Durumunuza çok üzüldüm. Bin takla atmak zorunda değilsiniz, kendinizi bu derece baskı altında hissetmeyin, sırf bebeğinizi istediniz diye bunları yaşatmaya hakkı olmadığını düşünüyorum. Ama bir yandan da sizi anlıyorum çünkü benzerini ben de yaşadım. Bebek yapma kararı almıştık eşimle ve tam birbuçuk yıl korunmadan ilişkiye girdik. İkimizde istiyorduk, yani öyle konuşuyordu, keşke bir çocuğumuz olsa falan diyordu, sonra hamile olduğumu öğrendim, ben çok mutlu oldum ama eşim aldıralım diye tutturdu. Bende deneme tahtası olmadığımı kararımdan vazgeçmeyeceğimi söyledim. Bebeğimi doğurdum ama bir yıl boyunca başıma kaktı. Bebek ağladıkça bende hep tedirgin oldum. Sonra kendine geldi bir yıl sonunda ama şimdi düşünüyorum bu tedirginlik bazen hala depreşiyor asla tamamen gitmiyor. Kendinize bunu yapmayın.[/QUOTE istesem de anlatamıyorum 31 haftalık bebegi komşular ögrendi hepsi şok nazarmı dikkatsizlik mi karnım üzerine düştüm kimseye söylemedim ağrılar dayanılmaz olunca hastaneye götürdü eşim bebek düşecek diye beklerken Dr.bebek iyi ama bu ağrının sebebini bulamadım dedi eşimin rengi attı bebek saglıklı dıye buncayıllık kocam böyle yıkılış. Görmedim ağrılarım oldugu içi Dr hastaneye yat dedi eşimin halini görüp te yatmadım söyleyemedim düştüğümü bir hafta cektim doguma gittiğim akşam sabaha kadar sancıları ama ah diyemedim sesimi duymasın diye bu tedirginlikler hala var bebek ağlamasın diye yapmadığım kalmıyor.