- 13 Eylül 2018
- 1.742
- 2.728
- 133
- Konu Sahibi Maariftakvimi
-
- #1
Günaydin kızlar uzun zamandır yogunluk nedeniyle giremedim...
Muzdarip oldugum bir derdi paylaşmak için buraya girdim ki sağlık sıkıntıları ailevi problemleri maddi konularla ilgili dertleri okuyunca kendimi derdimi yazmaya utandım ama yinede paylasma istegi yazmaktan geri bırakmadı.Çünkü burada paylaştığım dertler genelde yakınlarımla paylaşabildiğim seyler olmuyor.
33 yaşinda kendi mekleketim olan doğu bölgesinde çakılı kadroyum ailemle yaşıyorum eş durumu dışında başka hiçbir tayin seçenegi yok eş durumu gibi bir muzicemde yok:)
Malum doğu bölgesi olunca genelde herkesin ilk atama yeri oluyor mecburisini bitiren ilk tayinde gidiyor.
Zaten işe yaş olarak geç başladım ben basladığimda bile is yerindeki tüm arkadas oldugum kişiler benden küçüktü onlar bile yavaştan yavaştan gitmeye başladilar velhasılı kelam kendi memleketin olunca herkesin arkasindan su döküp uğurlamak bana düşüyor
Birde söyle bir durum söz konusu ailemle yaşadıgım için evime oyle misafir alma gibi bi sansim pek olmuyor yani kırk yilda bir anca.Allah var ailemin birsey dedigi yok ama babam annem kardeslerim bütün gün evde pandemiden oncede sonrada degisen birsey yok.Haliyle geldiklerinde ne ben ne arkadaslarim rahat etmeyecekleri icin cagiramiyorum kimseyi.
Yeni arkadasliklar edindigimde evine cagiran olursa pek gitmiyorum çünkü belli bir zaman sonra davet etmem gerekecek bunuda yapamayacagim icin maalesef git gide mecburi asosyallik oluşmaya basladı bende.
Bekar çevre hep yaşı benden küçük daha deli dolu biraraya geldiginde eglenmeyi seven kişiler onların yanında kendimi yaşlı biri gibi hissediyorum
Yaşima yakın olanlarda evli barkli cocugu olan kişiler
Oturduklarinda konu hep evden cocuktan eşten ve eş ailesinden oluyor bu seferde orda kendimi görünmez bi varlık gibi hissediyorum.
Ara arada konu neden benim evlenmedigime ve pisman olacagima geliyor orasida ayrı mesele.
Hani diyemiyorum ki ben oturup iki satır muhabbet edecek arkadaşı zor buluyorum kaldı evlenecek kimse...
Git gide daha icime kapanıklaştım işler zaten cok yoğun ama yogun olmasa bile artik odamdan çikasım gelmiyor cünku bulundugum ortamlarda zaten gorunmez varligim...
Eve gelincede kendime ait bi odam bile yok oturup kendimle zaman gecirebileceğim kafa dinleyecegim bir yer bile yok
Uzun lafın kisasi sanırım mutsuzum hemde çok zaman zaman kendimi kafesin icindeki kuş gibi hissediyorum önunde yemegin suyun iki oyunxagin oldumu hersey yeter gibi gorülen o hayvancagizlar gibi
Muzdarip oldugum bir derdi paylaşmak için buraya girdim ki sağlık sıkıntıları ailevi problemleri maddi konularla ilgili dertleri okuyunca kendimi derdimi yazmaya utandım ama yinede paylasma istegi yazmaktan geri bırakmadı.Çünkü burada paylaştığım dertler genelde yakınlarımla paylaşabildiğim seyler olmuyor.
33 yaşinda kendi mekleketim olan doğu bölgesinde çakılı kadroyum ailemle yaşıyorum eş durumu dışında başka hiçbir tayin seçenegi yok eş durumu gibi bir muzicemde yok:)
Malum doğu bölgesi olunca genelde herkesin ilk atama yeri oluyor mecburisini bitiren ilk tayinde gidiyor.
Zaten işe yaş olarak geç başladım ben basladığimda bile is yerindeki tüm arkadas oldugum kişiler benden küçüktü onlar bile yavaştan yavaştan gitmeye başladilar velhasılı kelam kendi memleketin olunca herkesin arkasindan su döküp uğurlamak bana düşüyor
Birde söyle bir durum söz konusu ailemle yaşadıgım için evime oyle misafir alma gibi bi sansim pek olmuyor yani kırk yilda bir anca.Allah var ailemin birsey dedigi yok ama babam annem kardeslerim bütün gün evde pandemiden oncede sonrada degisen birsey yok.Haliyle geldiklerinde ne ben ne arkadaslarim rahat etmeyecekleri icin cagiramiyorum kimseyi.
Yeni arkadasliklar edindigimde evine cagiran olursa pek gitmiyorum çünkü belli bir zaman sonra davet etmem gerekecek bunuda yapamayacagim icin maalesef git gide mecburi asosyallik oluşmaya basladı bende.
Bekar çevre hep yaşı benden küçük daha deli dolu biraraya geldiginde eglenmeyi seven kişiler onların yanında kendimi yaşlı biri gibi hissediyorum
Yaşima yakın olanlarda evli barkli cocugu olan kişiler
Oturduklarinda konu hep evden cocuktan eşten ve eş ailesinden oluyor bu seferde orda kendimi görünmez bi varlık gibi hissediyorum.
Ara arada konu neden benim evlenmedigime ve pisman olacagima geliyor orasida ayrı mesele.
Hani diyemiyorum ki ben oturup iki satır muhabbet edecek arkadaşı zor buluyorum kaldı evlenecek kimse...
Git gide daha icime kapanıklaştım işler zaten cok yoğun ama yogun olmasa bile artik odamdan çikasım gelmiyor cünku bulundugum ortamlarda zaten gorunmez varligim...
Eve gelincede kendime ait bi odam bile yok oturup kendimle zaman gecirebileceğim kafa dinleyecegim bir yer bile yok
Uzun lafın kisasi sanırım mutsuzum hemde çok zaman zaman kendimi kafesin icindeki kuş gibi hissediyorum önunde yemegin suyun iki oyunxagin oldumu hersey yeter gibi gorülen o hayvancagizlar gibi