Kimseye anlatamadigim icin buraya yazmak istedim
Ailevi sorunlarim var ama lapsamlibir sekilde yazmak istiyorum.
Kendimi cok caresiz hissediyorum. İçimden ağlamak ve birseyleri kirmak dokmek geliyor.
Benim annemle babam ayrıldı, babam isini batirdi psikolojik olarak çöktü.
Annemle yaşıyoruz ve 3 kardeşiz.
Annrm asgari ucretle çalışıyor biz okuyoruz benim bu sene universitem bitecek. Uzakta okudugum icin ev sorunlarindan uzak oluyorm. Ama annemin ne kadar yoruldugunu, mutsuz oldugunu, hayatta ot gibi gecip gittigini biliyorum.
Sabahtan aksama kadar agir iste calisiyor ve asgari ucretle zar zor geciniyoruz. İs yerinden ayrilmak istese cikisparasini vermezler duye korkuyor. Baska iş bulacagini da dusunmuyor. Suan 40 yasinda. İlkokul mezunu. Eve geldigim gunden beri onun icin üzülüyorum. Annemle sohbet de edemiyorum cok fazla.
Çünkü sürekli kendimize acimakla mesgul.
Mantiksiz isler yapiyor bazen. Mesela grip oldugunda is yerinden izin almamak icin bir suru hapi icmis.
Parmagi iltihap olup tırnağını dusurmus. Bu hallerde bile calismaya gitmis. İzin alip doktora gitmemis. Aşırı üzgün ve kizginim. Ve caresiz hissediyorum
Benim is bulmam lazim okul bitince ama bulamam vs diye dr korkuyorum. Bulsam annemi bi dk calistirmam yettigi kadat benim ayligimla idare ederiz.
Ya ben aşırı rahatsızım moralim cok bozuk
Herkesin bir sansi varken biz neden bu kadar yalniz ve caresiziz