Biri 10 yaşında biri 8 aylık iki evladı olan birir olarak söylüyorum ki , yaşadıklarının hepsi normal ve geçecek hatırlamayacaksın bile ... Hemen hemen herkes yaşıyor bunları , ama bebeğin birqz zor bebekse belki daha uzun sürüyor atlatman ama bünye alışıyor , ilk oğlumda yeni doğum yaptığımda balkonda bakıp sokakta yürüyen insanlara ağlıyordum , birdaha bende böyle eskisi gibi yüreğimde sürekli evladıma ya bişey olursa korkusu olmadan rahat rahat yaşayabilecek miyim diye ... O korku içinden gidiyor mu hayır , ama onunla yaşamayı öğreniyorsun , anne olmak böyle bişey işte , yüreğinin ortasına onun sevgisinin nasılsın endişesinşn gelip oturması ,,, şuan günlerdir geceleri uyumuyorum , diş sancılarından , ama biliyorum ki geçicek , en fazla bir yıl sonra uykularım düzene girecek hayat daha keyifli olacak,,,yolun sonu aydınlık güzel kardeşim merak etme .... Şuan yapabileceğin şey bence kendini her fırsatta dışarı at, eşin dostun akraban sana iyi gelen kim varsa onlarla görüş , insan insana şifadır , vakit geçer eski hayatından bişeyler bulursun , annelik bebek dışında bişeyler den bahsedersin iyi gelir sana sonra Bi bakmışsın zman geçmiş evladın büyümüş iyi ki varsın anne demiş 
