Ailmeden babam haricinde kimseyle görüşmüyorum. Deseniz ortada ne var hiçbirsey kimsenin hizmetçisi olmayı kabul etmediğim icin ya da çok rahat takilmadigim için sanırım (anne baba ayrı dede büyüttü -üvey babaannenin hizmetcisiydim aslinda- ancak ünv bitince babamın yaşadığı yere geldim sonra anne de buradaydi onunla tanıştım kardeş vs ancak baktim ki rahat bir hayatlari var, düşünceleri bana ters teyze vs amca diğerleri de bosmus uzak durdum tamamiyle sildim açıkçası). Evleneli iki sene oldu (hamdolsun kendi cabamla yuvamı kurdum) ancak pek çevrem yok kaldığım apartman kayinvalidemlerin evi eski komşuları var hep kendi yasitim var o da kiracısı karşı komşum o da ayrı bir sıkıntılı (anneliğim hakkında saçma sapan örnekler verince irtibatı kopardım) konuşacak kimse yok açıkçası görümcem var bekar 50 kusur yaşlarında ancak o da bir etrafının çokluğuna dalmış havasını basıp durur bana gıcık olan etrafiyla can ciğer olur sürekli onun havasını atar onlardan bahseder iyyyyyyy yani siz bu durumda olsaydınız ne yapardınız.
Şunu da belirtmek isterim ki iki sene sonrası gassallik düşünüyorum uzunca bir süredir. Ancak bebeğimden sebep bu süre iki sene o süre zarfinda uzaması lazım aşırı bağlı bana ve bazı şeylere malesef ara vermek zorunda kaldım bu da beni huzursuz ediyor açıkçası ama mecbur beklemek zorundayım (namaz, kuran vs)