eleştiri

Dea_Tacita15

Kenan'ım çölde vaha gibi, oğlum
Kayıtlı Üye
30 Aralık 2010
1.650
1.161
39
Mükemmel bir eş, mükemmel bir ev hanımı, mükemmel bir evlat-gelin-öğretmen-anne v.b değilim ama elimden geleni yapmaya çalışıyorum. Çocukluğumdan beri ne yaparsam yapayım anneme beğendiremezdim. Abim ne yaparsa haklıydı. Açık açık demese bile gözünde öyle olduğunu hep hissettim. Büyüdüm evlendim. Şimdi de eşim ne yaparsam yapayım beğenmiyor. 7 yıllık evliyim. Sürekli eleştiriliyorum. Hastalıktan kafamı kaldıramadığımda bile söylendiğini biliyorum. Son 10 gündür eşim namaza başladı. 5 vakit kılıyor. Namaza başlayan adam mülayimleşir. Bu iyice aksileşti. Dün akşam bir yere gitmemiz gerekti. Oğlumuzu götürmedik babannesine bıraktık. Almaya geldiğimizde oğlum bizimle gelmek istemedi. Gönlünü ettik eve getirdik. Oğlum çişim geldi dedi. Ben de adet olduğum ve çok yoğun kanamam olduğu için eşime götürür müsün dedim. Sağolsun götürdü ama giderken çocuğu getiresiye kadar uğraştın getirdin ilgilenmiyorsun. Göstermelik seviyorsun dedi. Çok ağrıma gitti. Yatsı namazını kılmaya gitti. Ben de bu namazı kılıyorsun ama kırdığın kalbimin hesabını nasıl vereceksin dedim. Çok dokundu anneliğimi de eleştirmesi.
 
siz bir kere çişe götürmemekle göstermelik sevmiş oluyorsunuzya, babası hiç uyuttu mu yemeğini yedirdi altını değiştirdi kustuğunda üstünü değiştirdi mi? hastalandığında baktı mı? cevaplar hayırsa bu hesaba göre babası oğlunuzu değil göstermelik sevmek, oğlunuzdan nefret ediyor.
 
siz bir kere çişe götürmemekle göstermelik sevmiş oluyorsunuzya, babası hiç uyuttu mu yemeğini yedirdi altını değiştirdi kustuğunda üstünü değiştirdi mi? hastalandığında baktı mı? cevaplar hayırsa bu hesaba göre babası oğlunuzu değil göstermelik sevmek, oğlunuzdan nefret ediyor.
Aynen katılıyorum :KK50:
 
Allah var oğluma babası da çok baktı. O konuda hakkını inkar edemem. Ateşlendiğinde benimle birlikte uyumadı. Kustuğunda üstünü değiştirir. Babası yıkar Oğlumu. Yani çok bakmıştır. Ama bnm anneliğimi eleştirme hakkı verir mi bu ona
 
Allah var oğluma babası da çok baktı. O konuda hakkını inkar edemem. Ateşlendiğinde benimle birlikte uyumadı. Kustuğunda üstünü değiştirir. Babası yıkar Oğlumu. Yani çok bakmıştır. Ama bnm anneliğimi eleştirme hakkı verir mi bu ona
bakın siz hakkını inkar etmiyorsunuz adamın. sizin kadar olmasada baktığı için.. ama o ne kolay hakkınızı yemiş. bunu fark etse keşke.
 
bakın siz hakkını inkar etmiyorsunuz adamın. sizin kadar olmasada baktığı için.. ama o ne kolay hakkınızı yemiş. bunu fark etse keşke.
Keşke herşeyimi sürekli eleştiriyor. Ben ne dersem deyim başkaları haklı oluyor alıştım da anneliğimi eleştirmesine yüzeysel seviyorsun demesi çok ağrıma gitti.
 
üzmeyin kendinizi :KK43:
benim de babam evlat ayırt etmeksizin böyle davrandı bizlere, yaptıklarımızı beğenmez takdir etmez hep yetersiz bulurdu evlendim çocuk sahibi oldum hala öyle...:KK43: daha iyi olmamız için uğraiıyor biliyorum ama tam bir kontrol delisi inan ki "şuraya gidicem" diyorum yol tarif ediyor "şurdan gitsen şöyle insen şurdan da çıksan..." en çok da anneme sarıyor.
çok uzun mevzuu uzatmayayım. böyle yetiştiğimiz için ister istemez bilinçaltımızda hep en iyisi olmalıyız diye bir mantık yatıyor ve en ufak başarısızlıkta kendimizi suçluyoruz. şahsen ben yetiştirilme tarzımdaki bu mükemmelliyetçilik yüzünden kendi içimde bir tepki oluşturdum küçüklükten beri zerre kadar hırsım yoktur inadına yapmam bazı şeyleri okul hayatım hep sermayeden yiyerek geçti resmen çalışmaya başarmaya antipatim oluştu ama demek bu da itici bir güçmüş ki şimdi eğitim ve meslek açısından iyi bir konumdayım. ama inanın başarısızlık söz konusu olduğunda kendimle değil babamla hesaplaşıyorum resmen. kırıcı bir laf söyleyecek diye ödüm kopuyor. hiç sağlıklı bir ruh hali değil biliyorum ama maalesf böyle:KK43: eşim de bu durumun farkında ve anlam veremiyor. millette ne hayırsız iş bilmez çocuklar var baban sizlerin kıymetini bilmiyor diyor ve bu bilinci ve karakteri sayesinde evliliğimde bu tarz sıkıntı yaşamadım

iyice içimi döktükten sonra (kusura bakmayın) sizin konunuza gelecek olursam, ya talihsiz bir biçimde eşiniz de mükemmeliyetçi tayfadan ya da başka bir seçenek var ki ben böyle olduğunu düşünüyorum
şöyle ki bu yetiştirilme tarzınız yüzünden hep daha iyi aha doğru olmak için çabalamışsınız hayatınızdaki eksiklikleri sürekli bertaraf etmişsiniz. ve böyle güçlü bir kadın imajından ötürü eşiniz de sizi beyninde herşeyin üstesinden gelen her sorumluluğu kaldırabilen biri olarak kodlamış ve en ufak bir pasif hareketiniz ya da çözülmesi gereken sorunu ona bırakmanız tepki göstermesine sebep olmuş.
doğru mu yapıyoruz bilmiyorum bizde de tartışmalar hep şunu şöyle yap bunu böyle yaptan çıkar, eşimin sorumluluk almasını isterim ama bırakmam ki adam yapsın etsin! o da benim tam aksime her işi yapılarak pek sorumluluk verilmeyerek büyütülmüş
offf yazdıkça yazdım umarım ruhunuz darlanmaz okumaktan :) ve umarım bir nebze yardımcı olabilmişimdir.
 
üzmeyin kendinizi :KK43:
benim de babam evlat ayırt etmeksizin böyle davrandı bizlere, yaptıklarımızı beğenmez takdir etmez hep yetersiz bulurdu evlendim çocuk sahibi oldum hala öyle...:KK43: daha iyi olmamız için uğraiıyor biliyorum ama tam bir kontrol delisi inan ki "şuraya gidicem" diyorum yol tarif ediyor "şurdan gitsen şöyle insen şurdan da çıksan..." en çok da anneme sarıyor.
çok uzun mevzuu uzatmayayım. böyle yetiştiğimiz için ister istemez bilinçaltımızda hep en iyisi olmalıyız diye bir mantık yatıyor ve en ufak başarısızlıkta kendimizi suçluyoruz. şahsen ben yetiştirilme tarzımdaki bu mükemmelliyetçilik yüzünden kendi içimde bir tepki oluşturdum küçüklükten beri zerre kadar hırsım yoktur inadına yapmam bazı şeyleri okul hayatım hep sermayeden yiyerek geçti resmen çalışmaya başarmaya antipatim oluştu ama demek bu da itici bir güçmüş ki şimdi eğitim ve meslek açısından iyi bir konumdayım. ama inanın başarısızlık söz konusu olduğunda kendimle değil babamla hesaplaşıyorum resmen. kırıcı bir laf söyleyecek diye ödüm kopuyor. hiç sağlıklı bir ruh hali değil biliyorum ama maalesf böyle:KK43: eşim de bu durumun farkında ve anlam veremiyor. millette ne hayırsız iş bilmez çocuklar var baban sizlerin kıymetini bilmiyor diyor ve bu bilinci ve karakteri sayesinde evliliğimde bu tarz sıkıntı yaşamadım

iyice içimi döktükten sonra (kusura bakmayın) sizin konunuza gelecek olursam, ya talihsiz bir biçimde eşiniz de mükemmeliyetçi tayfadan ya da başka bir seçenek var ki ben böyle olduğunu düşünüyorum
şöyle ki bu yetiştirilme tarzınız yüzünden hep daha iyi aha doğru olmak için çabalamışsınız hayatınızdaki eksiklikleri sürekli bertaraf etmişsiniz. ve böyle güçlü bir kadın imajından ötürü eşiniz de sizi beyninde herşeyin üstesinden gelen her sorumluluğu kaldırabilen biri olarak kodlamış ve en ufak bir pasif hareketiniz ya da çözülmesi gereken sorunu ona bırakmanız tepki göstermesine sebep olmuş.
doğru mu yapıyoruz bilmiyorum bizde de tartışmalar hep şunu şöyle yap bunu böyle yaptan çıkar, eşimin sorumluluk almasını isterim ama bırakmam ki adam yapsın etsin! o da benim tam aksime her işi yapılarak pek sorumluluk verilmeyerek büyütülmüş
offf yazdıkça yazdım umarım ruhunuz darlanmaz okumaktan :) ve umarım bir nebze yardımcı olabilmişimdir.
Yok daralmadım. Ben de boşvermişlik olarak çıktı. şu son 3-4 yıldır resmen parmağımı kaldırasım gelmiyor. Eşim maalesef mükemmeliyetçi. İlk evlendiğimiz yıllarda misafirin yanında yemeği beğenmeyip gidip yumurta kırdığını misafire de yumurta yedirdiğini bilirim. Benden daha becerikli ama ben de birşeyler yapmaya çalışıyorum niye takdir etmiyor anlamıyorum.
 
Ben olsam

Bir kez gönül yıktın ise bu kıldığın namaz değil

Derdim

Neymiş bu ya, çocuk sanki onun çocuğu değil. Çiş de yaptıracak ağzına da besleyecek gerekirse
 
Namazını kılıyor ama kırdığı kalbi görmüyor. Kabul oluyor mu sanıyor acaba.
 
Yok daralmadım. Ben de boşvermişlik olarak çıktı. şu son 3-4 yıldır resmen parmağımı kaldırasım gelmiyor. Eşim maalesef mükemmeliyetçi. İlk evlendiğimiz yıllarda misafirin yanında yemeği beğenmeyip gidip yumurta kırdığını misafire de yumurta yedirdiğini bilirim. Benden daha becerikli ama ben de birşeyler yapmaya çalışıyorum niye takdir etmiyor anlamıyorum.

o zaman koyverin gitsin. ben bir ara psikolojik danışmana gitmiştim bu durumdan da bahsettiğimde kesinlikle kendimi babam bile olsa başkalarının beklentileri için şartlamamamı, birşey yapacaksam kendi tatminim ve huzurum için yapmam gerektiğini kimsenin mükemmel olmadığını ve hayattaki her rolümüzde tam bir mükemmelliğin sağlanmasının olanaksız olduğuna dair uzun bir konuşma yapmıştı aslında siz de biliyorsunuz ben de. doğru olan bu fakat yaşayınca farklı oluyor.
inat uğruna kendinizi de çok pasifleştirmeyin bildiğinizi okuyun kendiniz için yapın canınız nasıl istiyorsa
ayrıca eşinizle ciddi ciddi bu konuyu konuştunuz mu bilmiyorum ama konuşursanız en azından kendisini biraz frenler diye düşünüyorum.
 
Yok daralmadım. Ben de boşvermişlik olarak çıktı. şu son 3-4 yıldır resmen parmağımı kaldırasım gelmiyor. Eşim maalesef mükemmeliyetçi. İlk evlendiğimiz yıllarda misafirin yanında yemeği beğenmeyip gidip yumurta kırdığını misafire de yumurta yedirdiğini bilirim. Benden daha becerikli ama ben de birşeyler yapmaya çalışıyorum niye takdir etmiyor anlamıyorum.

Misafirin yanında kusura bakmayın ama yaptığı şey saçmalık, mükemmeliyetçilikle alakası yok ki, yeni evlendik yemek yapmaya da yeni alışıyoruz diyip yanlarında sıkıca sarılabilirdi size, yumurta kırmasından çok daha mükemmel bir davranış olurdu.

Onun daha iyi yaptığı bir işte takdir görmeyi beklemek yerine, onun beceremediği fakat ikinizin hayatında önemli bir yere sahip olan iyi yaptığınız şeylerden övgü bekleyin, bir nevi iş bölümü gibi , o zaman içiniz biraz daha ferahlar. Yani namaz kılmasına laf etmek şu durumda işe yaramaz ama ben de artık kırıcı konuşmamaya karar verdim bundan sonra demeniz daha etkili olur.
 
Çok konuştum bu konuda. Beni rencide ediyorsun başkalarının içinde bari yapma diye. Aynısını ben ona yaptım. Ne yaptığını anlasın diye. Sonra acaba bana mı diye düşündüm baktım annnesi babasına herkese öyle. Huyu bu deyip idare etmeye çalışıyordum fakat şu on gündür tavan yaptı ben de katlanamıyorum artık. Arkadaşlar bile dedi geçen gün noldu sana huysuzlaşmışın iyice diye. Size öyle geliyor diyor. Konuşmaya çalıştım. Bi sıkıntın mı var diye. Çok abartıyorsunuz yok bir şeyim dedi. Ne yapacağımı da şaşırdım. Zaten kendim de 3-4 aydır rahatsızım. Kullandığım ilaçlar uzun süre kullanılınca depresyona sebep oluyor diye kesti dr. Kusura bakmayın sizin de kafanızı şişirdim. Ama konuşacağım kimse yok. Annemin çok umrunda değilim bi kız katdeşim ya da ablam da yok. Paylaşmak istedim sadece
 
Huy bu, maalesef degistirmesi cok zor.
Mumkunmu? Mumkun.
Ama cok cabalarsan.
Kendisne bu actiginiz konuyu okutsaniz?
Belki anlar yanlis yaptigini.
 
Eleştirir anam eleştirir.
Benimki de eleştirir.
"sen bu hale getirdin" falan filan der.
Haklı olmadığı için hiç tınlamam. Yada bosvermeye çalışıyorum.
 
X