Doğum sonrası depresyon

4 ay 23 günlük oğlum var. Kolik bebekti ilk başlarda beni çok fazla zorladı 4-5 saat ağlıyordu . Gurbette tek başıma büyütmek zorundaydım. Eşim işinden dolayı çok fazla yardım edemiyor. Çocuğun her şeyiyle ben ilgileniyordum ve kendime ayırabildiğim vaktim bile olmamaya başladı tabi zaman ilerledikçe daha da kötü olmaya başladım uykusuzluk yorgunluk her şey üst üste gelmiş gibiydi bide üstüne gurbet eklenince vücudum buna tepki verdi. Yaklaşık 1 aydır içimi sıkıntı kaplıyor hiç bişeyle mutlu olamıyorum eski neşemi kaybetmiş durumdayım tabi çoğu kişi depresyona girdiğimi ve geçiçi olduğunu söyledi. Ama 1 aydır ne yaptıysam kendime iyi gelemedim. Bu süreçte oğlumun her ihtiyacını giderdim elbette bakmaya devam ettim ama kendim aşırı mutsuzdum. Bu durumu yaşayan varmı ve nasıl atlattınız bana da yardımcı olurmusunuz lütfen çok zor durumdayım

firdevsnur .!.:

4 ay 23 günlük oğlum var. Kolik bebekti ilk başlarda beni çok fazla zorladı 4-5 saat ağlıyordu . Gurbette tek başıma büyütmek zorundaydım. Eşim işinden dolayı çok fazla yardım edemiyor. Çocuğun her şeyiyle ben ilgileniyordum ve kendime ayırabildiğim vaktim bile olmamaya başladı tabi zaman ilerledikçe daha da kötü olmaya başladım uykusuzluk yorgunluk her şey üst üste gelmiş gibiydi bide üstüne gurbet eklenince vücudum buna tepki verdi. Yaklaşık 1 aydır içimi sıkıntı kaplıyor hiç bişeyle mutlu olamıyorum eski neşemi kaybetmiş durumdayım tabi çoğu kişi depresyona girdiğimi ve geçiçi olduğunu söyledi. Ama 1 aydır ne yaptıysam kendime iyi gelemedim. Bu süreçte oğlumun her ihtiyacını giderdim elbette bakmaya devam ettim ama kendim aşırı mutsuzdum. Bu durumu yaşayan varmı ve nasıl atlattınız bana da yardımcı olurmusunuz lütfen çok zor durumdayım

Genişletmek için tıkla...

farkettiğim lohusa depresyonu yaşamadım sanırım. doğru yönlendirme yapabilirmiyim bilmiyorum sizi yanlış yönlendirmek istemem.
doğum yaptığımda hiç tek kalmadım eşim ilk 3 ay evdeydi. annem kardeşimde dahil yanımdaydı. çok kalabalık da bir nevi iyi değil.
hava şartları eğer iyiyse bebeği alın gün içinde 1 saat de olsa dışarıya çıkmaya çalışın.
bebek uyuduğunda bende yanında uyumaya çalışırdım iyi gelirdi bana.
ev işi bırakın olduğunuz odayı toplayın yeter. eşiniz bebekle çok ilgilenemiyorsa eğer yemek ve ev işine destek olsun her fırsatında.

annee27 .!.:

farkettiğim lohusa depresyonu yaşamadım sanırım. doğru yönlendirme yapabilirmiyim bilmiyorum sizi yanlış yönlendirmek istemem.
doğum yaptığımda hiç tek kalmadım eşim ilk 3 ay evdeydi. annem kardeşimde dahil yanımdaydı. çok kalabalık da bir nevi iyi değil.
hava şartları eğer iyiyse bebeği alın gün içinde 1 saat de olsa dışarıya çıkmaya çalışın.
bebek uyuduğunda bende yanında uyumaya çalışırdım iyi gelirdi bana.
ev işi bırakın olduğunuz odayı toplayın yeter. eşiniz bebekle çok ilgilenemiyorsa eğer yemek ve ev işine destek olsun her fırsatında.

Genişletmek için tıkla...

Her yolu denedim kitap okumayı pek sevmem ama kendime kitap bile aldım kafama hep bir şeylerle meşgul etmeye çalıştım yemek yapmayı çok severim müzik eşliğinde yemek yaptım ama gene de bu psikolojiden kurtulamadım ama önemseyip de cevap verdiğiniz için çok teşekkür ederim

firdevsnur .!.:

4 ay 23 günlük oğlum var. Kolik bebekti ilk başlarda beni çok fazla zorladı 4-5 saat ağlıyordu . Gurbette tek başıma büyütmek zorundaydım. Eşim işinden dolayı çok fazla yardım edemiyor. Çocuğun her şeyiyle ben ilgileniyordum ve kendime ayırabildiğim vaktim bile olmamaya başladı tabi zaman ilerledikçe daha da kötü olmaya başladım uykusuzluk yorgunluk her şey üst üste gelmiş gibiydi bide üstüne gurbet eklenince vücudum buna tepki verdi. Yaklaşık 1 aydır içimi sıkıntı kaplıyor hiç bişeyle mutlu olamıyorum eski neşemi kaybetmiş durumdayım tabi çoğu kişi depresyona girdiğimi ve geçiçi olduğunu söyledi. Ama 1 aydır ne yaptıysam kendime iyi gelemedim. Bu süreçte oğlumun her ihtiyacını giderdim elbette bakmaya devam ettim ama kendim aşırı mutsuzdum. Bu durumu yaşayan varmı ve nasıl atlattınız bana da yardımcı olurmusunuz lütfen çok zor durumdayım

Genişletmek için tıkla...

Merhaba. Şu an sizinle aynı durumdayım. Oğlum 73 günlük. Hamileliğim riskliydi. Bebeğim 32+4’te doğdu. Zor zamanlar geçirdik. Hiçbir şeyi atlatamadım. Bebeğimi çok seviyorum. Ona çok iyi bakıyorum. Ama kendimi, ruhumu kaybettim sanki.

aynılarını yasadım ben de. hem de hakkari gibi bir yerdeydim. esimin izin gğnlerinde cocugu ona bırakıp pilatese gitmeye basladım 3 aylık olunca hatta sonrasında bebeğimle de gittim. farklı ortam cidden çok değiştiriyor ruh halini

bayatlamayankurabiye .!.:

Merhaba. Şu an sizinle aynı durumdayım. Oğlum 73 günlük. Hamileliğim riskliydi. Bebeğim 32+4’te doğdu. Zor zamanlar geçirdik. Hiçbir şeyi atlatamadım. Bebeğimi çok seviyorum. Ona çok iyi bakıyorum. Ama kendimi, ruhumu kaybettim sanki.

Genişletmek için tıkla...

Benim gibi bi çok anne varmış sizde onlardan birisiniz demekki . Dua etmekten başka çare yok sanırım. Mutlu eden her şeyi denedim ama artık mutlulukta vermiyor. Eski halime dönmek istiyorum

Çok klişe olacak ama zamanla geçiyor. Şu an, doğum, emzirme uykusuzluk derken tüm hormonlarınız halay çekiyor. Bu da anneye yol, su, elektrik olarak geri dönüyor tabiri caizse. Zamanla hormonlarınız düzene girdikçe siz de rahatlayacaksınız.

firdevsnur .!.:

4 ay 23 günlük oğlum var. Kolik bebekti ilk başlarda beni çok fazla zorladı 4-5 saat ağlıyordu . Gurbette tek başıma büyütmek zorundaydım. Eşim işinden dolayı çok fazla yardım edemiyor. Çocuğun her şeyiyle ben ilgileniyordum ve kendime ayırabildiğim vaktim bile olmamaya başladı tabi zaman ilerledikçe daha da kötü olmaya başladım uykusuzluk yorgunluk her şey üst üste gelmiş gibiydi bide üstüne gurbet eklenince vücudum buna tepki verdi. Yaklaşık 1 aydır içimi sıkıntı kaplıyor hiç bişeyle mutlu olamıyorum eski neşemi kaybetmiş durumdayım tabi çoğu kişi depresyona girdiğimi ve geçiçi olduğunu söyledi. Ama 1 aydır ne yaptıysam kendime iyi gelemedim. Bu süreçte oğlumun her ihtiyacını giderdim elbette bakmaya devam ettim ama kendim aşırı mutsuzdum. Bu durumu yaşayan varmı ve nasıl atlattınız bana da yardımcı olurmusunuz lütfen çok zor durumdayım

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle yalnız olmadığınızı bilin, benzer şeyleri yaşadım, hala zaman zaman düşüyorum. Susmak bilmeyen bir bebeğim vardı, katılırcasına ağlar, uyumaz, dışarı çıksak durmaz hiçbir konuda kolaylık sağlamazdı. Eşimi işe gönderemiyordum. İkimiz el kadar bebekle kalmıştık ama bebeğin dilinden çoğu zaman ben anlıyordum iş yine başa düşüyordu. O sıra forum sitelerinde benim yaşadıklarımı yaşayanların gönderilerini okur, son durumlarına bakardım geçmiş mi diye. Şunu söylemeliyim ki daha iyiye gidiyor. Kolik öyle veya böyle azalacak. İletişim geliştikçe ağlamaları azalacak, etrafı keşfettikçe merakı artacak ve dikkati dağılacak. Uykuları zaman zaman bozulup zaman zaman düzelecek ama Kademeli olarak bir şeyleri yapabilmeye başlayacaksınız. Annelik çok zor, eski hayatımız uzun bir süre olmayacak ama ben hep şunu düşünüyorum: ennn fazla 3-4 yıl sürsün. Sonrasında karşınıza alıp konuşabildiğiniz, hatta kreşe giden, kendi uyuyan bir çocuk olacak Allahın izniyle. Koca bir ömürden bu kadar feda edilmez mi evlat sevgisi için? Bence buna inanın, zamanla iyileşeceksiniz, dilinden anlayacaksınız ve en iyi arkadaşlar olacaksınız

kendimde ve etrafta doğum sonrası süreçte gözlemlediğim şey şu, nedense ev işleri yemek falan daha bir önem kazanıyor bu süreçte.Hamilelikten önce haftada 2 kere dışardan yerdik sallıyorum, yemek yapmak için çok çabalamazdım ikimiz de yoğun çalışıyoruz çünkü ama doğum sonrası her gün yemek yapıp ortalığı toplayasım geliyordu
Bunları dert ediyorsanız salın, bebek uyuyunca hiç iş yapmayın siz de uyuyun, gurbet derken ülke dışında mısınız? eğer öyleyse eminim çocuklar ve bebekler için buradan daha elverişli ve kaliteli şeyler vardır alın götürün çocuğunuzu oralara illa anlamasına gerek yok, size iyi gelsin yeter.

hawana .!.:

kendimde ve etrafta doğum sonrası süreçte gözlemlediğim şey şu, nedense ev işleri yemek falan daha bir önem kazanıyor bu süreçte.Hamilelikten önce haftada 2 kere dışardan yerdik sallıyorum, yemek yapmak için çok çabalamazdım ikimiz de yoğun çalışıyoruz çünkü ama doğum sonrası her gün yemek yapıp ortalığı toplayasım geliyordu
Bunları dert ediyorsanız salın, bebek uyuyunca hiç iş yapmayın siz de uyuyun, gurbet derken ülke dışında mısınız? eğer öyleyse eminim çocuklar ve bebekler için buradan daha elverişli ve kaliteli şeyler vardır alın götürün çocuğunuzu oralara illa anlamasına gerek yok, size iyi gelsin yeter.

Genişletmek için tıkla...

Yok ben konyadayım ailem izmirde 7-8 saat sürüyor eşimin mesleğinden dolayı da her zaman izin alamıyoruz. Sanırım buraları sevemdim olduğum yerde köy pek bi avantajı yok. İnşallah bir gün bu durumu atlattığımda bende buraya yorum yaprım insanlara destek olurum

Geçecek yeniden mutlu olacaksınız. Size mutsuz hissettiren şey hormonlarınız. Düzene girecek. İlk 3 ay en zoru ve atlatmanıza az kalmış. Hepimiz aynı yollardan geçiyoruz. Ah annelik çok güzelsin çok zorsun.

Ben gurbette değilim herkes yanımda ama kimse anlamadı neler hissettiğimi. Eşimden çok yardım istedim sürekli birşeyleri bahane edip dışarı çıktı uyudu rahat rahat bebeğime sadece ben baktım. Biraz dışarı çıkalım diyorum değişiklik olsun diyorum hemen annesi ve babasını da katıyor işin içine onlarda gelsin diye. Vazgeçiyorum bende. Şuan 6 buçuk aylık oğlum. Bende 4. ayından sonra sürekli tansiyon düşüklüğü mide bulantısı iştahsızlık felan yaşadım hala da yaşıyorum elimin ayağımın canı kesiliyor artık. Özellikle sabahları kalkıp bebeğime nasıl bakicam düşüncesiyle uyanıyorum. Eşim ve ailesi bunu yememeye bağlıyorlar. Yemiyormuşum kendime bakmıyormuşum. Tüm tahlillerim değerlerim herşeyim üst sınıra yakın çıkıyor. Yemiyor olsam illaki biri düşük çıkar. Nörolojiye gittim temiz dahiliyeye gittim temiz hiçbir şey çıkmıyor. Biraz karışık anlattım ama nerden nasıl başlicam bilemedim. O kadar çok şey var ki. Çatlamak üzere başım artık. Eşime de anlatmaya çalışıyorum derdimi bir şekilde beni susturup suçlu durumuna düşürüyor artık diyecek bişey bulamıyorum susuyorum. Sustukça sustukça içime attım şuan vücudum sanırım tepki veriyor artık. Psikiyatriye gidelim bari deliriyon heralde diyip dalga geçiyor aklı sıra. Oğlum 6 buçuk aylık bunca süredir evdeyim tek başımayım konuşacak kimsem yok. Kafa dağıtacak kimsem yok. Aileme anlatıp ondan soğumalarını da istemiyorum. Ne yapicam bilmiyorum. Çok yoruldum.