Öncelikle olan biten her şeyi kabullenerek başlaman lazım. Evet yaşadıkların çok üzücü şeyler, insanın sevdiği insandan ayrılması, kopması üstelik bunu sudan bahanelerle yapması çok kötü. Ama mecburen kalkacaksın ayağa, olmamış gibi davran demiyorum ama bir şekilde hayat devam ediyor. Hani Yalan Dünya'da diyor ya Vasfiye Teyze ''herkesin hayatı kötüdür yeter ki doğru taraftan bakmasını bil'' aynen öyle yani, herkesin bir derdi var. Kimisi böyle aşk acısı çekiyor, kimi ailevi problemler yaşıyor, kimisinin parası yok, kimisi işsiz, en kötüsü sağlık problemi çeken bir sürü insan var. Kendine zaman ver, de ki mesela bu cumaya kadar düşüneceğim, cumartesi sabah kalktığımda artık aklımda olmayacak. Buna şartlandır kendini, meşgaleler yarat, yalnız kalmamaya çalış, arkadaşlarınla bu konuyu mümkün mertebe konuşma, telefonu uzak tut kendinden, müzik dinleme bu ara, ben bazen çok üzgünken oyun havası açıp oynuyorum, mecbur ne yapacaksın, isyan edip Allah korusun dinden mi çıkalım ? Geceleri ağlayacaksın, bazen hayat çok anlamsız gelecek ama hepsi geçecek. Bunu geçirecek olan da sensin. Depresyona girip sağlığını mı kaybetmek istiyorsun ? Acı eşiğini yüksek tut, hassas olursan çok acı çekersin, herkes sallanır önemli olan ayakta kalabilmek...