- 26 Temmuz 2012
- 2.854
- 8.285
Merhaba kızlar,
Ben evliliğinde üçüncü seneyi doldurmuş, severek evlenmiş bu yüzden memleketini ailesini bırakıp bir sineğini bile tanımadığı tüm kayınailesinin olduğu sıkıcı bir şehre gelin gelmiş, bu süreçte ne iş bulup çalışabilmiş, ne çocuk yapabilmiş, ne yeni bir ortam edinebilmiş sonunda da kafayı yeme noktasına gelmiş biriyim.
Karşıdan bakıldığında güzel bir hayatım var. Çok şükür eşimin işi iyi, maddi sıkıntım yok sayılır, eşimle de onun kendine fazla zaman ayırmasının dışında pek sıkıntımız yok. Zaten şu hayata da katlanıyorsam, onunla aramız iyi olmasından. Yoksa olacak yanı yok kafayı yedim.
Çok yalnızım. çok net. Ne bir komşum ne bir tanıdığım var. Büyük şehir malum herkes çalışıyor, kurslara gittim teyzelerden ibaret, kayınailenin akrabalarıyla görüştüm hepsi dedikoducu, bir tane arkadaş buldum hah dedim tamam ama o da çok geçmedi yemedi içmedi güvendiğim dağlara karları yağdırdı.
İş arıyorum bulamıyorum. Kötü bir mesleğim yok aslında ama denk gelmiyor bir şekilde. Çocuk deseniz iki sene boyunca doktorlara taşındım, hiç bir şeyiniz yok sebebsiz dediler. Hadi salıyorum dedim hamile kaldım. Daha sevincini yaşarken düşük yaptım.
En sonunda da cinsel isteksizlik baş gösterdi. Ki ben kendimi bildim bileli libodosu yüksek biriyimdir. O kadar sinirlerim bozuk ki.
Bütün gün internet başında dizi izliyorum. Canım ne yemek yapmak ne evle ilgilenmek istiyor. Sürekli yiyorum evlendiğimden beri 10 kilo aldım. Sürekli kilolarımdan dolayı ağlayıp her pazartesi diyete girmek istiyorum.
Gerekli gereksiz para harcıyorum. İhtiyacım olan olmayan her türlü ıvır zıvırı alıyorum. Anlık mutluluk veriyor ama geçiyor hepsi.
Eşim halimi gördüğünden sürekli ailemin yanına gitmeme izin veriyor. Fakat bir ay bile kalsam döndüğüm gün bu ev bu duvarlar üstüme gelmeye başlıyor. Bazı günler kimseyle konuşmuyorum ta ki akşam eşim eve geldiğinde kendi sesimi duyuyorum. Çok garip.
Halbuki ben asla böyle biri değildim. Çok renkli bir hayatım vardı, arkadaşlarım işim ailem.. Aşık olunca iyi bir eş bulunca masallardaki gibi happily ever after olucak sandım. Olmadı.
Ben napmalıyım? Ne olucak bana? Amaçsız gayesiz yaşamaktan ölmek üzereyim. Oradan okuyunca şımarıkça mı geldi size de yoksa. Birine anlatmaya kalksam hep o gözle gördü beni. Keşke içimdeki fırtınalı yaşadığım çelişkileri savaşları gösterebilsem birilerine. Devamlı harp halindeyim kendimle devamlı devamlı...
Bıktım. Her şeyden. Bir çıkış yolu göremiyorum hayatımda. Masalın sonuna gelmiş gibiyim.
Ben ne yapmalıyım ne :'(
Ben evliliğinde üçüncü seneyi doldurmuş, severek evlenmiş bu yüzden memleketini ailesini bırakıp bir sineğini bile tanımadığı tüm kayınailesinin olduğu sıkıcı bir şehre gelin gelmiş, bu süreçte ne iş bulup çalışabilmiş, ne çocuk yapabilmiş, ne yeni bir ortam edinebilmiş sonunda da kafayı yeme noktasına gelmiş biriyim.
Karşıdan bakıldığında güzel bir hayatım var. Çok şükür eşimin işi iyi, maddi sıkıntım yok sayılır, eşimle de onun kendine fazla zaman ayırmasının dışında pek sıkıntımız yok. Zaten şu hayata da katlanıyorsam, onunla aramız iyi olmasından. Yoksa olacak yanı yok kafayı yedim.
Çok yalnızım. çok net. Ne bir komşum ne bir tanıdığım var. Büyük şehir malum herkes çalışıyor, kurslara gittim teyzelerden ibaret, kayınailenin akrabalarıyla görüştüm hepsi dedikoducu, bir tane arkadaş buldum hah dedim tamam ama o da çok geçmedi yemedi içmedi güvendiğim dağlara karları yağdırdı.
İş arıyorum bulamıyorum. Kötü bir mesleğim yok aslında ama denk gelmiyor bir şekilde. Çocuk deseniz iki sene boyunca doktorlara taşındım, hiç bir şeyiniz yok sebebsiz dediler. Hadi salıyorum dedim hamile kaldım. Daha sevincini yaşarken düşük yaptım.
En sonunda da cinsel isteksizlik baş gösterdi. Ki ben kendimi bildim bileli libodosu yüksek biriyimdir. O kadar sinirlerim bozuk ki.
Bütün gün internet başında dizi izliyorum. Canım ne yemek yapmak ne evle ilgilenmek istiyor. Sürekli yiyorum evlendiğimden beri 10 kilo aldım. Sürekli kilolarımdan dolayı ağlayıp her pazartesi diyete girmek istiyorum.
Gerekli gereksiz para harcıyorum. İhtiyacım olan olmayan her türlü ıvır zıvırı alıyorum. Anlık mutluluk veriyor ama geçiyor hepsi.
Eşim halimi gördüğünden sürekli ailemin yanına gitmeme izin veriyor. Fakat bir ay bile kalsam döndüğüm gün bu ev bu duvarlar üstüme gelmeye başlıyor. Bazı günler kimseyle konuşmuyorum ta ki akşam eşim eve geldiğinde kendi sesimi duyuyorum. Çok garip.
Halbuki ben asla böyle biri değildim. Çok renkli bir hayatım vardı, arkadaşlarım işim ailem.. Aşık olunca iyi bir eş bulunca masallardaki gibi happily ever after olucak sandım. Olmadı.
Ben napmalıyım? Ne olucak bana? Amaçsız gayesiz yaşamaktan ölmek üzereyim. Oradan okuyunca şımarıkça mı geldi size de yoksa. Birine anlatmaya kalksam hep o gözle gördü beni. Keşke içimdeki fırtınalı yaşadığım çelişkileri savaşları gösterebilsem birilerine. Devamlı harp halindeyim kendimle devamlı devamlı...
Bıktım. Her şeyden. Bir çıkış yolu göremiyorum hayatımda. Masalın sonuna gelmiş gibiyim.
Ben ne yapmalıyım ne :'(
Bomboş geliyor artık her şey. Kimsem yok, anlattığım bi iki kişi onlarda anlamıyor zaten 
