Düşünüyorumda ben bu kadar mi değersizim :(

JoeyMary .!.:

Kızlar kafayı yiyecem. Şimdiye kadar hiç mi insan insanı tanımaz. Söyle anlatayım. Arkadaş seçiminde hep yanılan birisiyim. Bir kız arkadaşım var işden hep problemleriyle gelirdi bana. Dinlerdim hep 1 il boyunca. Erkek arkadaşıyla ailesiyle sorunluydu ailesi vermiyorladi bunu sevgilisin. Kız resmen cephe almışdı annesine. İllakide kaçıcam diye. Bunu akıla fikire getirene kadar kendidme akıl kalmadı. Ailenden bulunmaz sevgilide kim aile önemli diye engelledim. Annem sevgi göstermiyor bana hep söver hep bağırır derdi nerdeyse nefret ediyorum diyordu. Anneler bazan sevgisini belli edemez ama bu seni sevmiyor anlamına gelmez diye baya uğraşdım. Şimdi annesiyle arası baya iyi. Sorunlarinda hep yaninda ben vardim. Bu sevgiliyle ayrıldı yenisini buldu hep destek oldum ona hep insandır dedim ama son olay damlayı taşırdı. Geçenlerde doktora gitdim kendimi kötü hiss etdim. Kalpde romatizma çıkdı. Baya iğne ilaç yazdı hala bitmedi tedavi. 1 haftalık yıllık izinimden aldım iğneler için. 1 hafta içince hem ilaç kullandım hem iğne yapdılar. Bir de yaz geldi yaz allerjim başladı. Bir yandanda grip. Aksilikden hepsi üst- üste geldi. 1 hafta içinde dun haric 1 defa bile aramadı yaşıyormusun öldünmü diye. Dun mesaj atdı yarın işe geliyormusun nasılsın diye bende ceva yazmadım. Bu gün işde yazdı nasılsın tedavi nasıl diye oralı bilem olmadım.

Ben hakketen merak ediyorum ya kimseye bana dokunmadkca sert cevap vermem. Yardım lazımsa en önde ben giderim. Hep elimden geldikce lazımsa maddi manevi yardim ederim. Psikolog gibiyimdir :) Ama soruyorum kendime insan bu kadarmi yanılır insan konusunda bu kadarmi degersizim ben ya kafayı yiyecem.

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle değersiz değilsin, sadece karşındaki insana fazla değer veriyorsun.
O iyi olsun, kötü zamanlarda doğru hareket edebilsin diye çabalıyorsun...

Benim bir arkadaşım vardı, bende bununla ilgili "ne yapsam" diye konu açacaktım.
Ama görüyorum ki yalnız değilim...

Arkadaşım - adına Zehra diyelim - başka bir arkadaşım tarafından tanıştırılarak, sıkı fıkı dost olduk.
2 sokak ötemde oturduğu için, görüşebiliyorduk.. Ben en azından iyi arkadaş olduğumuzu sanıyordum.
Hayatında yaşadığı sıkıntılardan tutunda en mutlu günlerine kadar - hani bir tabir vardır ya "donunun rengine kadar" herşeyini paylaşırdı.
Bir de beni hayatımın farklı bir yön almaasını sağlayan, canım kadar sevdiğim nişanlımla tanıştırdı...
Bazen düşünüyorum hayatımda yaptığı en iyi şey bu oldu galiba Zehra'nın...

Fakat gün geldi çok kötü bir kişi ile ilişki yaşamaya başladı, nişanlımla beraber "yapma, etme, sana göre birisi değil" anlatana kadar akla karayı seçtik.
Fakat, bazı insanlar "tavsiye"den çok yaşayarak öğrenmeyi seçerler ya, çok yanlışlar yaşadı ve sonunda gerçekten o kişinin kendisine göre olmadığını anladı...
Bunu anlayana kadar da çok canı yandı, çok fazla kötü sorunların üstesinden gelmek zorunda kaldı...

Neyse, gel zaman git zaman yavaş yavaş iletişimimiz kesildi. Sebebiyse aramaması sormaması.
Dediğin gibi benim de hayatımda sağlık anlamında bir sürü şeyler oldu. Dönemsel insanlar böyle zor zamanlar geçiriyor malesef ki.
Allah bu günlerimizi aratmasın ama, bir "alo" demesi, bir "nasılsın" demesi, içten bir 5 dakika ziyaret bile o an yeterde artar bile... Ama yok...
Nerdeeeee... Ben kendimi paraladım resmen o iyi olsun diye... Ama yaptıklarımın neticesinde bir iyi davranışa hasret kaldım desem yeridir.

Bir gün mesaj geldi Zehra'dan, gecenin saat 2'sinde. Bende tesadüfen lavaboya kalktığımda gördüm mesajı.
İçeriği ise "yarın sözüm var müsaitsen gelmeni beklerim"... Hayda, buyur buradan yak...
Bu ne şimdi, bu kadar mı değer veriyorsun her sırrını, her şeyini paylaştığın insana.
İşin garibi, sözleneceği çocuğunun adını bile duymamışım daha önce, hangi ara tanıştınız hangi ara sözlenmeye karar verdin, hadi geçtim hangi ara aileler tanıştı????
O gün de benim işim vardı, şehir dışına çıkacaktım zorunlu ve erteleyebileceğim birşey değildi. Belki 1 gün öncesinden haber verilebilseydi birşeyleri yine ayarlar, yine giderdim...
Ama işte, hatam burada sanırım, insanların benim gibi düşünebileceklerini farzediyorum, ama öyle olmuyor tabii ki...

Bunun üstüne celallendim zaten haksızlığa gelemeyen bir insanım.. En son söylenecek lafı en ileri söyleme huyumda vardır...
Ama "iyi bildiğim" arkadaşım düşüncesi ile, nazım geçer diye düşündüm... Ertesi gün hayırlı olsun diye aradım ve "inşallah gerdek gecenden önce düğünün haberini vermeyi unutmazsın" diye sitem ettim...
Ama haksız mıydım?

Ben sinirlendiğim ve üzüldüğümle kaldım.
Haberlerini alıyorum, hatta geçen gün annesini gördüm yolda, selamlaştık.
Evlendi ve hamile şu an.. Allah daha iyi etsin onu inşallah... Ama bu olaydan sonra, bir birimize söylemiş kem bir sözümüz yokken, ortada bir tartışma bir kavga yokken hala görüşmüyoruz.
Bazen aklıma geliyor, arasam mı sorsam mı nasıl diye, ama sonradan yaptıkları aklıma geliyor, yine yüz üstü bırakır en ihtiyacım olduğunda veya yine en önemli zamanlarında, yanında olmayı özellikle isteyeceğim durumlarda beni diskalifiye eder diye geliyor aklıma.. Arayamıyorum, elim gitmiyor telefona... 4-5 senelik arkadaşlık böylece tuzla buz oldu gitti... Giden zamana mı yanayım, sevdiğim arkadaşı kaybettiğime mi, yoksa göremediğim değere mi...

Ben Zehra'yı nikah şahidim yapmak istiyordum, ama o kadar kırgınım ki ona karşı...
Hala bu kırgınlığı yenebilmiş değilim... Nolurdu sanki iki tatlı dil bir güler yüzdü beklenen, ne olurdu bu olanlar yaşanmasa...
Arayıp bir özür dilese, bir adım gelse ben 10 adım gitmeye razıydım... Yazık oldu, sadece bunu diyebiliyorum...

Malesef bazı insanlar böyle. Yapacak birşey yok.
Yalnız değilsin, hepimizin başından bu tarz arkadaş sorunları, sıkıntıları geçiyor malesef.
Herkesi kendin gibi görme, nasıl davranış görüyorsan o şekilde davran...
İyi niyetini tabii ki kaybetme, ama kendini de değersiz konumuna getirecek hareketlerde bulunma derim...
Hayat işte, tam bir imtihan yeri.. İnsanları tanımakta onları anlamakta zaman alıyor...