O kadar tatlılar ki... İçim acıdı yazıyı okuduğumda.
Babam özel eğitimci.. Önceden zihinsel engelliler öğretmeniydi uzun seneler...
25-30 yaşında öğrencileri vardı, zihinsel engelli...
Mustafa abi vardı birtane, elinde bir direksiyon hep otobüs kalkıyooor derdi bütün öğrenciler arkasında :)))
Bir öğrencisi ablamı çok beğenip çiçek çikolata istemeye gelmişti babamdan...
Ne yazık ki bahsettiğim öğrenciler yurtta kalıyorlardı, aileleri olmadığı için... O kadar zor bir durum ki.
Müthiş bir merhamet duygusu gelişiyor insanın onlarla birlikte oldukça..
Şimdi işitme engelliler öğretmeni babam, bunlar ilkokul öğrencisi.
Hepsi pırıl pırıl.. Hepsi ana kuzusu...
Hepimiz birer engelli adayıyız, çok zor. Rabbim onların yardımcısı olsun