Hayattan keyif alamıyorum

NDA .!.:

Ne mutlu size, Allah ayırmasın sizi güzel evladınızdan. Bizim süreçlerimiz çok uzun ve külfetli belki bilirsiniz. Deneyebileceğimiz en müsait tarih de seneye yaz o zaman da 42 yaşında olacağım, yani doktorların demesine göre bu tedavilerde ay bile farkediyor, kısmet diyelim bakalım

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Merhaba arkadaşlar. Uzun bir süredir hiçbir şeyden keyif alamıyorum. 7 yıllık evliyim çocuğumuz olmadı yaşım 41 şu an. 10 kez tüp bebek tedavisi denedik iyi doktorlarda olmadı maalesef. Kader dedik. 3 yıl önce çocuk esirgeme kurumuna başvurduk, sıramız gelmeden sıradan çıktık maalesef. 40 yaş üstüne 0-1 yaş verilmiyor bulunduğum şehirde. Diğer yaş grupları da zaten çok az geldiğinden bu maceramız da sona erdi. Eşim şehir dışında çalışıyor, haftanın yarısı orda yarısı burda gibi. Hatta bazen sadece haftasonu burda kalıyor. Belli bir düzenimiz yok. Bu düzensizlik benim canımı çok sıkıyor. Kendimi hala bekar gibi hissediyorum. Eşim yok diye doğru dürüst yemek yapmıyorum geçiştiriyorum. Hoş, olduğunda da tencere yemekleri pek sevmez, hazır şeyleri daha çok seviyor. Ailem bana yakın arada o yapar yemeklerimi. Yani sorun yemek değil tabi ki ama evde ne tencere kaynıyor ne de bir ses, eğlence var. Yaşıtlarımın hepsinin çocuğu var, bizim olmadığı için görüştüğümüz kişiler de azaldı hatta hiç kalmadı desem yeridir. Çalışıyorum öğretmenim, okulda da hiç arkadaşım yok gibi. Arkadaşlarımla konuşacak vaktim de olmuyor okulda sorun bu sanırım.(teneffüsümüz yok ondan) konuşabileceğimiz dertleşebileceğim, akıl alabileceğim bir kişi bile yok. 7 yıldır aynı apartmanda oturuyorum kimse kapımı çalmaz. Görünüş olarak sevecen, yardımsever, mütevazı, özümde iyi bir insan olduğumu düşünüyorum ve tanıyanlar da öyle söylerler. Ama bundan mıdır bilmiyorum unutulan, akıla gelmeyen, tercih edilmeyen biri oldum sanki. Çevreme bakıyorum insanlar birbirleriyle nasıl samimiler yakınlar, imreniyorum. Dertleşecek arkadaşım yok, beni sadece dinleyip beni ben olduğum için seven arayan soran hiçkimse yok ailem dışında. Ailemle de her şeyi konuşamıyorum, annem özelllikle üzülünce hemen kafaya takıp dertleniyor. Eşim zaten kendi havasında geldiği günler telefondan kaldırmaz başını. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Evde çocuk odamızla ilgili hayallerim vardı, ama çocuk olmayınca o odayı resmen çöp odaya çevirdim. Elime geçeni oraya koyuyorum, ve toplamak da gelmiyor içimden. Evde ses olsun diye muhabbet kuşları aldık, onlar bile ev sessizken, tv kapalıyken ötmüyorlar sessiz sessiz duruyorlar. Bütün gün evde tek başıma sessizlikten deliriyorum. Dışarlardan, diğer katlardan konuşma sesleri çocuk sesleri geliyor ama bizim ev o kadar sessiz ki. Bazen dışarı çıkayım diyorum ama yek başıma sıkılıyorum. Eskiden kendi kendime yeterdim sıkılmazdım yalnızlıktan ama bu sıralar yalnızlık beni boğuyor. Arada ailem eşim dışında telefonum çalsın birileri halimi sordun gel kahve içelim ya da geliyorum sana desin istiyorum ama maalesef koca bir hüsran. Her şey benden kaynaklı farkındayım ama 41 yaşında bu iletişimsizlik, sevgisizlik, düşüncesizlik çok daha fazla sinirimi bozuyor. Bazen annem ve babamla dışarıya çıkıyorum, onda da sadece tek bir gayem var, özellikle annem mutlu olsun diye. İnsanlar kendilerini çocuklarına adarlar onları gezdirirler ya, ben de aynısını annem için yapıyorum. Ablam başka şehirde olduğu için onlarla yakından ilgilenmek benim görevim, seve seve de yapıyorum ama benim tek derdim bu olmuş bakıyorum da. Hayatımda eksikler var. Manevi olarak elimden geldiğince ibadetlerimi yapmaya çalışırım, ama beni anlayan birilerine acil ihtiyacım var sanırım. Çok uzun oldu umarım sonuna kadar okuyanlar olur aranızda, lütfen bana

NDA .!.:

Merhaba arkadaşlar. Uzun bir süredir hiçbir şeyden keyif alamıyorum. 7 yıllık evliyim çocuğumuz olmadı yaşım 41 şu an. 10 kez tüp bebek tedavisi denedik iyi doktorlarda olmadı maalesef. Kader dedik. 3 yıl önce çocuk esirgeme kurumuna başvurduk, sıramız gelmeden sıradan çıktık maalesef. 40 yaş üstüne 0-1 yaş verilmiyor bulunduğum şehirde. Diğer yaş grupları da zaten çok az geldiğinden bu maceramız da sona erdi. Eşim şehir dışında çalışıyor, haftanın yarısı orda yarısı burda gibi. Hatta bazen sadece haftasonu burda kalıyor. Belli bir düzenimiz yok. Bu düzensizlik benim canımı çok sıkıyor. Kendimi hala bekar gibi hissediyorum. Eşim yok diye doğru dürüst yemek yapmıyorum geçiştiriyorum. Hoş, olduğunda da tencere yemekleri pek sevmez, hazır şeyleri daha çok seviyor. Ailem bana yakın arada o yapar yemeklerimi. Yani sorun yemek değil tabi ki ama evde ne tencere kaynıyor ne de bir ses, eğlence var. Yaşıtlarımın hepsinin çocuğu var, bizim olmadığı için görüştüğümüz kişiler de azaldı hatta hiç kalmadı desem yeridir. Çalışıyorum öğretmenim, okulda da hiç arkadaşım yok gibi. Arkadaşlarımla konuşacak vaktim de olmuyor okulda sorun bu sanırım.(teneffüsümüz yok ondan) konuşabileceğimiz dertleşebileceğim, akıl alabileceğim bir kişi bile yok. 7 yıldır aynı apartmanda oturuyorum kimse kapımı çalmaz. Görünüş olarak sevecen, yardımsever, mütevazı, özümde iyi bir insan olduğumu düşünüyorum ve tanıyanlar da öyle söylerler. Ama bundan mıdır bilmiyorum unutulan, akıla gelmeyen, tercih edilmeyen biri oldum sanki. Çevreme bakıyorum insanlar birbirleriyle nasıl samimiler yakınlar, imreniyorum. Dertleşecek arkadaşım yok, beni sadece dinleyip beni ben olduğum için seven arayan soran hiçkimse yok ailem dışında. Ailemle de her şeyi konuşamıyorum, annem özelllikle üzülünce hemen kafaya takıp dertleniyor. Eşim zaten kendi havasında geldiği günler telefondan kaldırmaz başını. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Evde çocuk odamızla ilgili hayallerim vardı, ama çocuk olmayınca o odayı resmen çöp odaya çevirdim. Elime geçeni oraya koyuyorum, ve toplamak da gelmiyor içimden. Evde ses olsun diye muhabbet kuşları aldık, onlar bile ev sessizken, tv kapalıyken ötmüyorlar sessiz sessiz duruyorlar. Bütün gün evde tek başıma sessizlikten deliriyorum. Dışarlardan, diğer katlardan konuşma sesleri çocuk sesleri geliyor ama bizim ev o kadar sessiz ki. Bazen dışarı çıkayım diyorum ama yek başıma sıkılıyorum. Eskiden kendi kendime yeterdim sıkılmazdım yalnızlıktan ama bu sıralar yalnızlık beni boğuyor. Arada ailem eşim dışında telefonum çalsın birileri halimi sordun gel kahve içelim ya da geliyorum sana desin istiyorum ama maalesef koca bir hüsran. Her şey benden kaynaklı farkındayım ama 41 yaşında bu iletişimsizlik, sevgisizlik, düşüncesizlik çok daha fazla sinirimi bozuyor. Bazen annem ve babamla dışarıya çıkıyorum, onda da sadece tek bir gayem var, özellikle annem mutlu olsun diye. İnsanlar kendilerini çocuklarına adarlar onları gezdirirler ya, ben de aynısını annem için yapıyorum. Ablam başka şehirde olduğu için onlarla yakından ilgilenmek benim görevim, seve

Genişletmek için tıkla...

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Merhaba arkadaşlar. Uzun bir süredir hiçbir şeyden keyif alamıyorum. 7 yıllık evliyim çocuğumuz olmadı yaşım 41 şu an. 10 kez tüp bebek tedavisi denedik iyi doktorlarda olmadı maalesef. Kader dedik. 3 yıl önce çocuk esirgeme kurumuna başvurduk, sıramız gelmeden sıradan çıktık maalesef. 40 yaş üstüne 0-1 yaş verilmiyor bulunduğum şehirde. Diğer yaş grupları da zaten çok az geldiğinden bu maceramız da sona erdi. Eşim şehir dışında çalışıyor, haftanın yarısı orda yarısı burda gibi. Hatta bazen sadece haftasonu burda kalıyor. Belli bir düzenimiz yok. Bu düzensizlik benim canımı çok sıkıyor. Kendimi hala bekar gibi hissediyorum. Eşim yok diye doğru dürüst yemek yapmıyorum geçiştiriyorum. Hoş, olduğunda da tencere yemekleri pek sevmez, hazır şeyleri daha çok seviyor. Ailem bana yakın arada o yapar yemeklerimi. Yani sorun yemek değil tabi ki ama evde ne tencere kaynıyor ne de bir ses, eğlence var. Yaşıtlarımın hepsinin çocuğu var, bizim olmadığı için görüştüğümüz kişiler de azaldı hatta hiç kalmadı desem yeridir. Çalışıyorum öğretmenim, okulda da hiç arkadaşım yok gibi. Arkadaşlarımla konuşacak vaktim de olmuyor okulda sorun bu sanırım.(teneffüsümüz yok ondan) konuşabileceğimiz dertleşebileceğim, akıl alabileceğim bir kişi bile yok. 7 yıldır aynı apartmanda oturuyorum kimse kapımı çalmaz. Görünüş olarak sevecen, yardımsever, mütevazı, özümde iyi bir insan olduğumu düşünüyorum ve tanıyanlar da öyle söylerler. Ama bundan mıdır bilmiyorum unutulan, akıla gelmeyen, tercih edilmeyen biri oldum sanki. Çevreme bakıyorum insanlar birbirleriyle nasıl samimiler yakınlar, imreniyorum. Dertleşecek arkadaşım yok, beni sadece dinleyip beni ben olduğum için seven arayan soran hiçkimse yok ailem dışında. Ailemle de her şeyi konuşamıyorum, annem özelllikle üzülünce hemen kafaya takıp dertleniyor. Eşim zaten kendi havasında geldiği günler telefondan kaldırmaz başını. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Evde çocuk odamızla ilgili hayallerim vardı, ama çocuk olmayınca o odayı resmen çöp odaya çevirdim. Elime geçeni oraya koyuyorum, ve toplamak da gelmiyor içimden. Evde ses olsun diye muhabbet kuşları aldık, onlar bile ev sessizken, tv kapalıyken ötmüyorlar sessiz sessiz duruyorlar. Bütün gün evde tek başıma sessizlikten deliriyorum. Dışarlardan, diğer katlardan konuşma sesleri çocuk sesleri geliyor ama bizim ev o kadar sessiz ki. Bazen dışarı çıkayım diyorum ama yek başıma sıkılıyorum. Eskiden kendi kendime yeterdim sıkılmazdım yalnızlıktan ama bu sıralar yalnızlık beni boğuyor. Arada ailem eşim dışında telefonum çalsın birileri halimi sordun gel kahve içelim ya da geliyorum sana desin istiyorum ama maalesef koca bir hüsran. Her şey benden kaynaklı farkındayım ama 41 yaşında bu iletişimsizlik, sevgisizlik, düşüncesizlik çok daha fazla sinirimi bozuyor. Bazen annem ve babamla dışarıya çıkıyorum, onda da sadece tek bir gayem var, özellikle annem mutlu olsun diye. İnsanlar kendilerini çocuklarına adarlar onları gezdirirler ya, ben de aynısını annem için yapıyorum. Ablam başka şehirde olduğu için onlarla yakından ilgilenmek benim görevim, seve seve de yapıyorum ama benim tek derdim bu olmuş bakıyorum da. Hayatımda eksikler var. Manevi olarak elimden geldiğince ibadetlerimi yapmaya çalışırım, ama beni anlayan birilerine acil ihtiyacım var sanırım. Çok uzun oldu umarım sonuna kadar okuyanlar olur aranızda, lütfen bana bir şeyler yazın..

Genişletmek için tıkla...

Lerisa .!.:

Merhaba oncelıkle esınızle oturup konusun bi, beraber bıseyler yapmayı deneyın, tek sıkılıyorum dedınız, calın komsuların kapını davet edın, dawetinize icabet eden olmassa bu sızlık bırsey degıldır komsuluk ölmüş cunku bazı sehırlerde, kendınıze hobı olusturabılırsınız, cocuk ıcınde ümidinizi kaybetmeyın annem 50 yasında bi kız kardes getırdı bana :) acın meryem suresını okuyun cocuk sahıbı olmak ısteyenlere bunu tavsiye ediyorlar hala sıkılıyorum dıyorsanız bana yazabilirsınız sohbet etmeyı severım :)

Genişletmek için tıkla...

Dasmeer .!.:

Ben çocuk için mücadele etmenizi isterim ama tüp bebek vs o süreçler kolay değil.
Ama isteyen insanlarin çocuğu olmasını isterim.
Kadınların yumurtaları vs herşeyi sınırlı o yüzden hala imkan varken deneseniz keske.
Bir komşum pes etmedi 20 yıl sonra çocuk sahibi oldu.
Mücadele güzel bir şey.

Genişletmek için tıkla...

kelebek_gibi .!.:

Size özel mesaj atmak istedim ama kapalı sanırım.

Genişletmek için tıkla...

zerefsann .!.:

merhaba, sadece ilk yazınızı okuyarak cevaplıyorum. hayattan keyif alamamanız psikolojik durumunuz açısından tehlike çanlarının çalmaya başladığını gösteriyor. öncelikle bir destek almayı düşünebilirsiniz çünkü bu keyifsizlik gerçekten önemli bir konu geçiştirmeyin. ana probleminizin çocuk sahibi olamamak olduğunu düşünüyorum bu durum sizde depresyon oluşturmuş olabilir ve bunun devamında kendinizi tüm dünyaya kapatmışsınız. ilk adımı ana probleminizi bulmakla atabilirsiniz çünkü diğer problemler ona eklenerek peşinden geliyor çorap söküğü gibi. uzun yıllar tüp bebekte başarısız olup 40lı yaşlarda kendi kendine hamile kalanlar gördüm. yani hiçbir şey imkansız değil ve bu insanların elinde olan bir şey de değil. bu dünyaya gelmesi gereken biri varsa o şartlar ne olursa olsun orada oluşacak, ama yoksa malesef oluşmayacak ve eminim ki sonuç sizin için en hayırlısı olacak. bazen evlatların varlığı imtihan oluyor bazen de yokluğu. hangisi daha zor tartışılır. şu an yaşadığınız hayat sizin için en hayırlısı inanın. bu gibi düşünceleri kabullendikten sonra yalnızlığınız için küçük adımlar atmak için zorlayın kendinizi. komşularınıza kısa ziyaretler yapmakla başlayabilirsiniz eminim ki geri dönüşler çok güzel olacak

Genişletmek için tıkla...

sonradanprenses .!.:

Bence derdiniz tam olarak çocuk olmaması değil eşinizin eve az gelmesi. O olmayınca da kendinizi yalnız hissediyorsunuz ve içinizdeki sıkıntı ortaya çıkıyor. Belki eşiniz hep evde olsa onunla güzel zamanlar geçirseniz nadiren aklınıza gelecek mesele yalnızlık olunca ortaya çıkmış.
Ama eşinizin iş durumu düzelmeyecekse kesinlikle kedi alın. Benim kedim yok ama biliyorum onlar çok iyi arkadaş. Eskiden vardı çocuğum gibiydi yaramazdı peşinden koşardım hep :)
Ve kişisel fikrim çocuk hayatta olmazsa olmaz değil bence. 29 yaşındayım çocuk istemiyorum hiç. Kendinizi eksik hissetmeyin hiç.
Bu arada çok naif ve tatlı birisiniz bence lütfen yaşamı sevin eşinizle az görüşseniz de yalnız aktiviteler yapmaktan kaçınmayın. Bi kafeye gidip kitap okuyun takın kulaklığı müzik dinleyin yürüyüş yapın.
Ömür bu, yakalamazsak uçar gider.

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Çok teşekkürler ne de güzel yazmışsınız öyle, kedi kesinlikle çok aşırı istediğim bir şey ama şu an muhabbet kuşlarım var onlardan çekiniyorum açıkçası, ama fırsatını bulduğumda hiç beklemeden bir tane sahiplenmek isterim. Eşimin iş durumu maalesef en az bir sene daha böyle olmak zorunda, ama ekimden itibaren gitmeleri biraz daha azalacak, 3 gün gidip 4 gün evde olacak. Ama o evde olduğu zamanlarda da sürekli evde oturayım diyen biri olmadığı için yine akşama anca eve gelir O dediğiniz yürüyüşler, tek başına kafeye gitmeler, tek başına sinemaya gitmeler benim eskiden çok yaptığım şeylerdi, ama şimdi gittiğimde karşıdan gelen anne çocuklar -ki bu 1 değil 2 değil hemen herkes- beni daha çok özendiriyor sanki, kıskanmak değil bu kesinlikle sadece o an benim de çocuğum olsa nereye giderdim neler alırdım ona ne giydirirdim düşünceleri falan geçiyor, işte belki de bu yüzden çok kalabalık yerlere avm gibi gitmek istemiyorum.
Ama dediğiniz gibi ömür akıp gidiyor, şu an hala 41 yaşında olduğuma inanamıyorum, sanki hala 20-30 lu yaşlardayım. Bir an önce toparlanmak lazım bir sonraki sıkıntıya kadar değil mi Sıkıntı bitmez ne de olsa

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Teşekkür ederim güzel fikirleriniz için, size katılıyorum ana sebep çocuk olayı, aslında geçen yazki en son tedavimden sonra kabullendiğimi düşündüm daha iyiydim ama ara ara hayat karşıma hep bu tür şeyler getiriyor, hep de öyle olmaz mı zaten Ufacık bir video bir şarkı bile aniden içte yatan kasveti gün yüzüne çıkarıyor. Kendimle ilgili meşgale bulmak en iyisi, iyi ki okullar açılıyor en azından çocuklar bana inanılmaz keyif veriyor, bakın işte yine çocuk, yani yaptığım iş bile benim ne kadar çok çocuk sevdiğimi ve özlemimi gösteriyor olmalı, ama dediğiniz gibi hakkımda hayırlısı buymuş demek ki, olması beni daha çok üzecekti belki, çünkü çok dua ettim bir ara dedim ki Allahım beni sevmiyor galiba, yoksa bu kadar yalvarmaya bir evlat nasip ederdi, ama belki de sevdiğinden nasip etmedi, yaş ilerledikçe daha farkına varıyor insan. Benim de sınavım buymuş demek geliyor bir tek içimden

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Çok teşekkürler ne de güzel yazmışsınız öyle, kedi kesinlikle çok aşırı istediğim bir şey ama şu an muhabbet kuşlarım var onlardan çekiniyorum açıkçası, ama fırsatını bulduğumda hiç beklemeden bir tane sahiplenmek isterim. Eşimin iş durumu maalesef en az bir sene daha böyle olmak zorunda, ama ekimden itibaren gitmeleri biraz daha azalacak, 3 gün gidip 4 gün evde olacak. Ama o evde olduğu zamanlarda da sürekli evde oturayım diyen biri olmadığı için yine akşama anca eve gelir O dediğiniz yürüyüşler, tek başına kafeye gitmeler, tek başına sinemaya gitmeler benim eskiden çok yaptığım şeylerdi, ama şimdi gittiğimde karşıdan gelen anne çocuklar -ki bu 1 değil 2 değil hemen herkes- beni daha çok özendiriyor sanki, kıskanmak değil bu kesinlikle sadece o an benim de çocuğum olsa nereye giderdim neler alırdım ona ne giydirirdim düşünceleri falan geçiyor, işte belki de bu yüzden çok kalabalık yerlere avm gibi gitmek istemiyorum.
Ama dediğiniz gibi ömür akıp gidiyor, şu an hala 41 yaşında olduğuma inanamıyorum, sanki hala 20-30 lu yaşlardayım. Bir an önce toparlanmak lazım bir sonraki sıkıntıya kadar değil mi Sıkıntı bitmez ne de olsa

Genişletmek için tıkla...

sonradanprenses .!.:

Çocuk isteği nasıl bi duygu bilmiyorum ama yine de anlayabiliyorum.
Şöyle düşünün bazen videolara bakıp ağlıyorum demişsiniz ya, ağladığınızda oluyor mu çocuk? Hayır. O zaman üzmeyin kendinizi. Belki de çok kafaya takmamanız akışına bırakmanız lazım. Stres, üzüntü hafif şeyler değil zararlı vücut için. Olacağı varsa oluyor zaten isteseniz de istemeseniz de.
Ben de başka sebeplerden bu düşüncedeyim artık. Önce kendimiz.. Aynen öyle bitmez dert sıkıntı bizlerde akışına bırakmak lazım sizde deneyin :)

Genişletmek için tıkla...

zerefsann .!.:

rica ederim, bu bölümde cevapladığım konu sayısı çok az sizin ifade şekliniz beni çok etkiledi ve birkaç kelime söylemeden geçemedim. Lütfen Allah beni sevmiyor diye düşünmeyin. Bundan sonra benim her zaman dualarımda olacaksınız, Allah sizi sevmese bir başkasına dua ettirir mi ve belki kaç kişinin daha duasında olacaksınız ama bilmiyorsunuz. hepimiz en hassas noktalarımızdan imtihan oluyoruz. Siz sadece kendinize iyi bakın gerisi gelecek, bu durumdan kurtulmak kolay olmayabiliyor çünkü bi dönem ben de yaşadım. benim sebebim farklıydı ama o keyifsizliği o kadar iyi anlıyorum ki. ama geçiyor, geçecek, siz yeter ki üstüne gidin. güzel kalbinizin musmutlu olması dileğiyle

Genişletmek için tıkla...

9184 .!.:

Ben de 31 olmuşum ama 17_18 hissediyorum benim de istediğim bir şey var olmadığı olamayacağı için ben de mutlu olamıyorum

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Teşekkür ederim tavsiyeleriniz için. Meryem suresini çok okudum ben de ama belki de hayırlısı böyleymiş benim için ne diyelim

Genişletmek için tıkla...

Lerisa .!.:

Yinede olmuyor diye üzülmeyin cocugu olanın bın olmayanın bir derdi var Allah kimini cocukla kimini cocuksuz sınar, bende 7 yıllık evlıyım cocugum olmuyor bana olmaz dedıler herseyı yaptım halbukı, olsun kısmet degılmıs, siz kendiniz icin yinede farklı seyler yapmayı deneyın sıkılmamak adına

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Teşekkür ederim Allah isteyen herkese nasip etsin inşallah size de. Hayırlı değilse de olmasın zaten tek duamız bu, bazen her şeyi yapmak da yetmiyor, hakkımızda hayırlısı olsun

Genişletmek için tıkla...

akatsiya .!.:

Ay bi susmadın sana ne sana ne sana mı anlatacak ruh emici

Genişletmek için tıkla...