Merhaba kız kardeşlerim. Bu soruyu yazmak benim için o kadar zor oldu ki… Ama konuşabileceğim kimsem olmadığı için ve tanımadığım insanların bana tarafsız yaklaşabileceğini düşündüğüm için bir cesaret aranıza kayıt oldum. Ben 32 yaşında bir kadınım. Şu an çalışmıyorum. Çalışmamamın sebebi yaşadığım psikolojik buhranlar. Aslına bakarsanız ben küçükken de böyleydim. Ailem bana elinden gelen tüm imkanları sağlamasına rağmen, ki kimi zaman yemeyip yedirmişlerdir haklarını yiyemem; ben hep bu hayatta kendimi yalnız hissettim. Küçükken herkes benim dikkafalı olduğumu düşündüğü için, çoğu şeyi inatla yaptığıma inanıyorlardı. Onlar için klasik çocuk şımarıklığıydı. Psikolojik yardım alma konusunda soru sorma hakkım bile olmadı. Ailem gayet modern olmasına rağmen, ne yazık ki psikoloğa gitmenin delirmeyle bir bağı olduğuna inanır. Velhasıl kelam ben bu yaşa kadar hep rol yaparak geldim. Hep iyiymişim gibi yaptım. Ta ki bu yaşa kadar. Şu an sürekli her şeye ağlayan birine dönüştüm. Konuşacak bir arkadaşım da yok. En son sevgilim de bana hasar verdi. Ona karşı hep iyi biri olmama rağmen, benim iyi bir anne olamayacağımı söyledi ve benden başkasına gitti. Anlayacağınız bir darbe de oradan yedim ve bu hayatta ben hiç bir şey olamadım ve olamayacağım düşüncesi her sabah uyandığımda bana günaydın diyen ilk düşünce. Zaten mesleğimden de memnun değilim. Herkes başka bir üniversite okumak için yaşımın geçtiğini ifade ediyor. Bir yandan akrabaların ne zaman evleneceksin baskısı. Gerçekten yıldım. Bu düşüncelerin toplamıyla banyo yapmaya bile mecalim kalmadı. Saçımı taradıysam benim için büyük gelişme. Bu arada ben tek çocuğum. Ailemi kaybedince bu dünyada yapayalnız kalacağım. Ve her şeye geç kaldım. Hiç bir şeye halim yok. Hobim yok, beni keyiflendiren bir şey yok. İştahım da azaldı. Kafam dağılsın diye dizi ya da film izlemeye çalışırken sıkılıp kapatıyorum. Sanki tek dostum uyku gibi. Bu arada terapiye ve psikiyatriye gittim. Bir fayda göremedim. Doktorun suçu değildi. İyileşmeyi ilaçlardan bekleyemeyiz, bizim de adımlar atmamız gerekli. Ama atamıyorum işte. Depresyon geçiren insanlar varsa aramızda, bana bundan nasıl kurtuldukları hakkında fikir verebilirlerse dua edeceğim. Lütfen bunu okuyan kişiler sadece okuyup geçmeyin. Hayatta hiç bir işe yaramıyorum düşüncesi ve yalnızlıkla her gün mücadele etmekten yoruldum.
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Depresyonla mücadele edenler
- Konu Sahibi mellakkil
- Başlangıç Tarihi
Aynı durumu yakın geçmişte bende yaşadım beynımdeki ses asla susmuyor sabah uyandıgımda iç sesımde benimle uyanıyodu bunu görev belirlemiş kendine sanki ve tüm günüm sabah gözümü açtığımdan itibaren mafoluyordu aile yaşantımı işimi eşimi herkesi etkiliyor bu durum asla gülemiyorum mutlu olamıyorum sadece artık ınsanlar benden sogumasın diye rol yapıyorum bu durum bazen geliyor bazen geçiyor yanı kesın bş tedavısı varmı bilmiyorum psikiyatriye gittim ilaç falan yazdı ama kullanmıyorum
Evet. Sabah uyanır uyanmaz başlıyor. Güne böyle başlayınca, güzel geçmesi mümkün değil ki zaten. İnsanların benden soğumasını artık umursamıyorum. Bana o kadar değer verseler, şu ana kadar benimle çareler ararlardı. Küçükken çocuk şımarıklığı, büyüdüğümde “her şeyin var halen mutsuzsun” yaftası. Herkesin benim bunları bilerek yaptığıma olan inancı sonsuz. İlla ö*lmem gerekiyor herhalde milleti inandırmak için.
- 1 Haziran 2018
- 5.014
- 12.842
Çok çok geçmiş olsun. Depresyonu ben de birkaç kez yaşadım ne yazık ki. Çok zor.
Öncelikle gereken serotonin akışını sağlamak için doğru ilacı bulana kadar çabalayın. Çabalayamıyor musunuz, gücünüz yok mu, yanınızda en güvendiğinizle doktor doktor hastane hastane gezin. Sonunda bulacaksınız, doğru doktoru da, ilacı da.
Bu süreç sancılı ve bazen uzun olabiliyor. Ama sonunda mutlaka galip siz oluyorsunuz. İlacı bulduktan sonra geriye biraz çaba, dua ve sabretmek geliyor. Başka bişey yok. Yemeklerinizi ihmal etmeyin. Gün ışığı çok önemli. Biliyorum yataktan bile kalkamayacak haldesiniz belki ama 5 dk bile olsa dışarı çıkın, yürüyün. Hiç olmadı parkta oturun. Dışarı bile çıkamayacak halde misniz? Evde yürüyün. Mutfakta annenize yardım edin. Bir tabak kaldırın masadan.
Ve şunu asla aklınızdan çıkarmayın: bu saydıklarımı yapabilecek güçtesiniz, sadece yapana dek beyniniz ve vücudunuz buna inanmıyor.
Zaman içinde çok daha iyi olacak, bir kaç ay içinde ise tamamen düzeleceksiniz. Eskisinden daha da iyi şekilde.
Pozitif insanlarla, terapistlerle mümkünse iletişimi kesmeyin.
Böyle böyle geç de olsa tam anlamıyla 6 ayda toparladım ben.
Bana her zaman yazabilirsiniz♥
Bir ilacın en erken etki süresi 2 haftadır.
Öncelikle gereken serotonin akışını sağlamak için doğru ilacı bulana kadar çabalayın. Çabalayamıyor musunuz, gücünüz yok mu, yanınızda en güvendiğinizle doktor doktor hastane hastane gezin. Sonunda bulacaksınız, doğru doktoru da, ilacı da.
Bu süreç sancılı ve bazen uzun olabiliyor. Ama sonunda mutlaka galip siz oluyorsunuz. İlacı bulduktan sonra geriye biraz çaba, dua ve sabretmek geliyor. Başka bişey yok. Yemeklerinizi ihmal etmeyin. Gün ışığı çok önemli. Biliyorum yataktan bile kalkamayacak haldesiniz belki ama 5 dk bile olsa dışarı çıkın, yürüyün. Hiç olmadı parkta oturun. Dışarı bile çıkamayacak halde misniz? Evde yürüyün. Mutfakta annenize yardım edin. Bir tabak kaldırın masadan.
Ve şunu asla aklınızdan çıkarmayın: bu saydıklarımı yapabilecek güçtesiniz, sadece yapana dek beyniniz ve vücudunuz buna inanmıyor.
Zaman içinde çok daha iyi olacak, bir kaç ay içinde ise tamamen düzeleceksiniz. Eskisinden daha da iyi şekilde.
Pozitif insanlarla, terapistlerle mümkünse iletişimi kesmeyin.
Böyle böyle geç de olsa tam anlamıyla 6 ayda toparladım ben.
Bana her zaman yazabilirsiniz♥
Bir ilacın en erken etki süresi 2 haftadır.
Bu durum mart ayından beri şiddetini arttırdı. Eskiden yok saymayı başarabiliyordum, ama artık beynim kanmıyor iyiymiş gibi davranmama. Çevremde pozitif insan malesef yok. Öyle ayak üstü muhabbet ettiğim insanlar bile bana sırf kendi dertlerini anlatıyorlar. Ki benim psikolojimin kötü olduğu taranmamış saçımdan, göz altlarımdaki morluktan ve hızla kilo vermemden belli oluyor. Gelen geçen bunu umursamadan bir de çöp kutuymuşum gibi bana dertlerini boşaltmaya çalışıyor. Empati kelimesinden bihaberler. Kendimi zorlamaya çalışıyorum ama inan o kadar zorlanıyorum ki. Pasaklının teki oldum. Küçük hedefler koyduğumda bile başaramıyorum. Bundan da aşırı sıkıldım. Bu arada senin tedavinin başarılı olmasına sevindim. İnşallah hayatında bir daha bu durumla tekrar savaşmak zorunda kalmazsın
Durumunuzu çok iyi anlıyorum çok yakın bir arkadaşımın yaşadığı sürece benziyor birkaç doktor değiştirdi en sonunda bulduğu doktorla üç yıldır devam ediyor bu süreçte değiştirilen ilaçlar oldu doz arttırma azaltma yapıldı ancak tüm kontrollerini düzenli gitti ilaçları düzenli kullandı inanın sizden daha kötü durumdaydı çocukların çok sevdiği halde onların bakımıyla dahi ilgilenemez hale gelmişti şu anda çok iyi lütfen sizde umudunuzu kaybetmeyin doğru doktoru ve tedaviyi bulduğunuz zaman her şey yoluna girecektir bol şans
- 14 Nisan 2024
- 116
- 192
- 31
Merhaba , öncelikle geçmiş olsun. Bence herkes hayatında bir defa da olsa “işe yaramazın tekiyim” duygusunu yaşıyor. Buraya kadar normal . Ama siz ve benim gibiler bu duyguların içinde boğuştuğumuz zaman asıl sorun o zaman başlıyor. İnsan çevresinden destek arıyor ama yok. Anlaşılmak isteniyor ama anlaşılmıyor. Var olunduğunun kanıtını istiyor sanki insanlardan. Birinin desteği bile insanı öyle güzel iyileştirebiliyor ki .. aynı şekilde birinin köstekliği de o derece iyileşmenin tamamen önüne geçiyor . Ben sizin gibi çok da normal bir ailede büyümedim . Ama bazen çökkünlük yaşamak için kötü bir aile geçmişine , kötü anılara gerek olmuyor. Tıpkı sizdeki gibi. Belki sizin bile farkında olmadığınız bir durumdur sizi bu kadar içine çeken şey.
Kalp öyle değişken bir şey ki , bir sabah uyandığınızda cama vuran yağmur bizi mutlu ederken diğer sabah aynı yağmura öfkelenebiliyoruz. Aslında dünya hep aynı , farklı olansa bakış açılarımız. Kalbimizin o günkü ritmine göre bakıyoruz hayata. Ritimsizlik varsa hayat çirkin görünüyor ama bir ritmi yakalayınca güllük gülistanlık… Bakış açınızı değiştirmeye çalışın. Bu kolay bir şey değil , bunun için bilişsel davranışçı terapi kullanan bir terapist bulabilirsiniz kendinize.
İşin çevresel faktöründe çevrenizden defedebiliyorsanız eğer olumsuz insanları defedin gitsin. Ya da uzaklaşın onlardan . Ya da iletişimi minimuma indirin. Ben sorun yaşadığım kişilerden uzaklaşmam mümkün olmadığı için ilaçla başetmeye çalışıyorum. O bile yetersiz kalıyor . Ama ilaç son çözüm olsun sizin için bence. Çünkü bekarsınız daha ve vaktiniz var her şeye. Meşguliyet edinin kendinize . Meşguliyet , problem üzerinde sürekli düşünmenizi engeller. Ama seveceğiniz bir meşguliyet. Bu yürümek olabilir, yüzmek olabilir, resim yapmak olabilir , sosyal sorumluluk projelerine katılmak olabilir, gönüllü olarak yapılan iyilik hareketlerinde yer almak olabilir.. bir sürü şey var. Hangisinde mutlu olacağınıza inanıyorsanız ona yönelin. Tabi ki bu sorunları tamamen çözmez ama yatıştırır. Bir süre sonra da alıştırır . İnsanoğlu alışmaya müsait zaten . Ama çok başedemeyeceğiniz yerde ilaç kullanın. Ben Lıstral kullanıyorum, bugün maksimum doza çıkardım artık, çünkü yapamıyorum insanlarla . İlaca başladığımdan beri kendime karşı bakış açımı değiştirebilsem de insanların bana bakış açılarını değiştirmedi . O yüzden beynimi uyuşturmak daha iyi geliyor bana sanırım.. bir de doğa ile daha fazla hemhal olun. Yeşil insana iyi geliyor . Ruhunuz dinlenir . Umarım çok daha iyi olursunuz ve de oluruz
