- Konu Sahibi blankenese
- #1
Aslında böyle bir konu açsam mı, açsam bir fayda sağlayabilir miyim diye durdum bir düşündüm ama en azından denemiş olurum diyerek konuyu açmaya karar verdim.
35 yaşımdayım ve hayatımın dairesel bir şekilde tekrarladığını hissediyorum ve bu durumun farkına daha önceden de farkına varmış olmama rağmen bir türlü engelleyemiyorum. Yeni bir şehre geldim ve yeni bir iş ortamına girdim, iş ortamında arkadaşlıklar edindim. Tabii bu insanların hepsiyle aynı derecede yakın değildim ama birkaçıyla daha sık ve iş dışında da görüşüyordum. Bir süre sonra fark ettim ki yakın dediğim arkadaşım beni aramıyor, iş zamanı yanıma pek gelmiyor. Hatta arkadaşlar arasında gruplaşmalar olmuş ve ben o grupların dışında kalmışım, dahası farkında olmadan hiçbirinin içine girememişim.
Evli, çocuğu var diye hafta sonu aramıyor görüşmek istemiyor dediğim arkadaşım, hafta sonu başka biriyle şehir dışına gitme planı yapmış, gideceği kişi benim de arkadaşım olmasına rağmen bana haber veren olmadı, hatta öğrendiğimde bile gel diyen olmadı mesela. Sorun şu ki bu durumu dönem dönem yaşıyorum ve sonunda yalnız kalıyorum, sebebini de çözemiyorum.
Sosyal imkanları geniş bir şehirden, kafa yapıma uyacak fazla insanın olmadığı bir şehre geldim, burada da yalnız kalmayı başardım, ama tekrarlanan bu durumdan çok sıkıldım. Nerede yanlış yaptığımı da çözemiyorum bir türlü, hayat nehir gibi akıp giderken ben kenarda durmuş seyrediyorum gibi hissediyorum, içine girmeye çalıştıkça nehir beni geri atıyor sanki. Nerede yanlış yaptığımla ilgili fikriniz veya bu durumu/hissiyatı daha fazla yaşamamam için çözüm önerilerinize açığım.
35 yaşımdayım ve hayatımın dairesel bir şekilde tekrarladığını hissediyorum ve bu durumun farkına daha önceden de farkına varmış olmama rağmen bir türlü engelleyemiyorum. Yeni bir şehre geldim ve yeni bir iş ortamına girdim, iş ortamında arkadaşlıklar edindim. Tabii bu insanların hepsiyle aynı derecede yakın değildim ama birkaçıyla daha sık ve iş dışında da görüşüyordum. Bir süre sonra fark ettim ki yakın dediğim arkadaşım beni aramıyor, iş zamanı yanıma pek gelmiyor. Hatta arkadaşlar arasında gruplaşmalar olmuş ve ben o grupların dışında kalmışım, dahası farkında olmadan hiçbirinin içine girememişim.
Evli, çocuğu var diye hafta sonu aramıyor görüşmek istemiyor dediğim arkadaşım, hafta sonu başka biriyle şehir dışına gitme planı yapmış, gideceği kişi benim de arkadaşım olmasına rağmen bana haber veren olmadı, hatta öğrendiğimde bile gel diyen olmadı mesela. Sorun şu ki bu durumu dönem dönem yaşıyorum ve sonunda yalnız kalıyorum, sebebini de çözemiyorum.
Sosyal imkanları geniş bir şehirden, kafa yapıma uyacak fazla insanın olmadığı bir şehre geldim, burada da yalnız kalmayı başardım, ama tekrarlanan bu durumdan çok sıkıldım. Nerede yanlış yaptığımı da çözemiyorum bir türlü, hayat nehir gibi akıp giderken ben kenarda durmuş seyrediyorum gibi hissediyorum, içine girmeye çalıştıkça nehir beni geri atıyor sanki. Nerede yanlış yaptığımla ilgili fikriniz veya bu durumu/hissiyatı daha fazla yaşamamam için çözüm önerilerinize açığım.
ben varım kızlar evet sosyal ortam gibi olmaz biliyorum ama ne zaman isterseniz derdinizi mutluluğunuzu dinleyebilirim:)
