Deprem

Merkur Retrosu .!.:

Daha önce de konu açmıştım hanımlar. Adana’dayız biz. 6 şubattaki hatırlamak bile istemediğim depremden sonra bir süre İç Anadolu’da akrabaların yanında kaldık, daha sonraki süreçte ise köy evi, araba, çadır arasında mekik dokuduk çünkü artçılar devam etti hep.

Bu süreçte uzmanlar Adana’da çok büyük bir tehlike beklemediklerini söylediler ve apartmanımız da 2 farklı uzman tarafından kontrol edilip güvenli denilince (aradan da 1 ay geçtiği için) biz mecburen eve yerleştik diğer herkes gibi.

Ancak dün akşam saat 11’e doğru bir anda yerden garip bir gürültü geldi ve deprem oldu, derecesi çok fazla değildi ama yüzeye yakındı, çok korktuk ve herkes aşağılara indi sarsıntı bitince.

Psikolojim darmadağın vaziyette. Her an tetikte olmak, acaba sallanıyor muyuz acaba bir şey olacak mı diye düşünmek çok zor. Üstelik geçen depremdeki kayıplar hala çok taze ve onları da düşündükçe çok kötü oluyorum. Ailesini, nişanlısını, arkadaşlarını, evini kaybedenler… Bizim de tanıdığımız bir aile vefat etti mesela.

Bilmiyorum sadece yazmak ve içimi dökmek istedim. Belki biraz moral vermek istersiniz veya “seni anlıyorum” deseniz bile yeterli olur. Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Merkur Retrosu .!.:

Daha önce de konu açmıştım hanımlar. Adana’dayız biz. 6 şubattaki hatırlamak bile istemediğim depremden sonra bir süre İç Anadolu’da akrabaların yanında kaldık, daha sonraki süreçte ise köy evi, araba, çadır arasında mekik dokuduk çünkü artçılar devam etti hep.

Bu süreçte uzmanlar Adana’da çok büyük bir tehlike beklemediklerini söylediler ve apartmanımız da 2 farklı uzman tarafından kontrol edilip güvenli denilince (aradan da 1 ay geçtiği için) biz mecburen eve yerleştik diğer herkes gibi.

Ancak dün akşam saat 11’e doğru bir anda yerden garip bir gürültü geldi ve deprem oldu, derecesi çok fazla değildi ama yüzeye yakındı, çok korktuk ve herkes aşağılara indi sarsıntı bitince.

Psikolojim darmadağın vaziyette. Her an tetikte olmak, acaba sallanıyor muyuz acaba bir şey olacak mı diye düşünmek çok zor. Üstelik geçen depremdeki kayıplar hala çok taze ve onları da düşündükçe çok kötü oluyorum. Ailesini, nişanlısını, arkadaşlarını, evini kaybedenler… Bizim de tanıdığımız bir aile vefat etti mesela.

Bilmiyorum sadece yazmak ve içimi dökmek istedim. Belki biraz moral vermek istersiniz veya “seni anlıyorum” deseniz bile yeterli olur. Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

lattesizkitapsiz .!.:

ailem o 11 şehirden birinde yaşıyor
ben de deprem anında o şehire 80/90km uzakta bir şehirde nöbetteydim
yani depremi bayağı hissettim.
sonrasında kısa vadede olsa bir iki deprem bölgesinde gönüllü çalıştım
ben de deprem hiçbir anksiyete yaratmadı ve yaratmıyor.
hatta depremden sonra annemlerin çok güvenli olan müstakil evinden kendi çalıştığım şehre binaya taşınma kararı aldım ( güvenliklerini de bilmiyorum açıkçası)
deprem için şunu söyleyebilirim baza yanları çok ama çok güvenli.
yatağınızın yanına güzel bir deprem çantası hazırlarsaniz kolay kolay bir sorun yaşamazsınız
maalesef hiç kimse bunu yapmamıştı, yapani hiç duymadım ve görmedim

Öte yandan öyle ya da böyle ölüm var , hepimiz öleceğiz.Bence çoğu insan bunun bilinçdışı olarak farkında değil
bu çağın bu kadar tüketim üzerine kurulma nedeni bu , insanlar öleceklerini kabul etmeyip ölüm korkusunu sürekli bastırmaya çalışıyorlar ,yemekle tuketmekle saçma sapan toksik ilişkilerle ya da aşırı çalışarak bunu yapıyorlar

Genişletmek için tıkla...

Merkur Retrosu .!.:

Daha önce de konu açmıştım hanımlar. Adana’dayız biz. 6 şubattaki hatırlamak bile istemediğim depremden sonra bir süre İç Anadolu’da akrabaların yanında kaldık, daha sonraki süreçte ise köy evi, araba, çadır arasında mekik dokuduk çünkü artçılar devam etti hep.

Bu süreçte uzmanlar Adana’da çok büyük bir tehlike beklemediklerini söylediler ve apartmanımız da 2 farklı uzman tarafından kontrol edilip güvenli denilince (aradan da 1 ay geçtiği için) biz mecburen eve yerleştik diğer herkes gibi.

Ancak dün akşam saat 11’e doğru bir anda yerden garip bir gürültü geldi ve deprem oldu, derecesi çok fazla değildi ama yüzeye yakındı, çok korktuk ve herkes aşağılara indi sarsıntı bitince.

Psikolojim darmadağın vaziyette. Her an tetikte olmak, acaba sallanıyor muyuz acaba bir şey olacak mı diye düşünmek çok zor. Üstelik geçen depremdeki kayıplar hala çok taze ve onları da düşündükçe çok kötü oluyorum. Ailesini, nişanlısını, arkadaşlarını, evini kaybedenler… Bizim de tanıdığımız bir aile vefat etti mesela.

Bilmiyorum sadece yazmak ve içimi dökmek istedim. Belki biraz moral vermek istersiniz veya “seni anlıyorum” deseniz bile yeterli olur. Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Artemissisipi .!.:

Kimseyi korkutmak değil derdim ama bazı binalar toprak gibi dökülüyor, yaşam üçgeni oluşmuyor pek o binalarda. Kuzenlerimin cenazelerini çıkardığımız binada katlar arasında neredeyse boşluk kalmamıştı mesela. Evet bir gün hepimiz öleceğiz ama sağlam binalarda yaşamak varken bir gün öleceğiz diye bunu kabullenmek saçma.

Genişletmek için tıkla...

lattesizkitapsiz .!.:

anladım da ben tutacağıniz binaya hiç bakmayın direkt salın gibi bir şey mi yazmisim ?
olabildiğince bakın elbette bina sağlam mi vs bunu takıntı haline getirip her şeyi buna göre yaşamakta bana göre pek yaşamak sayılmıyor açıkçası.
bu tarz anksiyete atakları kolay kolay geçmiyor, siz kendinize bunu yapmak istiyorsanız yapın.
ben yapmıyorum kendi deneyimimi paylastim.
o şekilde bir binada da öleceğim varsa ölürüm
sonuçta herkes depreme evinde yatağında yakalanmıyor.
nerede olacağının hiçbir garantisi yok.

Genişletmek için tıkla...

Artemissisipi .!.:

Biz kendimize bunu bile isteye mi yaptık diye düşünüyorsunuz siz? Küçük bir kıyamet yaşadık. Can pazarı dedikleri şey gerçek oldu buralarda. Sizi tebrik ediyorum çok sağlam bir psikolojiniz varmış. Evet depreme nerede yakalanacagimiz bilinemez ama biz bütün binaların sağlam olmasını istiyoruz, bunu istemek de hakkımızdır diye düşünüyoruz.
Kadercilik oynamayacağım.

Genişletmek için tıkla...

Merkur Retrosu .!.:

Daha önce de konu açmıştım hanımlar. Adana’dayız biz. 6 şubattaki hatırlamak bile istemediğim depremden sonra bir süre İç Anadolu’da akrabaların yanında kaldık, daha sonraki süreçte ise köy evi, araba, çadır arasında mekik dokuduk çünkü artçılar devam etti hep.

Bu süreçte uzmanlar Adana’da çok büyük bir tehlike beklemediklerini söylediler ve apartmanımız da 2 farklı uzman tarafından kontrol edilip güvenli denilince (aradan da 1 ay geçtiği için) biz mecburen eve yerleştik diğer herkes gibi.

Ancak dün akşam saat 11’e doğru bir anda yerden garip bir gürültü geldi ve deprem oldu, derecesi çok fazla değildi ama yüzeye yakındı, çok korktuk ve herkes aşağılara indi sarsıntı bitince.

Psikolojim darmadağın vaziyette. Her an tetikte olmak, acaba sallanıyor muyuz acaba bir şey olacak mı diye düşünmek çok zor. Üstelik geçen depremdeki kayıplar hala çok taze ve onları da düşündükçe çok kötü oluyorum. Ailesini, nişanlısını, arkadaşlarını, evini kaybedenler… Bizim de tanıdığımız bir aile vefat etti mesela.

Bilmiyorum sadece yazmak ve içimi dökmek istedim. Belki biraz moral vermek istersiniz veya “seni anlıyorum” deseniz bile yeterli olur. Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Merkur Retrosu .!.:

Daha önce de konu açmıştım hanımlar. Adana’dayız biz. 6 şubattaki hatırlamak bile istemediğim depremden sonra bir süre İç Anadolu’da akrabaların yanında kaldık, daha sonraki süreçte ise köy evi, araba, çadır arasında mekik dokuduk çünkü artçılar devam etti hep.

Bu süreçte uzmanlar Adana’da çok büyük bir tehlike beklemediklerini söylediler ve apartmanımız da 2 farklı uzman tarafından kontrol edilip güvenli denilince (aradan da 1 ay geçtiği için) biz mecburen eve yerleştik diğer herkes gibi.

Ancak dün akşam saat 11’e doğru bir anda yerden garip bir gürültü geldi ve deprem oldu, derecesi çok fazla değildi ama yüzeye yakındı, çok korktuk ve herkes aşağılara indi sarsıntı bitince.

Psikolojim darmadağın vaziyette. Her an tetikte olmak, acaba sallanıyor muyuz acaba bir şey olacak mı diye düşünmek çok zor. Üstelik geçen depremdeki kayıplar hala çok taze ve onları da düşündükçe çok kötü oluyorum. Ailesini, nişanlısını, arkadaşlarını, evini kaybedenler… Bizim de tanıdığımız bir aile vefat etti mesela.

Bilmiyorum sadece yazmak ve içimi dökmek istedim. Belki biraz moral vermek istersiniz veya “seni anlıyorum” deseniz bile yeterli olur. Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Artemissisipi .!.:

Kimseyi korkutmak değil derdim ama bazı binalar toprak gibi dökülüyor, yaşam üçgeni oluşmuyor pek o binalarda. Kuzenlerimin cenazelerini çıkardığımız binada katlar arasında neredeyse boşluk kalmamıştı mesela. Evet bir gün hepimiz öleceğiz ama sağlam binalarda yaşamak varken bir gün öleceğiz diye bunu kabullenmek saçma.
Kendi adıma konuşayım, deprem anında ölüm korkusu aklıma bile gelmedi. Enkazda kalmaktan korktum.

Genişletmek için tıkla...

Merkur Retrosu .!.:

Daha önce de konu açmıştım hanımlar. Adana’dayız biz. 6 şubattaki hatırlamak bile istemediğim depremden sonra bir süre İç Anadolu’da akrabaların yanında kaldık, daha sonraki süreçte ise köy evi, araba, çadır arasında mekik dokuduk çünkü artçılar devam etti hep.

Bu süreçte uzmanlar Adana’da çok büyük bir tehlike beklemediklerini söylediler ve apartmanımız da 2 farklı uzman tarafından kontrol edilip güvenli denilince (aradan da 1 ay geçtiği için) biz mecburen eve yerleştik diğer herkes gibi.

Ancak dün akşam saat 11’e doğru bir anda yerden garip bir gürültü geldi ve deprem oldu, derecesi çok fazla değildi ama yüzeye yakındı, çok korktuk ve herkes aşağılara indi sarsıntı bitince.

Psikolojim darmadağın vaziyette. Her an tetikte olmak, acaba sallanıyor muyuz acaba bir şey olacak mı diye düşünmek çok zor. Üstelik geçen depremdeki kayıplar hala çok taze ve onları da düşündükçe çok kötü oluyorum. Ailesini, nişanlısını, arkadaşlarını, evini kaybedenler… Bizim de tanıdığımız bir aile vefat etti mesela.

Bilmiyorum sadece yazmak ve içimi dökmek istedim. Belki biraz moral vermek istersiniz veya “seni anlıyorum” deseniz bile yeterli olur. Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...