Merhaba sevgili üyeler. 6 ay önce anne oldum bir tane kızım var. Başta gaz sancısı vs derken zaman geçti bu günlere geldik, Allah herkesin evladını anne babasına bağışlasın. Benim sorun ten tene temasla ilgili. Belki herkeste bu kadar sorun olmamıştır ama benim içime oturdu adeta.
Bebeğim normal doğumla geldi dünyaya, 38+4 te anı bir doğum oldu ama kısa sürdü çok şükür. Fakat doğum bitip kızım gelince onu hemen kucağıma vermediler. Doğduğunu gördüm ve sanırım topuk kanı k vit vs için aldılar. Bana da dikiş atıldığı için yavrumu uzun süre kucağıma alamadım. İlk kokusunu içime çekemedim. Ona öyle uzaktan baktım , devlet hastanesi biliyorsunuz koşulları bir söz söyleyince 10 tane azar yiyor insan. Bir de o sancı halinde azarlarlar diye yavrum verin bile diyemedim. İşin tuhaf kısmı bir hafıza boşluğu yaşıyorum. O an neler oldu kızımı alınca ne hissettim vs hatırlamıyorum. Sanki o kısım hafizamdan silinmiş gibi. Çok pişman oluyorum neden istemedim verin demedim onu uzaktan izledim o ani yasayamadim o kadar pişmanım ki içimde uhde kaldı. Daha sonraları da bebeğime bağlanma sorunları yaşadım niye doğdu nasıl bakacağım vs diye, bunda esimin de payı çok fazla çünkü evlendigimizden beri birçok sorun yaşadık ve bana hiç bir zaman duygusal olarak destek olmadı. Şu anda da kizimi çok seviyorum tabii ki, ama sanki bir eksiklik var bunu hep hissediyorum ve bu durum çok yoruyor beni psikoloji olarak davranıyorum. Velhasıl bu durumu nasıl asabilirim ne yapabilirim fikri ya da bu konuyla ilgili farklı bir düşüncesi olan arkadaşlar belirtirse çok sevinirim. Çok uzun yazdım kusura bakmayın anca yazarak rahatlayabiliyorum çünkü. Cevap veren herkese şimdiden teşekkür ederim.
Bebeğim normal doğumla geldi dünyaya, 38+4 te anı bir doğum oldu ama kısa sürdü çok şükür. Fakat doğum bitip kızım gelince onu hemen kucağıma vermediler. Doğduğunu gördüm ve sanırım topuk kanı k vit vs için aldılar. Bana da dikiş atıldığı için yavrumu uzun süre kucağıma alamadım. İlk kokusunu içime çekemedim. Ona öyle uzaktan baktım , devlet hastanesi biliyorsunuz koşulları bir söz söyleyince 10 tane azar yiyor insan. Bir de o sancı halinde azarlarlar diye yavrum verin bile diyemedim. İşin tuhaf kısmı bir hafıza boşluğu yaşıyorum. O an neler oldu kızımı alınca ne hissettim vs hatırlamıyorum. Sanki o kısım hafizamdan silinmiş gibi. Çok pişman oluyorum neden istemedim verin demedim onu uzaktan izledim o ani yasayamadim o kadar pişmanım ki içimde uhde kaldı. Daha sonraları da bebeğime bağlanma sorunları yaşadım niye doğdu nasıl bakacağım vs diye, bunda esimin de payı çok fazla çünkü evlendigimizden beri birçok sorun yaşadık ve bana hiç bir zaman duygusal olarak destek olmadı. Şu anda da kizimi çok seviyorum tabii ki, ama sanki bir eksiklik var bunu hep hissediyorum ve bu durum çok yoruyor beni psikoloji olarak davranıyorum. Velhasıl bu durumu nasıl asabilirim ne yapabilirim fikri ya da bu konuyla ilgili farklı bir düşüncesi olan arkadaşlar belirtirse çok sevinirim. Çok uzun yazdım kusura bakmayın anca yazarak rahatlayabiliyorum çünkü. Cevap veren herkese şimdiden teşekkür ederim.
ben sizi çok çok iyi anladım. Benzer şeyler yaşamışız diyebilirim. Ben normal doğumu çok istemiştim ama onu bile yapamadım. Tüm hamileliğim boyunca normal/ doğal doğuma, ten tene temasa dair kitaplar okuyup online eğitimlere katıldım. Ama doğumum ilerlemediği için sezaryen olmak durumunda kaldım. Doğum sonrası aynı şekilde hemen muayeneye aldılar temizleyip sarıp yanağını yanağıma değdiriverdiler sadece. Kucağıma alıp emzirmem ancak yarım saat sonra dikişin bitip odaya alınmamdan sonra olabildi. Ben de inanın hatırlamıyorum o anı. Ne ağladım ne başka bi şey. Şoktaydım sanırım. Sonrasında ben de uzunca süre hep normal doğum olsaydı ten tene temas olsaydı, bebeğim etkilendi mi strese girdi mi gibi şeyler düşünüp durdum. Kendime eziyet ettim kısacası. 
Lohusalık bitince daha aklı selim düşünmeye başladım. Ve o normal doğum ten tene temas paylaşımları yapan bütün hesapları takibi bıraktım. Çünkü fark ettim ki ben onlardan etkileniyorum. Kendi kendimi negatif dolduruyorum. Bütün o şeyleri okumasam görmesem belki de çok daha mutlu ve huzurlu olacaktım. 
daha çok yeni annesiniz zamanla aranızdaki paylaşımınız bağınız kuvvetlenecek ve asıl sevgi ve temas ihtiyacını bebeğiniz büyürken verebileceğinizi anlayacaksınız
. 
hayırlı olsun.
