Dışlanmak

Teyzemin kızı gözümde canlandı. Küçükken hastalık yüzünden çok kiloluydu bu yüzden de sürekli zorbalık gördü, yaşadıklarının sonucunda da kaba tabirle ezik(özür diliyorum) biri oldu. Ameliyat sonrası bir kaç yıl içinde kilosu normale ulaştı ama öz güveni yoktu, lise zamanları yaz tatilinde alman bir kadınla tanışmış, sonrasında durum değişti.

İnsanlar sessiz olduğun için seni iletişim kurmaya değer görmüyorlar, hatta ezmek hoşlarına gidiyor, bundan sonra onlar değil de sen istemiyormuş gibi davran demiş.

Bizimki yeni bir ortama girdiğinde kulağında kulaklık, elinde kitap kimseyi takmaz göründü bir süre, bir yere çağırılsa reddetti, kimse bir şey sormazsa iletişim çabasına girmedi, başlarda yine dışlandı, bu defa da havası kime, prenses, kendini ne sanıyor oldu ama bunu söyleyenler iletişim çabasını da hiç bırakmadılar çünkü merak uyandırıyordu, ufak ufak öz güveni yerine geldi, şimdilerde güzel arkadaşlıkları var.

Ben de lisede sessiz sakin kiz diye tanimlanirdim. Ama dislanmamistim. Arkadaşlarım vardı. Kimse de gulmezdi bana ama bu tanımlama hosuma gitmedi. "Sessiz sakin" sanki bana pasifmis gibi geldi. Kendimi okumaya verdim. Çok araştırdım okudum surekli bir şeyler ogrendim. Çok cool takilmaya başladım. Bu seferde ben kimseyi begenmiyordum, hafif ukala takiliyordum. O zaman işler değişti. Sessiz sakin değil cool diye tanimlanmaya başladım. Yani bu algıyı siz degistirebilirsiniz. Cevap vermekten korkmayın. Rahatsız olduğunuz seyleri soylemekten cekinmeyin.

Bende reel hayatımda sessiz sakin diye tanımlanan bir insanım, bu etikettende çoğu zaman nefret ederim.. düz yaşarım ben öyle laf sokayım milleti kafaya alayım kafasında da hiç olmadım, taa ki gecen sene sektör değiştirip yeni işe baslayana kadar, müdür o kadar egoist bir adamdı ki, sürekli bağırıp çağırıp ben sana bağırmıyorum kafasına girip duruyordu, normal sohbet ettiğimiz zamanlarda alttan sürekli laf sokuyodu, ben takmıyodum 0 bir adamdı cunku, ne mal adam diyip gecerdim kafama takacağım bir değildi :) ama böyle böyle mobbingle beni gönderdi işten. İşte o zaman öğrendim ki ne yaparsam yapayım alttan alma sessiz kalma takmama gibi bir durum yok. Hayatın işleyişi bu sekilde değil, takmıyosun ama cevap vermezsen ezik konumuna dusuyosun. Sana laf mı soktu sesini cıkaracaksın arkadasım güldü mü susmayacaksın, dönüp cevabını vereceksin, kimsenin kimseden üstünlüğü yok, neden her ortamda dışlanıyosun mesela? otur Dusun Al bir kağıt önüne madde madde sırala ogun neler konustun neden cevap verilmedi, eksiği bulmaya calıs, belki konusurken yavassın belki çok uzatıyosun konuları, belki cok ciddisin sakalasmaya bile çekiniyorlar gibi gibi, bu eksiği bulduğun zaman kendini geliştirmeye baslayacaksın zaten, bunu yaparken de yardım alabilirsin veya kişisel gelişim anlamında kendini okumaya verebilirsin inanarak ilerlersen guzel bir yol kat edersin.

Bir uzmandan destek almaya ne dersiniz? Özgüven eksikliğiniz var gibi geldi

Bende ş

lailerra .!.:

Merhaba herkese. Hemen konuya giriyorum. Ben, dışlanıyorum. Hemen hemen her ortamda dışlanıyorum. Üstelik sebebini de bilmiyorum. Günaydın derim, cevap alamam. Konuya dahil olmaya çalışırım, sesim bastırılır. Arada bi bana bakılıp kıkırdanır, ki gülünecek hareketler yapmıyorum. Planlara dahil edilmem, yok olsam kimse de farkına varmaz. "sessiz bir kızdı" deyip geçerler.

Bu durumda ne yapmalıyım ve neden böyle oluyor?

Genişletmek için tıkla...

Aynı şeyleri yaşıyorum acaba bizim kaderimizde dışlanmak mı var hep