Yazdıklarınızı okurken gerçekten duygulandım. Evet bunu düşündüm ölse bigün tüm bu yüklerim omuzlarımdan kalkıp gökyüzünde kaybolacakmış gibi hissediyorum. Ancak son cümlenize katılmıyorum. Anneme zarar verme ihtimali olan biriyle (özellikle kadın cinayetlerini hergün görüyoruz) asla annemi başbaşa bırakmam.
Annenize zarar verme ihtimali olan insan siz yanındayken, siz işteyken veya evlenip gittiğinizde kendi yuvanızdaykende bunu yapabilir.
Böyle tehlikeli insanları tutamazsınız.
Bu insanları durduran şey sadece kendileridir.
Annenizi de alıp gidebilme ihtimaliniz varsa, anneniz kalmakta ısrar ediyorsa annenizi bırakmalısınız. Ben böyle düşünüyorum.
Çünkü babanız yüzünden çektiğiniz, çektiğimiz ne varsa annelerimizinde suçu var.
Dilerim hiç kimse kurtulmayı/ kurtarılmayı istemeyen insanlar için hayatını heba etmez.
Annemi çok seviyorum. Onun için çok şey yapabilirim ama kalmayı seçenlerden biriydi.
Gidebilme ihtimali varken bile kalmayı seçti.
Tıpkı sizin şuan bırakmam dediğiniz gibi bende bırakmadım. Onu ve kardeşlerimi bırakmamayı seçtim.
Çok pişmanım.
Hele o adam öldüğünde günlerce aylarca annemin ağlamasından ne kadar nefret ettiğimi anlatamam.
Sizin için katlandım dediği zamanların hepsinin yalan olduğunu anlıyor insan.
(Hala daha kadınlardan "çocuklarım için" cümlesini duyduğumda ürperiyorum.)