Doğum ve ten tene temas

Sirma27 .!.:

Merhaba sevgili üyeler. 6 ay önce anne oldum bir tane kızım var. Başta gaz sancısı vs derken zaman geçti bu günlere geldik, Allah herkesin evladını anne babasına bağışlasın. Benim sorun ten tene temasla ilgili. Belki herkeste bu kadar sorun olmamıştır ama benim içime oturdu adeta.
Bebeğim normal doğumla geldi dünyaya, 38+4 te anı bir doğum oldu ama kısa sürdü çok şükür. Fakat doğum bitip kızım gelince onu hemen kucağıma vermediler. Doğduğunu gördüm ve sanırım topuk kanı k vit vs için aldılar. Bana da dikiş atıldığı için yavrumu uzun süre kucağıma alamadım. İlk kokusunu içime çekemedim. Ona öyle uzaktan baktım , devlet hastanesi biliyorsunuz koşulları bir söz söyleyince 10 tane azar yiyor insan. Bir de o sancı halinde azarlarlar diye yavrum verin bile diyemedim. İşin tuhaf kısmı bir hafıza boşluğu yaşıyorum. O an neler oldu kızımı alınca ne hissettim vs hatırlamıyorum. Sanki o kısım hafizamdan silinmiş gibi. Çok pişman oluyorum neden istemedim verin demedim onu uzaktan izledim o ani yasayamadim o kadar pişmanım ki içimde uhde kaldı. Daha sonraları da bebeğime bağlanma sorunları yaşadım niye doğdu nasıl bakacağım vs diye, bunda esimin de payı çok fazla çünkü evlendigimizden beri birçok sorun yaşadık ve bana hiç bir zaman duygusal olarak destek olmadı. Şu anda da kizimi çok seviyorum tabii ki, ama sanki bir eksiklik var bunu hep hissediyorum ve bu durum çok yoruyor beni psikoloji olarak davranıyorum. Velhasıl bu durumu nasıl asabilirim ne yapabilirim fikri ya da bu konuyla ilgili farklı bir düşüncesi olan arkadaşlar belirtirse çok sevinirim. Çok uzun yazdım kusura bakmayın anca yazarak rahatlayabiliyorum çünkü. Cevap veren herkese şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

durmuyor .!.:

Merhaba. Öncelikle sağlıkla büyüsün yavrunuz. ben sizi çok çok iyi anladım. Benzer şeyler yaşamışız diyebilirim. Ben normal doğumu çok istemiştim ama onu bile yapamadım. Tüm hamileliğim boyunca normal/ doğal doğuma, ten tene temasa dair kitaplar okuyup online eğitimlere katıldım. Ama doğumum ilerlemediği için sezaryen olmak durumunda kaldım. Doğum sonrası aynı şekilde hemen muayeneye aldılar temizleyip sarıp yanağını yanağıma değdiriverdiler sadece. Kucağıma alıp emzirmem ancak yarım saat sonra dikişin bitip odaya alınmamdan sonra olabildi. Ben de inanın hatırlamıyorum o anı. Ne ağladım ne başka bi şey. Şoktaydım sanırım. Sonrasında ben de uzunca süre hep normal doğum olsaydı ten tene temas olsaydı, bebeğim etkilendi mi strese girdi mi gibi şeyler düşünüp durdum. Kendime eziyet ettim kısacası. Hatta doğal sürecinde ilerleyen büyüme atakları, uyku gerilemelerinde bile doğar doğmaz tenime değmedi ondan diye bile düşündüm deli gibi. Lohusalık bitince daha aklı selim düşünmeye başladım. Ve o normal doğum ten tene temas paylaşımları yapan bütün hesapları takibi bıraktım. Çünkü fark ettim ki ben onlardan etkileniyorum. Kendi kendimi negatif dolduruyorum. Bütün o şeyleri okumasam görmesem belki de çok daha mutlu ve huzurlu olacaktım.
Siz de kendinize eziyet etmeyi bırakın. İnanın doğum şekliniz bebeğinizle aranızdaki bağı asla değiştiremez. O bağ karnımızdayken kuruldu zaten ve her geçen daha da güçleniyor. Önemli olan sizin kızınıza koşulsuz sevginizi verebilmeniz ve bunu yaparken de sizin de önce bir insan olduğunuzu unutmamanız.

Genişletmek için tıkla...

Sirma27 .!.:

Merhaba sevgili üyeler. 6 ay önce anne oldum bir tane kızım var. Başta gaz sancısı vs derken zaman geçti bu günlere geldik, Allah herkesin evladını anne babasına bağışlasın. Benim sorun ten tene temasla ilgili. Belki herkeste bu kadar sorun olmamıştır ama benim içime oturdu adeta.
Bebeğim normal doğumla geldi dünyaya, 38+4 te anı bir doğum oldu ama kısa sürdü çok şükür. Fakat doğum bitip kızım gelince onu hemen kucağıma vermediler. Doğduğunu gördüm ve sanırım topuk kanı k vit vs için aldılar. Bana da dikiş atıldığı için yavrumu uzun süre kucağıma alamadım. İlk kokusunu içime çekemedim. Ona öyle uzaktan baktım , devlet hastanesi biliyorsunuz koşulları bir söz söyleyince 10 tane azar yiyor insan. Bir de o sancı halinde azarlarlar diye yavrum verin bile diyemedim. İşin tuhaf kısmı bir hafıza boşluğu yaşıyorum. O an neler oldu kızımı alınca ne hissettim vs hatırlamıyorum. Sanki o kısım hafizamdan silinmiş gibi. Çok pişman oluyorum neden istemedim verin demedim onu uzaktan izledim o ani yasayamadim o kadar pişmanım ki içimde uhde kaldı. Daha sonraları da bebeğime bağlanma sorunları yaşadım niye doğdu nasıl bakacağım vs diye, bunda esimin de payı çok fazla çünkü evlendigimizden beri birçok sorun yaşadık ve bana hiç bir zaman duygusal olarak destek olmadı. Şu anda da kizimi çok seviyorum tabii ki, ama sanki bir eksiklik var bunu hep hissediyorum ve bu durum çok yoruyor beni psikoloji olarak davranıyorum. Velhasıl bu durumu nasıl asabilirim ne yapabilirim fikri ya da bu konuyla ilgili farklı bir düşüncesi olan arkadaşlar belirtirse çok sevinirim. Çok uzun yazdım kusura bakmayın anca yazarak rahatlayabiliyorum çünkü. Cevap veren herkese şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

durmuyor .!.:

Bu arada lohusalık bitince derken öyle klasik 40 günden bahsetmiyorum baya 1 sene sürüyor bence

Genişletmek için tıkla...

TheSweetWitch .!.:

Öncelikle bebeğinizi sağlıkla büyütün inşallah. Ben henüz doğum yapmadığım için kendi tecrübelerim üzerinden fikir veremeyeceğim. Ancak çevremde hem normal hem sezaryen doğum yapan bir sürü insan var. Bazıları gerek bilgisizlikten gerek umursamazlıktan bu ten temasını yaşamadı.
Bir arkadaşımın bebeği hemen yoğun bakıma alınmak zorunda kalındığı için mesela o da sizin gibi eksiklik hissettiğini, hep kendini suçladığını söylerdi. Birkaç terapi ve sonrasında uyguladıkları ile şuan çok daha rahat ve mutlu.
Bu süreçte herhangi bir suçunuz olmadığını, bebeğinizin her ne yaşarsanız yaşayın çok sağlıklı olduğunu ve bu süreci yaşayamamış pekçok insan olduğunu sık sık kendinize tekrarlayın. Bebeğiniz uyurken özellikle gece uykularında odada bir süre ikiniz yalnız kalın ve onunla konuşun. Bunu her gece mutlaka tekrarlayın. Bu konuşmada ; doğduğun gün ten teması sağlayamadığım için senden özür diliyorum, bunda benim de senin de hiçbir suçun yok, bu süreci daha farklı yaşayabilmiş olmak isterdim ama ne olursa olsun sonuçta ikimizde sağlıklıyız, bu yaşananlar seni sevmeme engel değil, benim için çok kıymetlisin, aramızda güçlü bir bağ olmasını istiyorum şeklinde cümleler kurun. Hem hislerinizi hem de süreci anlatın. Güzel dileklerinizi bebeğinize tekrarlayın.
Şuan emziriyor musunuz bilmiyorum ancak eğer emziriyorsanız mümkün olduğu sürece bebeğinizi soyup (sadece bezi ile) kendiniz de üzerinizi çıkarıp bu şekilde sessiz bir ortamda emzirin. O anlarda kendinize sık sık "yaşamadığımız her şeyi telafi edebiliriz" diye tekrarlayın.

Genişletmek için tıkla...

dgdln .!.:

Öncelikle burdan doğum yapacak olan herkese belirteyim. Doğum yapacağınız hastanesiyi seçerken anne Bebek dostu hastane mi diye sormak da önceliğiniz olsun. Ben özel ve devlet bir çok hastahaneye gittim en sonunda devlet hastanesinde gitmeye karar verdim. Doğumum da bebek dogdu benim karnımın üzerine koydular. Halim olmadığı için kalkıp sarilamadim sadece parmağımı uzattım o da tuttu. Bu an çok uzun sürmüyor zaten çünkü bebek büyük bir ortam değişikliği yaşadı ve usute bilir diye hemen yanimda ısıtıcılı önü açık bir yerde bebeğimi temizleyip bana verdiler. Aşısı ,topuk kanı vs her şeyin bana 1 m uzakta yapıldı. Sonra hemen kucağıma verildi emzirmem için. Hemen bir emzirme hemşiresi geldi ama şükür ihtiyaç duymadık.

Doğum yapmayı planladiginiz hastanenin dogumhanesini muhakak görün

Genişletmek için tıkla...

durmuyor .!.:

Bu arada lohusalık bitince derken öyle klasik 40 günden bahsetmiyorum baya 1 sene sürüyor bence

Genişletmek için tıkla...

Sirma27 .!.:

Merhaba sevgili üyeler. 6 ay önce anne oldum bir tane kızım var. Başta gaz sancısı vs derken zaman geçti bu günlere geldik, Allah herkesin evladını anne babasına bağışlasın. Benim sorun ten tene temasla ilgili. Belki herkeste bu kadar sorun olmamıştır ama benim içime oturdu adeta.
Bebeğim normal doğumla geldi dünyaya, 38+4 te anı bir doğum oldu ama kısa sürdü çok şükür. Fakat doğum bitip kızım gelince onu hemen kucağıma vermediler. Doğduğunu gördüm ve sanırım topuk kanı k vit vs için aldılar. Bana da dikiş atıldığı için yavrumu uzun süre kucağıma alamadım. İlk kokusunu içime çekemedim. Ona öyle uzaktan baktım , devlet hastanesi biliyorsunuz koşulları bir söz söyleyince 10 tane azar yiyor insan. Bir de o sancı halinde azarlarlar diye yavrum verin bile diyemedim. İşin tuhaf kısmı bir hafıza boşluğu yaşıyorum. O an neler oldu kızımı alınca ne hissettim vs hatırlamıyorum. Sanki o kısım hafizamdan silinmiş gibi. Çok pişman oluyorum neden istemedim verin demedim onu uzaktan izledim o ani yasayamadim o kadar pişmanım ki içimde uhde kaldı. Daha sonraları da bebeğime bağlanma sorunları yaşadım niye doğdu nasıl bakacağım vs diye, bunda esimin de payı çok fazla çünkü evlendigimizden beri birçok sorun yaşadık ve bana hiç bir zaman duygusal olarak destek olmadı. Şu anda da kizimi çok seviyorum tabii ki, ama sanki bir eksiklik var bunu hep hissediyorum ve bu durum çok yoruyor beni psikoloji olarak davranıyorum. Velhasıl bu durumu nasıl asabilirim ne yapabilirim fikri ya da bu konuyla ilgili farklı bir düşüncesi olan arkadaşlar belirtirse çok sevinirim. Çok uzun yazdım kusura bakmayın anca yazarak rahatlayabiliyorum çünkü. Cevap veren herkese şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Sirma27 .!.:

Öncelikle nazik yaklasiminiz ve güzel yorumunuz için çok teşekkür ederim. Konuyu açarken yadirganacağımı düşünmüştüm fakat benimle aynı durumu yaşayan birisinin olduğunu bilmek duygularimin normal olduğunu hissettirdi. Dediğiniz gibi insan bir şeyleri okuyup öğrendikten sonra farkindaligi artıyor ve eksikligini hissediyor. Bazen bilmemek mutluluktur gerçekten. Elimden geldiğince gelecek odaklı olmaya ve olumlu yaşantılarıma düşünmeye çalışıyorum. Zaten annelik öyle bir şey ki insanı hiç boş bırakmıyor her an bebegimizin sorumluluğu var içimizde. Size de annelik yolunda kolaylıklar diliyorum

Genişletmek için tıkla...

Sirma27 .!.:

Merhaba sevgili üyeler. 6 ay önce anne oldum bir tane kızım var. Başta gaz sancısı vs derken zaman geçti bu günlere geldik, Allah herkesin evladını anne babasına bağışlasın. Benim sorun ten tene temasla ilgili. Belki herkeste bu kadar sorun olmamıştır ama benim içime oturdu adeta.
Bebeğim normal doğumla geldi dünyaya, 38+4 te anı bir doğum oldu ama kısa sürdü çok şükür. Fakat doğum bitip kızım gelince onu hemen kucağıma vermediler. Doğduğunu gördüm ve sanırım topuk kanı k vit vs için aldılar. Bana da dikiş atıldığı için yavrumu uzun süre kucağıma alamadım. İlk kokusunu içime çekemedim. Ona öyle uzaktan baktım , devlet hastanesi biliyorsunuz koşulları bir söz söyleyince 10 tane azar yiyor insan. Bir de o sancı halinde azarlarlar diye yavrum verin bile diyemedim. İşin tuhaf kısmı bir hafıza boşluğu yaşıyorum. O an neler oldu kızımı alınca ne hissettim vs hatırlamıyorum. Sanki o kısım hafizamdan silinmiş gibi. Çok pişman oluyorum neden istemedim verin demedim onu uzaktan izledim o ani yasayamadim o kadar pişmanım ki içimde uhde kaldı. Daha sonraları da bebeğime bağlanma sorunları yaşadım niye doğdu nasıl bakacağım vs diye, bunda esimin de payı çok fazla çünkü evlendigimizden beri birçok sorun yaşadık ve bana hiç bir zaman duygusal olarak destek olmadı. Şu anda da kizimi çok seviyorum tabii ki, ama sanki bir eksiklik var bunu hep hissediyorum ve bu durum çok yoruyor beni psikoloji olarak davranıyorum. Velhasıl bu durumu nasıl asabilirim ne yapabilirim fikri ya da bu konuyla ilgili farklı bir düşüncesi olan arkadaşlar belirtirse çok sevinirim. Çok uzun yazdım kusura bakmayın anca yazarak rahatlayabiliyorum çünkü. Cevap veren herkese şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...