Eşimin ailesini sevmeme rağmen doğumda uzun süre gelip kalmalarını ben de istemiyorum. İlk doğumda 2 hafta kalmışlardı. Ailem hayatta değil, ondan dönüşümlü gidip gelmeler olmadı. Evim minicik, 60 m2. O küçücük delikte onlarla 2 hafta dip dibe yaşamak beni depresyondan depresyona soktu. Allah razı olsun yemek filan yaptılar, haklarını yemeyeyim ama gözüm yemekte filan değil, aç kalmam neticede... Lohusa bir kadının yemekten çok alana, sükunete ve mahremiyete ihtiyacı var bence. Neyse... Eşim de bunalmıştı onlar o kadar uzun kalınca. Ne yapacağız, kafama çok takılıyor, bir de kızımız var, ev daha beter curcuna olacak, bunu yaşamak istemiyorum dedim. Telefon edip söyleyecekmiş ailesine; evi bahane ederek, yardıma değil, sevmeye gelin, biz hallederiz işleri filan diye... Kırılmalarını istemem ama ben de insanım yav. Anlayış gösterilmesi gereken ben olmalıyım diye düşünüyorum.
Sizin için durum henüz çok erken, ortada bir şey yok. Eşiniz anlayışlı bir insansa kafa kafaya verip çözersiniz bu işi. Hiç gelmemelerini istemek elbette abes ama kimsenin evinizde kamp kurmasında da gerek yok.