- 5 Ekim 2018
- 1.641
- 1.279
- 83
- 40
Merhaba hanımlar,
Sanırım son zamanlarda yaşadıklarım çok ağır gelmeye başladı. Kendimi suçluyorum kimseyi değil. Evime döndüm ama mutsuzum. İntihar vs durumları vardı biliyorsunuz eşim blöf mü yaptı bilemiyorum ama geçen gün yine içtiği sırada hüngür hüngür ağladı: “Beni kimse anlamıyor annem de dövdü babam da ama babaannem beni anlardı” falan dedi. O an düşündüm o gece gerçekten yatıştırmasaydım bir an intihar edebilirdi diye. Bilmiyorum kafam öyle karışık ki... Boşanmayı düşünüyorum; eşimin arkamdan yalan söylemesi millete kendini haklı çıkarmak uğruna beni kötülemesi ailesinin bana beddualar etmesini falan kaldıramıyorum. Boşanma olursa babasının arabayı başkasına devret demesi üzerine bir şey dememesi çok canımı yakıyor. Başından beri haketmediğim hakaret şiddet yalan hepsine dayandım. Şu an bitik hissediyorum kendimi. Evde yalnız hissediyorum. Evliliğimde kendimi yapayalnız hissediyorum. Ailem eşimi istemiyor artık ne görmek ne duymak. Onları da çok yıprattı yaptıklarıyla. Ben zaten artık onunkilerle görüşmem. Duygularım alınmış sanki ruh gibiyim. Olanlar aklıma gelince ağlayasım geliyor. Evin içinde uzak duruyorum bana yaklaşmaya çalışıyor. Öyle kırgınım ki geçer mi onu da bilmiyorum. Boşanmaktan da korkuyorum ileride pişman olur muyum herkesin çıkar bir şeyleri diye kötü kötü şeyler geliyor aklıma. Hazmedemiyorum yaşadıklarımı ve kusuyor beynim sanki düşündükçe aklıma geldikçe. Geldiğimden beri ailece dışarı çıksak hava alsak dedim hala ayarlayamadı. Sürekli uyuyor işe gitmediği sıralarda.Artık onunla çıkmak da istemiyorum o hep arkadaşlarıyla gezsin! Evimi temizlemek ütü yemek yapmak bebeğimle oynamak hiçbir şey içimden gelmiyor çok mutsuzum çok yorgunum... Evlendiğime pişmanım böyle bir insanla! Bana olan sevgisine de inanmıyorum artık. Psikoloğa gidiyoruz bu arada. Çalışma hayatına da bebekten dolayı ara verdim ondan ve bu yaşadıklarımdan mı bilmiyorum ama giderek kayboluyorum sanki.. Çok kendimden verdim ve sonunda kayboldum galiba. Özgüvenim hayat sevincim her şey yokoldu gibi.. Depresyon olabilir mi bunlar? Bir yandan da kızımı emziriyorum ilaç kullanamam.
Sanırım son zamanlarda yaşadıklarım çok ağır gelmeye başladı. Kendimi suçluyorum kimseyi değil. Evime döndüm ama mutsuzum. İntihar vs durumları vardı biliyorsunuz eşim blöf mü yaptı bilemiyorum ama geçen gün yine içtiği sırada hüngür hüngür ağladı: “Beni kimse anlamıyor annem de dövdü babam da ama babaannem beni anlardı” falan dedi. O an düşündüm o gece gerçekten yatıştırmasaydım bir an intihar edebilirdi diye. Bilmiyorum kafam öyle karışık ki... Boşanmayı düşünüyorum; eşimin arkamdan yalan söylemesi millete kendini haklı çıkarmak uğruna beni kötülemesi ailesinin bana beddualar etmesini falan kaldıramıyorum. Boşanma olursa babasının arabayı başkasına devret demesi üzerine bir şey dememesi çok canımı yakıyor. Başından beri haketmediğim hakaret şiddet yalan hepsine dayandım. Şu an bitik hissediyorum kendimi. Evde yalnız hissediyorum. Evliliğimde kendimi yapayalnız hissediyorum. Ailem eşimi istemiyor artık ne görmek ne duymak. Onları da çok yıprattı yaptıklarıyla. Ben zaten artık onunkilerle görüşmem. Duygularım alınmış sanki ruh gibiyim. Olanlar aklıma gelince ağlayasım geliyor. Evin içinde uzak duruyorum bana yaklaşmaya çalışıyor. Öyle kırgınım ki geçer mi onu da bilmiyorum. Boşanmaktan da korkuyorum ileride pişman olur muyum herkesin çıkar bir şeyleri diye kötü kötü şeyler geliyor aklıma. Hazmedemiyorum yaşadıklarımı ve kusuyor beynim sanki düşündükçe aklıma geldikçe. Geldiğimden beri ailece dışarı çıksak hava alsak dedim hala ayarlayamadı. Sürekli uyuyor işe gitmediği sıralarda.Artık onunla çıkmak da istemiyorum o hep arkadaşlarıyla gezsin! Evimi temizlemek ütü yemek yapmak bebeğimle oynamak hiçbir şey içimden gelmiyor çok mutsuzum çok yorgunum... Evlendiğime pişmanım böyle bir insanla! Bana olan sevgisine de inanmıyorum artık. Psikoloğa gidiyoruz bu arada. Çalışma hayatına da bebekten dolayı ara verdim ondan ve bu yaşadıklarımdan mı bilmiyorum ama giderek kayboluyorum sanki.. Çok kendimden verdim ve sonunda kayboldum galiba. Özgüvenim hayat sevincim her şey yokoldu gibi.. Depresyon olabilir mi bunlar? Bir yandan da kızımı emziriyorum ilaç kullanamam.
