- 14 Şubat 2017
- 626
- 392
- 103
- Konu Sahibi Hyuga hinata
- #1
Kızlar ben kendimi çok kötü hissediyorum. Çok değersiz ve bir hiç gibi.
Böyle hissetme nedenimse sahipsiz hissetmem ve ait hissedeceğim bir ortamın olmaması.
Öz güvenim tamamen sıfırlandı.
Kendime bakım vermek istiyorum. Ama neyi nasıl yapacağımı gerçekten bilmiyorum.
İyi insanlarla tanışıyorum ama çekinip uzaklaşıyorum.
Ağlıyorum çünkü bir şeyleri hala çözemedim. Yok kötü hissediyorum kendimi.
Beni destekleyen kimse yok, ev iş yemek uyku. Hayatım böyle geçiyor. Evlenmiş boşanmış çocuklarıyla ortada kalmış gibiyim. Daha yarım 26
Bir erkek arkadaşım olmadı çünkü insanlardan da uzaktım. Şimdi biriyle nette konuştuk görüntülü falan da konuştuk hatta ama ilerlerse yüz yüze görüşürken benim hakkımda olumsuz düşünecek diye yakın davranamıyorum.
Çıkamıyorum ben bu labirentten.
Ailem çok köpük her şeyden. Yakın bir akraba derdimi anlatacağım biri yok. Sosyal hır çevremiz yok. Annemle babam ayrı annem bayramda bile kendi ailesine birgun önceden gidiyor siz ne zaman gelceniz ne planınız var diye sormuyor bile.
Daha anlamadığım bir sürü şey var. Kendimi çok yalnız ve aidiyetin hissediyorum. İnsanlara yaklasamiyorum be hayattan köpük gibiyim.
İnsanlardan kaçıyorum. Korkuyorum her şeyden.
Annem bana hiçbir şey öğretmedi. Onunla hiçbir şey konuşmayız. Mesela arkadaşım var, sevgilisi olan çocukları anlatıyor annesi fikrini söylüyor akıl veriyor..
Ben nasıl evlenirim ya o bile çok zor geliyor.
Böyle hissetme nedenimse sahipsiz hissetmem ve ait hissedeceğim bir ortamın olmaması.
Öz güvenim tamamen sıfırlandı.
Kendime bakım vermek istiyorum. Ama neyi nasıl yapacağımı gerçekten bilmiyorum.
İyi insanlarla tanışıyorum ama çekinip uzaklaşıyorum.
Ağlıyorum çünkü bir şeyleri hala çözemedim. Yok kötü hissediyorum kendimi.
Beni destekleyen kimse yok, ev iş yemek uyku. Hayatım böyle geçiyor. Evlenmiş boşanmış çocuklarıyla ortada kalmış gibiyim. Daha yarım 26
Bir erkek arkadaşım olmadı çünkü insanlardan da uzaktım. Şimdi biriyle nette konuştuk görüntülü falan da konuştuk hatta ama ilerlerse yüz yüze görüşürken benim hakkımda olumsuz düşünecek diye yakın davranamıyorum.
Çıkamıyorum ben bu labirentten.
Ailem çok köpük her şeyden. Yakın bir akraba derdimi anlatacağım biri yok. Sosyal hır çevremiz yok. Annemle babam ayrı annem bayramda bile kendi ailesine birgun önceden gidiyor siz ne zaman gelceniz ne planınız var diye sormuyor bile.
Daha anlamadığım bir sürü şey var. Kendimi çok yalnız ve aidiyetin hissediyorum. İnsanlara yaklasamiyorum be hayattan köpük gibiyim.
İnsanlardan kaçıyorum. Korkuyorum her şeyden.
Annem bana hiçbir şey öğretmedi. Onunla hiçbir şey konuşmayız. Mesela arkadaşım var, sevgilisi olan çocukları anlatıyor annesi fikrini söylüyor akıl veriyor..
Ben nasıl evlenirim ya o bile çok zor geliyor.
