Merhaba arkadaşlar bu köşeye ilk kez yazıyorum hep takip ediyordum.. Herkesin bir derdi var.. ve herkesin derdine kendine büyük görünüyor. Benimde bu aralar derdim var ve sizlerinde fikirlerini almak istedim.
Ben 5 senelik evliyim. Eşimle severek evlendik. Hala da seviyoruz birbirimizi.. Ben 7 senedir panik atak hastasıyım.. Atak arada geliyor takıntılı olduğum konular üzerinde geliyor ataklarım ve çok ağır geliyor yemiyorum içmiyorum konuşmuyorum banyo bile yapmıyorum diyebilirim atak yaşadığım süre zarfında sürekli ağlıyorum Allahım canımı al diye dua ediyorum tabi genelde ilaçları bıaktığım zaman oluyor şuan ilaç kullanıyorum çok iyiyim çok normalim.. Şuan terapi artı ilaç kullanıyorum 7 senedir her bıraktığımda tekrarladı.. Çok zor bir durum bu yaşayanlar daha iyi anlar..
Ama artık bende eşimde çocuk istiyoruz 5 sene oldu evleneli ben 26 eşim 34 yaşında.. ve doktorum şuan hamilelik düşünme diyor ilaç kullanıyorum zaten hamile kalamam ki.. Kalsam bırakmam lazım ilacımı bıraksam ben o yaşadığım ataklarla o çocuğu çok büyük ihtimal kaybederim.. Eşim ne zaman bebek görse gözlerinin içi gülüyor çok seviyor.. Ama benim durumumuda biliyor bana hiç bir zaman baskı yapmadı yeter demedi bu konuyla ilgili hiç ama hiç birşey söylemiyor ama ben istediğini hissediyorum.. Bazen en ufak bir sözünden bazen bakışından.. Ama beni üzmemek için dile getirmiyor. ve kendimi ona karşı bu durum nedeniyle çok ezik hissediyorum biraz soğuk konuşsa yorgun olsa aklımdan hep bu geçiyor.. Çalışmıyorum evdeyim.. Çocuk yapamıyorum.. eee ben ne işe yarıyorum?? sürekli kafamda bunlar. Kendimi bazen çok değersiz hissediyorum.. Bazen aklımdan ayrılmak bile geçiyor eşimden.. belkide hiç çocuk sahibi olamayacağım ona bu duyguyu tattıramayacağım diye hep kendimi suçluyorum.. Hayatı boyunca başkalarının çocuklarına bakıp iç mi geçirecek diye üzülüyorum..
( Bilmiyorum çok mu büyütüyorum sizce yorum istiyorum sizden..
Ben 5 senelik evliyim. Eşimle severek evlendik. Hala da seviyoruz birbirimizi.. Ben 7 senedir panik atak hastasıyım.. Atak arada geliyor takıntılı olduğum konular üzerinde geliyor ataklarım ve çok ağır geliyor yemiyorum içmiyorum konuşmuyorum banyo bile yapmıyorum diyebilirim atak yaşadığım süre zarfında sürekli ağlıyorum Allahım canımı al diye dua ediyorum tabi genelde ilaçları bıaktığım zaman oluyor şuan ilaç kullanıyorum çok iyiyim çok normalim.. Şuan terapi artı ilaç kullanıyorum 7 senedir her bıraktığımda tekrarladı.. Çok zor bir durum bu yaşayanlar daha iyi anlar..
Ama artık bende eşimde çocuk istiyoruz 5 sene oldu evleneli ben 26 eşim 34 yaşında.. ve doktorum şuan hamilelik düşünme diyor ilaç kullanıyorum zaten hamile kalamam ki.. Kalsam bırakmam lazım ilacımı bıraksam ben o yaşadığım ataklarla o çocuğu çok büyük ihtimal kaybederim.. Eşim ne zaman bebek görse gözlerinin içi gülüyor çok seviyor.. Ama benim durumumuda biliyor bana hiç bir zaman baskı yapmadı yeter demedi bu konuyla ilgili hiç ama hiç birşey söylemiyor ama ben istediğini hissediyorum.. Bazen en ufak bir sözünden bazen bakışından.. Ama beni üzmemek için dile getirmiyor. ve kendimi ona karşı bu durum nedeniyle çok ezik hissediyorum biraz soğuk konuşsa yorgun olsa aklımdan hep bu geçiyor.. Çalışmıyorum evdeyim.. Çocuk yapamıyorum.. eee ben ne işe yarıyorum?? sürekli kafamda bunlar. Kendimi bazen çok değersiz hissediyorum.. Bazen aklımdan ayrılmak bile geçiyor eşimden.. belkide hiç çocuk sahibi olamayacağım ona bu duyguyu tattıramayacağım diye hep kendimi suçluyorum.. Hayatı boyunca başkalarının çocuklarına bakıp iç mi geçirecek diye üzülüyorum..
( Bilmiyorum çok mu büyütüyorum sizce yorum istiyorum sizden..
dualarım senınle 
