Doğum sonrası depresyon

4 ay 23 günlük oğlum var. Kolik bebekti ilk başlarda beni çok fazla zorladı 4-5 saat ağlıyordu . Gurbette tek başıma büyütmek zorundaydım. Eşim işinden dolayı çok fazla yardım edemiyor. Çocuğun her şeyiyle ben ilgileniyordum ve kendime ayırabildiğim vaktim bile olmamaya başladı tabi zaman ilerledikçe daha da kötü olmaya başladım uykusuzluk yorgunluk her şey üst üste gelmiş gibiydi bide üstüne gurbet eklenince vücudum buna tepki verdi. Yaklaşık 1 aydır içimi sıkıntı kaplıyor hiç bişeyle mutlu olamıyorum eski neşemi kaybetmiş durumdayım tabi çoğu kişi depresyona girdiğimi ve geçiçi olduğunu söyledi. Ama 1 aydır ne yaptıysam kendime iyi gelemedim. Bu süreçte oğlumun her ihtiyacını giderdim elbette bakmaya devam ettim ama kendim aşırı mutsuzdum. Bu durumu yaşayan varmı ve nasıl atlattınız bana da yardımcı olurmusunuz lütfen çok zor durumdayım

firdevsnur .!.:

4 ay 23 günlük oğlum var. Kolik bebekti ilk başlarda beni çok fazla zorladı 4-5 saat ağlıyordu . Gurbette tek başıma büyütmek zorundaydım. Eşim işinden dolayı çok fazla yardım edemiyor. Çocuğun her şeyiyle ben ilgileniyordum ve kendime ayırabildiğim vaktim bile olmamaya başladı tabi zaman ilerledikçe daha da kötü olmaya başladım uykusuzluk yorgunluk her şey üst üste gelmiş gibiydi bide üstüne gurbet eklenince vücudum buna tepki verdi. Yaklaşık 1 aydır içimi sıkıntı kaplıyor hiç bişeyle mutlu olamıyorum eski neşemi kaybetmiş durumdayım tabi çoğu kişi depresyona girdiğimi ve geçiçi olduğunu söyledi. Ama 1 aydır ne yaptıysam kendime iyi gelemedim. Bu süreçte oğlumun her ihtiyacını giderdim elbette bakmaya devam ettim ama kendim aşırı mutsuzdum. Bu durumu yaşayan varmı ve nasıl atlattınız bana da yardımcı olurmusunuz lütfen çok zor durumdayım

Genişletmek için tıkla...

farkettiğim lohusa depresyonu yaşamadım sanırım. doğru yönlendirme yapabilirmiyim bilmiyorum sizi yanlış yönlendirmek istemem.
doğum yaptığımda hiç tek kalmadım eşim ilk 3 ay evdeydi. annem kardeşimde dahil yanımdaydı. çok kalabalık da bir nevi iyi değil.
hava şartları eğer iyiyse bebeği alın gün içinde 1 saat de olsa dışarıya çıkmaya çalışın.
bebek uyuduğunda bende yanında uyumaya çalışırdım iyi gelirdi bana.
ev işi bırakın olduğunuz odayı toplayın yeter. eşiniz bebekle çok ilgilenemiyorsa eğer yemek ve ev işine destek olsun her fırsatında.

annee27 .!.:

farkettiğim lohusa depresyonu yaşamadım sanırım. doğru yönlendirme yapabilirmiyim bilmiyorum sizi yanlış yönlendirmek istemem.
doğum yaptığımda hiç tek kalmadım eşim ilk 3 ay evdeydi. annem kardeşimde dahil yanımdaydı. çok kalabalık da bir nevi iyi değil.
hava şartları eğer iyiyse bebeği alın gün içinde 1 saat de olsa dışarıya çıkmaya çalışın.
bebek uyuduğunda bende yanında uyumaya çalışırdım iyi gelirdi bana.
ev işi bırakın olduğunuz odayı toplayın yeter. eşiniz bebekle çok ilgilenemiyorsa eğer yemek ve ev işine destek olsun her fırsatında.

Genişletmek için tıkla...

Her yolu denedim kitap okumayı pek sevmem ama kendime kitap bile aldım kafama hep bir şeylerle meşgul etmeye çalıştım yemek yapmayı çok severim müzik eşliğinde yemek yaptım ama gene de bu psikolojiden kurtulamadım ama önemseyip de cevap verdiğiniz için çok teşekkür ederim

firdevsnur .!.:

4 ay 23 günlük oğlum var. Kolik bebekti ilk başlarda beni çok fazla zorladı 4-5 saat ağlıyordu . Gurbette tek başıma büyütmek zorundaydım. Eşim işinden dolayı çok fazla yardım edemiyor. Çocuğun her şeyiyle ben ilgileniyordum ve kendime ayırabildiğim vaktim bile olmamaya başladı tabi zaman ilerledikçe daha da kötü olmaya başladım uykusuzluk yorgunluk her şey üst üste gelmiş gibiydi bide üstüne gurbet eklenince vücudum buna tepki verdi. Yaklaşık 1 aydır içimi sıkıntı kaplıyor hiç bişeyle mutlu olamıyorum eski neşemi kaybetmiş durumdayım tabi çoğu kişi depresyona girdiğimi ve geçiçi olduğunu söyledi. Ama 1 aydır ne yaptıysam kendime iyi gelemedim. Bu süreçte oğlumun her ihtiyacını giderdim elbette bakmaya devam ettim ama kendim aşırı mutsuzdum. Bu durumu yaşayan varmı ve nasıl atlattınız bana da yardımcı olurmusunuz lütfen çok zor durumdayım

Genişletmek için tıkla...

Merhaba. Şu an sizinle aynı durumdayım. Oğlum 73 günlük. Hamileliğim riskliydi. Bebeğim 32+4’te doğdu. Zor zamanlar geçirdik. Hiçbir şeyi atlatamadım. Bebeğimi çok seviyorum. Ona çok iyi bakıyorum. Ama kendimi, ruhumu kaybettim sanki.

aynılarını yasadım ben de. hem de hakkari gibi bir yerdeydim. esimin izin gğnlerinde cocugu ona bırakıp pilatese gitmeye basladım 3 aylık olunca hatta sonrasında bebeğimle de gittim. farklı ortam cidden çok değiştiriyor ruh halini

bayatlamayankurabiye .!.:

Merhaba. Şu an sizinle aynı durumdayım. Oğlum 73 günlük. Hamileliğim riskliydi. Bebeğim 32+4’te doğdu. Zor zamanlar geçirdik. Hiçbir şeyi atlatamadım. Bebeğimi çok seviyorum. Ona çok iyi bakıyorum. Ama kendimi, ruhumu kaybettim sanki.

Genişletmek için tıkla...

Benim gibi bi çok anne varmış sizde onlardan birisiniz demekki . Dua etmekten başka çare yok sanırım. Mutlu eden her şeyi denedim ama artık mutlulukta vermiyor. Eski halime dönmek istiyorum

Çok klişe olacak ama zamanla geçiyor. Şu an, doğum, emzirme uykusuzluk derken tüm hormonlarınız halay çekiyor. Bu da anneye yol, su, elektrik olarak geri dönüyor tabiri caizse. Zamanla hormonlarınız düzene girdikçe siz de rahatlayacaksınız.

firdevsnur .!.:

4 ay 23 günlük oğlum var. Kolik bebekti ilk başlarda beni çok fazla zorladı 4-5 saat ağlıyordu . Gurbette tek başıma büyütmek zorundaydım. Eşim işinden dolayı çok fazla yardım edemiyor. Çocuğun her şeyiyle ben ilgileniyordum ve kendime ayırabildiğim vaktim bile olmamaya başladı tabi zaman ilerledikçe daha da kötü olmaya başladım uykusuzluk yorgunluk her şey üst üste gelmiş gibiydi bide üstüne gurbet eklenince vücudum buna tepki verdi. Yaklaşık 1 aydır içimi sıkıntı kaplıyor hiç bişeyle mutlu olamıyorum eski neşemi kaybetmiş durumdayım tabi çoğu kişi depresyona girdiğimi ve geçiçi olduğunu söyledi. Ama 1 aydır ne yaptıysam kendime iyi gelemedim. Bu süreçte oğlumun her ihtiyacını giderdim elbette bakmaya devam ettim ama kendim aşırı mutsuzdum. Bu durumu yaşayan varmı ve nasıl atlattınız bana da yardımcı olurmusunuz lütfen çok zor durumdayım

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle yalnız olmadığınızı bilin, benzer şeyleri yaşadım, hala zaman zaman düşüyorum. Susmak bilmeyen bir bebeğim vardı, katılırcasına ağlar, uyumaz, dışarı çıksak durmaz hiçbir konuda kolaylık sağlamazdı. Eşimi işe gönderemiyordum. İkimiz el kadar bebekle kalmıştık ama bebeğin dilinden çoğu zaman ben anlıyordum iş yine başa düşüyordu. O sıra forum sitelerinde benim yaşadıklarımı yaşayanların gönderilerini okur, son durumlarına bakardım geçmiş mi diye. Şunu söylemeliyim ki daha iyiye gidiyor. Kolik öyle veya böyle azalacak. İletişim geliştikçe ağlamaları azalacak, etrafı keşfettikçe merakı artacak ve dikkati dağılacak. Uykuları zaman zaman bozulup zaman zaman düzelecek ama Kademeli olarak bir şeyleri yapabilmeye başlayacaksınız. Annelik çok zor, eski hayatımız uzun bir süre olmayacak ama ben hep şunu düşünüyorum: ennn fazla 3-4 yıl sürsün. Sonrasında karşınıza alıp konuşabildiğiniz, hatta kreşe giden, kendi uyuyan bir çocuk olacak Allahın izniyle. Koca bir ömürden bu kadar feda edilmez mi evlat sevgisi için? Bence buna inanın, zamanla iyileşeceksiniz, dilinden anlayacaksınız ve en iyi arkadaşlar olacaksınız