan bi operasyon geçirdim, patoloji sonucunu bekliyorum. Sonrasında bir kadın doğum uzmanıyla görüşüp sürecin o şekilde ilerlemesini istiyorum. Tedbir bizden takdir allahtan tabi ki. Birde ben geçen yıl haziranın 24ünde kaybettim pamuk kızımı. Senesi geliyor ve onu kaybettiğim ayda anne olma hayali bile onun anısına haksızlık gibi geliyor. Zamanla aşarım bu duyguları, şimdilik kendime izin verdim. En güzel vakitte, isteyen herkesin kucağı dolsun inşallah. Bu acıyla baş edemem sanıyordum ancak artık bu acıyla yaşamayı öğrendim. Geçmiyor, eskimiyor, azalmıyor. Her an yüzünüzde buruk bi gülümseme, bazen gözünüzde yaş, kalbinizde bi sızı hep oluyor. Rabbim içinize inşirah ferahlığı versin
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…