- 8 Ağustos 2018
- 19
- 16
- 3
- Konu Sahibi dandanakan
- #1
Merhaba. Fikirlerinize ihtiyacım var.
4 yıllık bir ilişkim vardı ve dün ne yazık ki bitti. Ben İstanbul’da avukatım, erkek arkadaşım ise mağazacılık sektöründe çalışıyor benim için buraya taşındı. Lisans mezunu değil 6 yıldır okulunu bitirmeye çalışıyor ve askerliğini yapmadı. Herkes bu ilişkinin yürümeyeceğini söylese de hep birlikte olmaya devam ettim. Çünkü çalışkan biri.
Bir süredir problemlerimiz vardı. Ailesi çok dağınık ve yozlaşmış insanlar. Annesi ve kız kardeşi beni katiyen istemiyor çünkü erkek arkadaşımı onlardan çalmışım. Sürekli olarak iftira atıp problem çıkarıyorlar. İnsanlara benim çocuk aldırdığımı dahi söylemişler ki aslı astarı yok bunun ve asla şakaya gelmeyecek bir konu.
Bunu öğrendiğinde erkek arkadaşım neredeyse hiç tepki vermedi ve ben çok kırıldım fakat yine de ona şans verdim. Ailesine yemek yesek ayrıntısıyla anlatır.
Genel olarak bir yere bırakıp bir yerden almaz. Çok ilgili görünüp umursamaz. Karnım ağrır ilaç bulmaya gitmez. Gece hastalanırım abim hastaneye götürür o götürmez. Ama sürekli konuşuruz nefes alsa haber verir, hayatının merkezinde ben varım bir dediğimi de iki etmez. Beni asla aldatmayacağına adım gibi eminim örneğin. Bana hiç sesini yükseltmedi bugüne dek.
İnanılmaz cimridir. Donanım haber ölücüsü ayarında.
Araba tamirde, dün minibüsle bir yerden dönüyorduk zaten iftira mevzusundaki tepkisinden ötürü aramız limoni, elim ağırdı ve gece saat 12’ye geliyordu. Minibüsten ineceğim yer pek güvenli değil ve eve yürümem gerekiyor. Bana kendisi de yorgun olduğundan sanırım, elindekileri taşıyabilir misin dedi. Ben de taşırım diye zarf attım çünkü mevzu elimin ağır olması değil mevzu gece bana o yolu yalnız yürütmesi nazarımda. Minibüsü öderken ayrı iniş noktaları söyledi. Ben de, hiç centilmen olmadığını, nereden tutsam elimde kaldığını problemlerimizin çözülemeyeceğini vs söyleyerek ayrıldım. Çünkü ailem beni inanılmaz el üzerinde tutar.
Yani aslında ayrılmak için bu bir bahane değil ama ben bu kadar değersiz de değilim diye düşünüyorum. Doğru mu yaptım bilmiyorum.
4 yıllık bir ilişkim vardı ve dün ne yazık ki bitti. Ben İstanbul’da avukatım, erkek arkadaşım ise mağazacılık sektöründe çalışıyor benim için buraya taşındı. Lisans mezunu değil 6 yıldır okulunu bitirmeye çalışıyor ve askerliğini yapmadı. Herkes bu ilişkinin yürümeyeceğini söylese de hep birlikte olmaya devam ettim. Çünkü çalışkan biri.
Bir süredir problemlerimiz vardı. Ailesi çok dağınık ve yozlaşmış insanlar. Annesi ve kız kardeşi beni katiyen istemiyor çünkü erkek arkadaşımı onlardan çalmışım. Sürekli olarak iftira atıp problem çıkarıyorlar. İnsanlara benim çocuk aldırdığımı dahi söylemişler ki aslı astarı yok bunun ve asla şakaya gelmeyecek bir konu.
Bunu öğrendiğinde erkek arkadaşım neredeyse hiç tepki vermedi ve ben çok kırıldım fakat yine de ona şans verdim. Ailesine yemek yesek ayrıntısıyla anlatır.
Genel olarak bir yere bırakıp bir yerden almaz. Çok ilgili görünüp umursamaz. Karnım ağrır ilaç bulmaya gitmez. Gece hastalanırım abim hastaneye götürür o götürmez. Ama sürekli konuşuruz nefes alsa haber verir, hayatının merkezinde ben varım bir dediğimi de iki etmez. Beni asla aldatmayacağına adım gibi eminim örneğin. Bana hiç sesini yükseltmedi bugüne dek.
İnanılmaz cimridir. Donanım haber ölücüsü ayarında.
Araba tamirde, dün minibüsle bir yerden dönüyorduk zaten iftira mevzusundaki tepkisinden ötürü aramız limoni, elim ağırdı ve gece saat 12’ye geliyordu. Minibüsten ineceğim yer pek güvenli değil ve eve yürümem gerekiyor. Bana kendisi de yorgun olduğundan sanırım, elindekileri taşıyabilir misin dedi. Ben de taşırım diye zarf attım çünkü mevzu elimin ağır olması değil mevzu gece bana o yolu yalnız yürütmesi nazarımda. Minibüsü öderken ayrı iniş noktaları söyledi. Ben de, hiç centilmen olmadığını, nereden tutsam elimde kaldığını problemlerimizin çözülemeyeceğini vs söyleyerek ayrıldım. Çünkü ailem beni inanılmaz el üzerinde tutar.
Yani aslında ayrılmak için bu bir bahane değil ama ben bu kadar değersiz de değilim diye düşünüyorum. Doğru mu yaptım bilmiyorum.
