- 22 Eylül 2014
- 5.141
- 7.348
- 198
- Konu Sahibi guneykarimkure
- #1
Merhaba okuyan herkese.
Derdim, başlığımın devamı; evciliniz öldüğünde yokluğuna nasıl alıştınız? Alışılır mı?
Ben aklıma geldikçe bunalıyorum, üzülüyorum, kulaklarım yanıyor, "neşesine Yen'i kavuşan dostum artık Yok" diye derin nefes alıp iç çekiyorum.
6 sene boyunca evimde, ya da evlerinde tatile giden arkadaşlarımın evcillerine gönüllü baktım.
Köpekler en fazla 3 ay durdu bende, kediler haftalık.
Hepsinin cinsi türü bambaşkaydı. Ama hala uzaktan bile olsa beni tanırlar, sesimi duyarlar.
Bir kuş aldım, yakışıklı, bebek, rengi çok orjinal, huyu şımarık :)) çok bağlandım ona
Tam yılbaşı gecesi yatarken son kez bakayım diye yanına gittim, hareketsiZ duruyordu, tüyleri dimdik ve soluk...
İlk anda anlamadım, kabullenemedim mi nedir..
Sabaha kadar sırtını koklayıp ağladım. Sonraki gün derhal aynı yere gidip başka bir bebek aldım evime arkadaş.
Huyu diğerine göre farklı; çok sakin. Elimde duruyor, kendini öptürüyor, ona konuştuğumu fark ettiğinde cevap veriyor :)
Fakat, sevdim derken bile kötüyüm, ona rahmetliye seslendiğim gibi seslendiğimde, öyle baktığımda, öptüğümde, kokladığım da suçlu hissediyorum, aynı kafes, aynı ev, aynı kadın, aynı yem. Sanki ihanet ediyorum ölen bebeğime, içim böngür böngür.
Bari başka kafes alsaydım diyorum Yen'i bebeğe, sonra "ya saçmalama onlar eşyalarla duygusal bağ kurmuyor, benden önce bir kuş yaşamış geçmiş der herhalde" diye düşünüyorum.
Ama suçlu hissediyorum
Çözümü Yok, fikir de danışmıyorum ya zaten. Dertleşelim istiyorum.
Aldatılmak, kv, ev.. her ne kadar dertse
Benimki de o kadar dert.
Derdim, başlığımın devamı; evciliniz öldüğünde yokluğuna nasıl alıştınız? Alışılır mı?
Ben aklıma geldikçe bunalıyorum, üzülüyorum, kulaklarım yanıyor, "neşesine Yen'i kavuşan dostum artık Yok" diye derin nefes alıp iç çekiyorum.
6 sene boyunca evimde, ya da evlerinde tatile giden arkadaşlarımın evcillerine gönüllü baktım.
Köpekler en fazla 3 ay durdu bende, kediler haftalık.
Hepsinin cinsi türü bambaşkaydı. Ama hala uzaktan bile olsa beni tanırlar, sesimi duyarlar.
Bir kuş aldım, yakışıklı, bebek, rengi çok orjinal, huyu şımarık :)) çok bağlandım ona
Tam yılbaşı gecesi yatarken son kez bakayım diye yanına gittim, hareketsiZ duruyordu, tüyleri dimdik ve soluk...
İlk anda anlamadım, kabullenemedim mi nedir..
Sabaha kadar sırtını koklayıp ağladım. Sonraki gün derhal aynı yere gidip başka bir bebek aldım evime arkadaş.
Huyu diğerine göre farklı; çok sakin. Elimde duruyor, kendini öptürüyor, ona konuştuğumu fark ettiğinde cevap veriyor :)
Fakat, sevdim derken bile kötüyüm, ona rahmetliye seslendiğim gibi seslendiğimde, öyle baktığımda, öptüğümde, kokladığım da suçlu hissediyorum, aynı kafes, aynı ev, aynı kadın, aynı yem. Sanki ihanet ediyorum ölen bebeğime, içim böngür böngür.
Bari başka kafes alsaydım diyorum Yen'i bebeğe, sonra "ya saçmalama onlar eşyalarla duygusal bağ kurmuyor, benden önce bir kuş yaşamış geçmiş der herhalde" diye düşünüyorum.
Ama suçlu hissediyorum
Çözümü Yok, fikir de danışmıyorum ya zaten. Dertleşelim istiyorum.
Aldatılmak, kv, ev.. her ne kadar dertse
Benimki de o kadar dert.
