Benden hiçbir şekilde alıntı istemediğini söylemiştin Rosa, öyleyse bana mesaj vermeyeceksin. Arkadaşa bir soru soracağım, sağlık çalışanı mı diye merak ettiğimden sormuştum o soruyu.Buralar doğru. 10-13 yaş grubunu az çok bilirim. Çünkü o yaş grubu ile çalıştım sormadan söyleyeyim öğretmen olarak.
Çocukları aptal ya da aşırı meleksi bir konuma getirmek yanlış bence. Sadece boyut olarak küçük insanlar yani, uzaydan gelmediler. Birkaç seneye de yetişkinlik özellikleri göstermeye başlayacaklar. Hiçbir şey bilmiyor, bilmediğinden yapıyor vs. gibi bakış açısı da yanlış. Bazen gerçekten de seni çileden çıkarmak için bile bile yapıyorlar. Bu ergen ya da ergenlik öncesi grubun içinde her şeyin farkında olan, ortalama zeka seviyesinin üstünde olan hiç çocuk yok mu sanıyorsunuz?
Tamam bazısı gerek anne baba tutumu gerekse yetiştiği çevre dolayısıyla biraz saf büyüyor. Ama bazısının da algıları gayet açık oluyor. Hepsini altı bezli bebek gibi nitelendirmek yanlış. Valla öylesine denk gelirsiniz ki şaşarsınız. :)
7 ve 8. sınıflardan erkek öğrenciler Twitch yayıncılarını takip ediyorlar. Erkek yayıncılar gayet küfürlü konuşuyor mesela. Bir kere sınıfta bir yayıncı ismi verip kendi aralarında şakalaşıyorlardı. Duymadığımı ya da anlamadığımı düşünüp eğleniyorlardı güya. Ben de kimden bahsettiklerini söyleyip şakanın yersiz olduğunu belirtince bir kalakaldılar. Sonra hep birlikte bir hizaya geldik. 13 yaşta ergenlik başlıyor bir kere, isteseniz de o bebeksi masumiyeti bulamazsınız.Aklı ermediği yaşlar 10 yaşa kadar bence de. 13 yaş evet çocuktur ama aklı da eriyordur. Bebek masumluğı da yok o yaşta
Loder cidden sabah sabah sizinle tartışamayacağım. Her şeyi kendinize yontmayın, rica ediyorum.Benden hiçbir şekilde alıntı istemediğini söylemiştin Rosa, öyleyse bana mesaj vermeyeceksin. Arkadaşa bir soru soracağım, sağlık çalışanı mı diye merak ettiğimden sormuştum o soruyu.
Çocuklara bilmediğinden yapıyor demek yanlış evet, ama yaşadığı problemleri göz ardı etmek daha da yanlış. 13 yaş çok çok küçük. Yetişkin olmasına çoook seneler var daha.
:))) iyi forumlarsormadan söyleyeyim öğretmen olarak.
Gerçekten kendinizi aşırı önemsiyorsunuz. Karşılıklı gözardı edelim de rahatlayalım isterseniz bu kadar takılacaksınız.:))) iyi forumlar
Bende 21 yaşında anne oldum. Ama ben güzel yetiştirdiğimi düşünüyorum.Ama hesaba göre konu sahibi 17-18 yaşında çocuk sahibi olmuş bilemedim
O yaşta çocuk yapsaydım ben d yetiştiremezdim eğitemezdim kendin ne biliyorsun ki öğreteceksin
Hayırlısı olsun
Ne zorlukların üstesinden gelmişsiniz, bunu da atlatacaksınız inşallahArkadaşlar tüm yorumları okudum.Hepinize çok teşekkür ederim.
Dün sabah buraya konuyu açmadan hemen önce oğlumun babasıyla akşam müsaitse konuşmak istediğimi söylemiştim.Amacım oğlum konusunda yardım etmesini,bir yaz okulu vs bulup yazı evde yalnız geçirmemesini rica etmekti ama ne aradı ne sordu...
Ve ben bir karar verdim.
Kendi üzerimde çalışacağım.Daha da sakin,anlayışlı,iletişim şekli daha sevecen bir anne olmaya gayret edeceğim.
Diğer türlüsü zaten(babasına vermek)ve bundan sonra hayatıma kaldığım yerden devam etmek mümkün olmayacaktı.
Bir serzenişti yazdıklarım,biliyorum zaman zaman yine düşeceğim bu düşünce çukuruna ama 'babasına verme ihtimali'ni önce kendim sonra da oğlumun zihninden silmek için çabalayacağım.
Kolay değil,kolay olmayacak.
Ama bu hikayenin sonunda ben 'çok emek verdim ve değdi ' demek ve düzgün,hayırlı çocuklar yetiştirmek için elimden geleni yapacağım.
Bir tek siz vicdanlı şeyler yazmışsınız. İnsanların acımasızlığına inanamıyorum.Şu konunun neresinde sürekli uykusuzum demişim? Yanlış okumuş olabilir misin? Bir kez “bebekken de uyumuyor diye mi sevmiyordunuz, o dönemin problemi bu” dedim, bir kez de “2 saat de uyusam merhametimi kaybetmem çünkü bu çocuk benim kararımdı” dedim. İkisi de çocuğa yaklaşımı vurgulayan cümlelerdi, benim uykusuzluğumu değil. Demagojiye gerek yok dolayısıyla.
Çocuğundan şiddet görmüş diye ekstra demagojiye ise hiç gerek yok. 30 yaşında adam değil çocuğu. Sevgi ve yardımla düzeltilebilir bir durumda. Anneye babaya ebeveynlik yapılmaz. O çocuk “ayy anam çok kötü durumda ben uslu durayım düzeleyim” diyemez. Annesi ona yardım etmek zorunda. Çocuk olan anne değil çünkü.
Nereden biliyorsun şiddet gördüğü için babasına vermekten bahsettiğini? El kaldırdı demiş bak belki ilk kez oluyor, hatta muhtemelen ilk kez. Babana veririm diye tehdit eden bir annenin tarzı bellidir. O tarz da çocuğu şiddete yöneltir. 500 tane çalışma yapmışımdır benzer konularda. Psikopati bile tamamen genetik değil. Çevresel önemli faktörler var. Süreç, sonuç gayet net. Hiçbir 13 yaşında çocuk durduk yere annesine el kaldırmaz. Ayrıca daha önce de belirttim. Anneliği sorgulatan şey babaya velayet vermek değil. Sevgisizlik.
Yaşamadığın çok şeyi kınadın, ben de o kınadıklarından biriyim. Ama geçti ne mutlu ki o zamanlar. Bir çocuğun diğer ebeveyne istemediği halde gönderilmesi tehditi kınamak da değil, anneyi silkeleyip sarsıp kendine getirmek için en önemli olay olabilir hatta.
Akıllı diye 13 yaşında çocuklara söylerken koca kadını salak zannetmeniz… ne yaparsanız yapın :)Gerçekten kendinizi aşırı önemsiyorsunuz. Karşılıklı gözardı edelim de rahatlayalım isterseniz bu kadar takılacaksınız.
İşim gücüm var sizinle uğraşacak vaktim yok, bunu da istemiyorum. Lütfen bana ilişmeyin. Hoşçakalın.Akıllı diye 13 yaşında çocuklara söylerken koca kadını salak zannetmeniz… ne yaparsanız yapın :)
Abartmayın isterseniz. 13 yaşında bir çocuktan bahsediyoruz. Adı üstünde çocuk.Peki annene hiç vurdun mu?
Anneye vurmak normal şiddetten ötedir, bir kırılma noktasıdır. Kolay kolay yapamaz bir çocuk. Hele bir erkek çocuk, duvara vurur cama vurur ama annesine vuramaz. Bunu yapabilen bir çocuktan bahsediyoruz. Güzelleyip durmayalım bunu yani.
Ayrıca her şeyde anneyi tamamen suçlamak da bana sağlıklı gelmiyor. Anne zorlanıyorsa elbette babadan destek isteyecek. Kadın tehdit etmiyor aslında babasına vermeyi düşünüyor. Daha mı iyi olur diye.
En doğru kararı vermişsiniz. Benim de iki çocuğum var. Oğlum çok zor bir çocuk, Kendimi tuvalete kapatıp ağladığım günler oluyor. Nasıl baş edeceğim diye endişelendiğim günler oluyor. Öfkelendiğim günler oluyor. Kolay olmadığını biliyorum. Ama büyüdükçe düzelecekler. Ne babasına ne de başkasına saçının telini vermem oğlumun.Arkadaşlar tüm yorumları okudum.Hepinize çok teşekkür ederim.
Dün sabah buraya konuyu açmadan hemen önce oğlumun babasıyla akşam müsaitse konuşmak istediğimi söylemiştim.Amacım oğlum konusunda yardım etmesini,bir yaz okulu vs bulup yazı evde yalnız geçirmemesini rica etmekti ama ne aradı ne sordu...
Ve ben bir karar verdim.
Kendi üzerimde çalışacağım.Daha da sakin,anlayışlı,iletişim şekli daha sevecen bir anne olmaya gayret edeceğim.
Diğer türlüsü zaten(babasına vermek)ve bundan sonra hayatıma kaldığım yerden devam etmek mümkün olmayacaktı.
Bir serzenişti yazdıklarım,biliyorum zaman zaman yine düşeceğim bu düşünce çukuruna ama 'babasına verme ihtimali'ni önce kendim sonra da oğlumun zihninden silmek için çabalayacağım.
Kolay değil,kolay olmayacak.
Ama bu hikayenin sonunda ben 'çok emek verdim ve değdi ' demek ve düzgün,hayırlı çocuklar yetiştirmek için elimden geleni yapacağım.
Bir daha yazdıklarıma dayanacak bir mesaj vermezseniz, uğraşmak zorunda kalmazsınız. Kolaylıklar :)İşim gücüm var sizinle uğraşacak vaktim yok, bunu da istemiyorum. Lütfen bana ilişmeyin. Hoşçakalın.
Çocuktan tükenip birçok şeye kılıf uydurma çabası bazılarının yazdıkları. Net biliyoruz da işte.Bir tek siz vicdanlı şeyler yazmışsınız. İnsanların acımasızlığına inanamıyorum.
Yok kadın yorulmuş, yok kardeşine vurmuş.
Hangimiz büyük kardeşimizden dayak yemedik. Her büyük çocuğu yurda verselerdi o zaman.
Hiç tanımadığım çocuk için için sızladı burada yazılanlardan. Kedi yavrusu sahiplendirme konusu sanki.
Annenim teyzesi vardı. Kızı zihinsel engelliydi. Kız 40' li yaşlara gelmişti, bir de iri yarı, şişman bir kız. O haliyle annesini döverdi, annemin teyzesi herzaman mosmor gezerdi. O anne 40 yaşındaki kızını ayaklarında saklayarak uyutur, kurban olurum sana diye gezerd. Hiç unutmam sürekli öpüp koklardı. O benim evladım derdi.
Evet konu sahibi zor durumda kalmış, bunalmış olabilir. Ama umarım dışarıdaki insanları bir çocuğa karşı ne kadar acımasız olduğunu burada yazılanlardan anlamıştır da oğluna sahip çıkar.
Sevgili Kardeşim, öncelikle sabır diliyorum sana. Ergenlik çok zor bir süreç ve sen ergenligi zorlu yaşayan bir çocuğa sahipsin. Ama emin ol bu hep böyle gitmeyecek . Ben de benzer bir süreç yaşadım. 1- 1,5 yıl tavan yapan bir ergenlik sonrasında daha makul bir gence bırakıyor yerini. Çocuğunuzu bir ergen ve çocuk psikiyatristine götürmenizi öneririm.Birlikte bir cafeye falan gidin sakince ikinizin çok daha iyi bir ilişkisinin olabileceğini, ikinizin de zor zamanlar yaşadığını, sorunlu geçen bu dönemi daha rahat atlatabilmek için profesyonel yardım almanız gerektiğini anlatın. O sizden daha zor bir dönem yaşıyor. İstenmedigini düşünmesi onu çok olumsuz etkiler, ilişkinizi geri dönülmez bir şekilde yaralayabilir. Ebeveynlerinin onu istemedigini düşünmesi onu çok çaresiz ve yalnız hissettirir. Onu elbette ki seviyorsunuz ama şu an hissettikleriniz de çok normal. O da sizi seviyor emin olun. Allah yardımcınız olsun.Boşanmanın üzerinden yaklaşık 3,5 sene geçti.
Bu süreçte malum erkek kişisi kendini işine verip boşandıktan sonra işlerini iyice büyütüp araç sayısını üçe katladı,ofis açtı vs derken çocuklarına 1500/2000 tl(2 erkek ve okula giden) nafakayı iki,üç parçada gönderip,iki haftada bir de çocukları zorla alıp annesine bırakmaktan öteye geçemedi.
Anlayacağınız nerde sabah orda akşam yaşarken ben şimdilerde zaman zaman tartışmalarımız sırasında bana elini kaldırabilen, bağırdığımda bana daha çok bağıran bir ergen çocukla/çocuğumuzla mücadele içindeyim.
Oğlumu Lgs ye hazırlık çin dersaneye gönderdim ama doğru düzgün kitap bile açmadı,asla sözümü dinlemedi,ben evde yokken gizli gizli bilgisayarımı kullandı ve ne yazık ki sorumluluk sahibi olup,derslerini çalışmadı.
Artık her sorunda' seni babana vereceğim o adam etsin diyorum' artık ama oğlum,'o önce kendi adam olsun,hiçbir yere gitmiyorum'diyor.
Ben tüm gün işteyim.Asla takibini yapamıyorum ve şimdi okul bitti.Liseye geçecek ve çok yıprandığımı hissediyorum.33 yaşındayım bu arada.Küçük oğlum 6 yaşında ve bu sene 1.sınıfa başlayacak.
Abisiyle olan kavga ve itişip kakışmalarımızdan çok kötü etkileniyor.
Oğlum bana birkaç defa vurdu,o an ağlayarak babasını aradım ve bana 'şuan işim var,bana gelince konuşurum ben onunla'deyip salladı hep.Arkada gelen okey ve arkadaş ortamının da eşlik ettiği seslerle birlikte bir de...
Özetle gelecekten korkuyorum.
Oğlumu artık sevmediğimi hissediyorum çünkü tek bir söylediğimi bile dikkate almıyor,bağırıyor,dalga geçiyor.
Bu kararı şimdi vermeliyim ve kardeşleri ayırmak,oğlumun o istemediği halde babasına vermek ve bunun sonuçları,yaratacağı psikolojik etkiler ve dahası kalırsa benim psikolojim gibi bir sürü soru işaretiyle boğuşuyorum ve gerçekten fikre ihtiyacım var...
Yerimde olsaydınız ne yapardınız?
Bir ergen annesi olarak yorum yapabilirim. Her çocuk tabiki bir olmuyor. Hem genetik faktörler hemde yetiştirme tarzı çok etkiliyor. Benimde 12 yaşında kızım 6 yaşında oğlum var. Dönem dönem tabiki zorlandığım oluyor. Ama benim yanımda annem var destek olarak ve çocuklarım anneme çok düşgün. Benimde ilk ayrıldığım dönemlerde oturup ben çok yoruldum diye ağladığım oldu. İnsanız bazen gücümüz tükeniyor. Konu sahibini yargılamadan önce biraz empati yapmak lazım. Eminim yorgun bir halde. Yılların yorgunluğu var üzerinde. İnşallah biraz evvel toparlar durumu. Ben onu çok iyi anlıyorum.Rahmetli anneannem senin gibi yaşamadığım şeyler hakkında keskin hükümlerim olduğunda “daha dur akşam başı” derdi.
Mesela daha tek bir gün bile bebeğinle yalnız kaldın mı evde? Üç aylık olsa gerek korkuyorsun değil mi? Yalnız başına iki çocuk büyüten bir kadına bunu söyleyemezsin.
Kadın da ayrıca sevgi hissetmese verirdi.
Sen daha anneliğin o kısmında değilsin louder. Anlayamazsın. Ben de değilim. Ama ben bazen oğlum beni kırdığında, gelip vurduğunda ısırdığında hissettiğim öfkeyi biliyorum. İnsan öfkeliyken sevse de sevmiyorum diye düşünüyor. Sonra çocuk uyuyunca vicdan azabı çekiyorsun. Bunları yaşamadan burdan ahkam kesme.
Mesela demin anne olmadan anlamıyorsun dedin ya birine. Evet anlamıyorsun. Çocuğun kaç yaşındaysa o yaşadığın yere kadar anlarsın. Ben de konu sahibini birebir anlayamam.
Dediğim gibi henüz ben de sizleri anlayamam. Ben daha 6 yaş okul sorunlarıyla uğraşıyorum.Bir ergen annesi olarak yorum yapabilirim. Her çocuk tabiki bir olmuyor. Hem genetik faktörler hemde yetiştirme tarzı çok etkiliyor. Benimde 12 yaşında kızım 6 yaşında oğlum var. Dönem dönem tabiki zorlandığım oluyor. Ama benim yanımda annem var destek olarak ve çocuklarım anneme çok düşgün. Benimde ilk ayrıldığım dönemlerde oturup ben çok yoruldum diye ağladığım oldu. İnsanız bazen gücümüz tükeniyor. Konu sahibini yargılamadan önce biraz empati yapmak lazım. Eminim yorgun bir halde. Yılların yorgunluğu var üzerinde. İnşallah biraz evvel toparlar durumu. Ben onu çok iyi anlıyorum.
Olur yaptığım çocuğu siz uygun görmediniz diye iadeli taahhütlü yollarım.Abartmayın isterseniz. 13 yaşında bir çocuktan bahsediyoruz. Adı üstünde çocuk.
Böyle düşünüyorsanız çocuk yapmayın,. anneler nelerle uğraşıyor. Uğraşamayacak olan çocuk yapmasın.