Dil yarası

Arkadaşlar hepimizin hayatında vardır eşimizden, dostumuzdan, sevgilimizden, canımızdan, annemizden, babamızdan duyduğumuz can yakıcı sözler.

Nasıl başediyorsunuz dil yarasıyla... Diyelim ki aklınıza geliyor o düşünceyi def mi ediyorsunuz? Yoksa yinemi üzülüyorsunuz, kızıyorsunuz, öfkeleniyorsunuz ?


Öğrencilikte arkadaşlarıma çok alınmışlığım vardı, hele bir arkadaşımın, bir sözü vardı unutmam,
" Senin ruhun yokki zaten" demişti bana çok sevdiğim bir arkadaşım... Eşiminde var öyle incileri paylaşmak bile incitiyor beni...

Tam dertli olduğum konuya parmak bastınız

Dün sevgili nişanlım bana 9 ayı geçen beraberliğimizde (4 ay önce nişanlandık) ilk defa yüreğimi yakan ağır bir söz söyledi. Söz bütün gün ara ara aklıma gelerek, kafamda döndü dolaştı. Bu da yanında öfkeyi ve soğumayı getirmeye başladı. Sonra bunun böyle gitmeyeceğini anlayarak kendi kendime ''dur'' dedim, ve mantıklı yanıtlarla beynimdeki bu olumsuz düşüncelere cevap vermeye başladım:

''evet, söylediği yanlıştı ama söylesene sen onun bu sözü söylemesine yol açmadın mı? onunla konuşurken verdiğim savunmacı tepki onu kızdırdı ve şu günlerdeki hassas ruh halinde böyle aşırı tepki vermesine sebep oldu. Onun bu sözü söylemesine yol açtın, bu yüzden şikayet etme. Hem sen de ona öfkeli anlarında ağır sözler söyledin. Bunları unuttun mu? yoksa kendin söyleyince unutuyorsun da onunkini mi sadece hatırlıyorsun ve büyütüyorsun?!'' diye düşünerek devam ettim:

''İnsanlar hata yapabilir, hele öfkeliyken daha kırıcı olabilirler. Yine de yaptıkları davranış onların tüm kişiliğini yargılaman için yeterli bir sebep değildir. O hatalı davransa da özünde sana değer veriyor ve pişmanda. Bu yüzden olayı büyütme ve unutmaya çalış...''

şeklinde düşüncelerle beynimdeki karşı tarafı suçlayan sesi susturdum. olaya onun penceresinden bakmaya çalıştım. sonuçta insanız ve hata yaparız, bunları büyütmemek, affetmek ve unutmayı öğrenmek lazım. çünkü aynı hataları bizde defalarca yapıyoruz. o zaman kendimize olduğu kadar başkalarına karşı da affedici olmayı öğrenmeliyiz...

bu tarz düşüncelerle olayın üzerimdeki etkisi oldukça azaldı. aklıma geldiği zamanda başka şeyler düşünerek olayın üzerinde durmamaya çalışıyorum. zamanla tamamen unutup affedeceğimi umuyorum. bu tarz durumlarda genelde bu şekilde düşünüyorum ve zamanla olayı hiç hatırlamıyor hale geliyorum

Benim babam beni yanlış anlar bazen ve azarlar. geçen gün de öyle oldu. aklıma geldikçe çok üzüldüm ama insanların söyledikleri geçicidir diyerek kendimi sakinleştirdim. Çünkü gerçekten öyledir. Bir anlık sinirle, moral bozukluğuyla vs. kötü sözler söyleyebiliyoruz. Sonrasında da pişmanlık duyuyoruz. Aynısını karşımızdaki insan için de düşünmeliyiz.

insanın en yakın , hem de kendini en iyi anlayanlardan biri olarak gördüğü kişiden, hiç olmadık lafları duymak gerçekten can yakıcı olabiliyor..sonrasında ben telafi edemiyorum o kırgınlığı karşımdaki ne kadar üzerime düşerse düşsün..kimine göre fazla alınganlık kimine göre çok kırılmışlık,oluyor maalesef..elimi eteğimi çekiyorum artık o vakit,en güzeli susmak,daha az görüşmek belkide ,öncesinde yaşanmış güzel anların ardından...:26:

en çok babamın sözleri yakar canımı
mesela dün yemek yiyoruz masada her dk kredi kartımı öde kızım
-ee baba param yok biliyosun ben milyarlarca para almıyorum ?
sonra yarım saat her dk boyunca aynı sey fıtık etti yaa !
anne babama bişey dermisin dedim
annemde=ben 3 çoçuk büyüttüm ama bi babanızı büyütemedim dedi ve sonrası tartışmaa ::26:

ve 3 yıl ilşkim vardı bi anda çekip gtmesi sebepsiz yere giderken seni sevmiyorum demesi 1 bucuk yıl geçti ama hala kulaklarımda cınlıyo..
iyki gitmiş o gitmese şuan hayatımda olan o mükemmel insanı tanıyamazdım sanırım

dil yarasını geçirecek hiç bir ilaç yok maalesef...
ne kadar kızgındı ondan oldu deseniz de bunlar bahane...
en yakınlarınız en çok canınızı yakar, çünkü sinirle söylenen sözün açıklaması olamaz...
amaç karşındakinin canını yakmaktır.
karşındaki insanı da ya senin canını yaktığı için ya da değer vermediğin için böyle yaralayabilirsin.
tek çözüm dille açılan yaranın dille kapanmasıdır, ve hareketlerle gösterilmesi ama bir çok insan yapmaz bunu...
tüketim toplumuyuz, ilişkilerimizi de böyle tüketiyoruz...